bitch of niet??

11.

"mijn naam is Sjoerd. Ik ben een vriend van Sem. Je kijkt altijd naar ons. Of eigenlijk meer naar Sem denk ik. Waarom sprong je in het meer?" Ik Kijk hem aan. Sjoerd heet hij dus. Het zegt me niets. Sem wel. Sem wil Priscilla niet mij. Maar iedereen kan aan mij zien dat ik Sem wil behalve hij zelf. En kan ik Sjoerd vertrouwen? Als ik tegen hem zeg waarom ik sprong dan. Dan kan hij het tegen iedereen zeggen. Maar hij heeft me wel gered. Hij is me een uitleg schuldig. Ik kan natuurlijk ook liegen. Ja, dat is een beter plan denk ik. Maar wat moet ik zeggen. Ik was aan het rennen en zag niet dat er een meer was? Nee, dat gelooft hij vast niet. Of gewoon zeggen dat ik het niet meer weet. "Ik euh ik weet het niet meer" zeg ik snel en ik kijk naar mijn handen. Hij mag niet doorhebben dat ik Lieg. "Oké" zegt hij. Sjoerd staat op. "Ik moet maar een gaan." "Sjoerd?" vraag ik. Hij kijkt me vragend aan. "Bedankt voor het redden." Hij knikt en loopt de kamer uit. Hier lig ik dan. Helemaal alleen op een kamer. Weet iemand er eigenlijk van dat ik hier lig behalve Sjoerd? Ik zucht. Er is niks te doen in een ziekenhuis. Ik besluit maar om te gaan slapen. 2uur later word ik wakker. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Oja in het ziekenhuis. "Hey Lotte" Hoor ik. Ik kijk naar degene die het zegt. O fijn. Hij. Waarom is hij hier? Hij is een van de redenen waarom ik sprong. Kan hij niet weggaan. Hij wilde Priscilla niet mij. "Hey Sem" zeg ik met een zucht. "Niet blij om me te zien?" vraagt Sem. "Nee" zeg ik kattig. "Ik hoorde van Sjoerd dat je in het ziekenhuis lag. Waarom rende je bij me weg?" Tss dat hij dat niet weet. "Wil je weggaan? Ik heb geen zin in jou. Denk maar na waarom ik wegrende." zeg ik. Hij kijkt me gekwetst aan, knikt en loopt weg. En daar lag ik weer. Helemaal alleen. Waarom moet ik zo gemeen zijn?. Hij bedoelde het goed, denk ik. Ik heb het weer verpest zoals altijd. Waarom kan ik het niet gewoon goed doen? Waarom kan ik niet gewoon aardig zijn? Nu wil hij me zeker niet meer. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen. Ik ben het zat. Ik wil niet meer. Ik sla de deken weg en sta op. Even begint het te draaien maar het boeit me niet. Op mijn blote voeten ren ik weg. Het ziekenhuis uit. Een dokter komt achter me aan en roept dat ik terug moet komen maar ik luister niet. Ik moet hier weg. Ik verpest het alleen maar. Als de dokter merkt dat ik niet opgeef en door blijf rennen, gaat hij terug. Ik word duizelig maar ik moet door blijven rennen. Ik ben er bijna...