Het huis anubis en het geheim van Ameris.

Hoofdstuk 5

Nienke kwam haar kamer binnen en haalde het medaillon uit haar zak. Ze vond het een raar ding vinden en ze vroeg zich maar af waarom die verwarde vrouw het aan haar gaf en niet gewoon zelf had gehouden. Maar ja hoe dan ook het was een mooi ding. Amber kwam ook de kamer binnen. Wat heb jij daar? Vroeg ze. Eh niks. Helemaal niks. En Nienke stopte het snel in haar zak. Ik laat me niet gek maken Nienke. Wat heb jij daar? Je moet beloven het tegen niemand te zeggen. Hoezo? Vroeg Amber. Nou.. Het is nogal raar. En je zult het vast niet geloven. Amber keek Nienke raar aan. Ben je er klaar voor ? Amber knikte en ging op bed zitten. Oké. Hier komt het dan. Nienke twijfelde of ze het zou vertellen. Maar aan de andere kant moest ze wel. Amber zou het anders zelf ontdekken en dan waren ze misschien geen vrienden meer. Ik was vanmiddag bij mijn oma op bezoek in het verzorging huis. Toen ik even naar de wc ging zag ik een schilderij hangen. Op dat schilderij stond ons huis. Het huis Anubis. Ik zei zachtjes tegen mezelf dat dat het huis Anubis was maar opeens was er een verwarde vrouw. Ze duwde mij een medaillon in mijn handen en ze zei allemaal dat het gevaarlijk was en dat ik moest oppassen en er waren kapers op de kust. Hé wat raar zei Amber. Ja dat vond ik dus ook zei Nienke zuchtend. Wat moet ik hier nou mee ? Ik heb een medaillon gekregen wat niet eens van mij is. Is had zelfs nog gezegd hou het. Maar dat wilde ze niet. Amber denkt na. Tja ik weet het ook niet. De twee meisjes lagen zuchtend op elkaars bed tot Amber iets vroeg. Maar wie weten het dan nog meer ? Fabian. Antwoordde Nienke.
Het is zo raar. Waarom zou een verwarde vrouw dat ding aan jou geven ? Tja.. Ik weet het ook niet antwoordde Nienke.
Het is tien uur! Jullie weten allemaal wat dat betekend ! Licht uit en gaan slapen ! Ik wil een speld kunnen horen vallen! . Hebben we die oude brompot ook weer lachte Amber. Nienke lachte mee. Nienke pakte een dagboek van onder haar kussen en Amber ging zich omkleden en haar make up eraf halen.
11 juni 2005. 22:05.
Vandaag heb ik zoiets raars meegemaakt. Een oude verwarde vrouw gaf mij een medaillon. Ze zei dat ik moest oppassen. Maar waarvoor? Ligt er soms een avontuur op ons te wachten? Hoe dan ook het is raar en mysterieus. Ik weet niet wat ik hier mee moet. Ik hou het medaillon maar bij mij. Wie weet liggen er ook echt kapers op de kust..
Nienke keek naar Amber die duidelijk al diep in slaap was gevallen. Nienke besloot ook maar te slapen ze deed haar ogen dicht en viel in een diepe maar rare droom.
2:09
Nee nee ! Wat is dit? Laat me gaan? Help! Nienke schrok wakker uit haar nachtmerrie. Ze keek op de klok. Het was 2:09. Wat een nare nachtmerrie dacht ze bij zichzelf. Het ging over het medaillon en een vogel. Een grote zwarte vogel. Meer weet ze niet meer. Ze probeerde weer verder te slapen maar het lukte niet echt. Om zeven uur ging de wekker. Nienke had toch nog wat geslapen maar niet veel meer. Goedemorgen nien. Lekker geslapen? Nee niet echt. Had vanacht een hele nare nachtmerrie. O? Waarover dan vroeg Amber. Weet ik niet meer precies. Maar het had te maken met het medaillon. Ambers ogen werden groot en ze pakte snel het medaillon van Nienkes nachtkastje en rende ermee naar beneden. Ondertussen dat ze naar beneden rende schreeuwde ze dat het vervloekt was. Het is vervloekt weg ermee !!! Heel het huis werd wakker door Amber die zo zat te schreeuwen. Nienke rende achter Amber aan. Amber ! Schreeuwde Nienke. Amber kap! Wees stil rustig! Het is niet vervloekt! En snel pakte Nienke het medaillon van Amber af. Victor kwam de kelder uit gelopen en was niet echt blij. Wat heeft dit nu weer te betekenen? Het is kwart over zeven sochtends! N..n...niks hoor stotterde Amber. Victor keek naar Nienke. Wat heb jij daar? Ondertussen waren alle bewoners ook om Nienke gaan staan. Eh niks Victor. Doe niet zo mal zei Victor boos en hij stak zin hand uit naar Nienke. Nienke pakte het medaillon uit haar pyjama zak en gaf het twijfelend aan Victor. Victor keek met grote ogen naar het medaillon. Hoe kom jij hier aan?! Schreeuwde Victor. Ja hoe kom jij hier aan? zei Jeroen Victor wierp een boze blik naar Jeroen en al snel hield Jeroen zijn mond. Eh. Gekregen antwoordde Nienke. Ja en van wie dan? Eh. Van.. Eh.... Fabian keek ondertussen naar Nienke. Hij had een blik van dat ze niks mocht zeggen. Of tenminste niet de waarheid. Eh van mijn oma. Loog Nienke. Ja ja het zal wel. Victor geloofde er niks van maar hij hield het hierbij en hij stopte het medaillon in zijn broekzak. Nou hup waar wachten jullie op? Aankleden en naar school! Eh en het eten dan ? Vroeg Appie. Ja dat doe je maar op school. Door Amber hebben jullie nu geen ontbijt. En Victor liep naar boven. Wat nee ! Riep iedereen door elkaar. Nou bedankt Amber ! Zei iedereen. Sorry! Amber voelde zich schuldig en liep snel naar boven. Nienke liep Amber achterna. Sorry nien! Het was niet zo bedoelt. Ik dacht dadelijk is het vervloekt en moet het het huis uit want dadelijk kon jij niet meer slapen en o sorry door mij ben je ook het medaillon kwijt ! Amber rustig. Het komt goed. We krijgen het medaillon echt wel weer terug. De kamer deur van Nienke en Amber ging open wn daar stond Fabian in de deur opening. Fabian was al aangekleed en ging bij Nienke op bed zitten. Wat doen we nu? Weet zijn hiervan? Ja antwoordde Nienke. Het ging per ongeluk. We moeten alleen het medaillon weer terug krijgen. Alleen ik weet nog niet hoe. Fabian dacht na en Amber kleedde zich onder tussen aan in de badkamer. Misschien legt Victor hem in een van zijn laatjes in zijn kantoor ? Ja dat kan wel. Zei Nienke. Oké dit is het plan. Amber kwam ook ondertussen de kamer binnen. We gaan zometeen gewoon naar school. Voordat we de trap naar beneden nemen kijken we in het kantoor. Als we geluk hebben zit Victor in zijn kelder. Als Victor niet in het kantoor zit dan zoek ik het medaillon en jullie gaan naar school. Anders is het veel ste verdacht. Amber en Nienke stemde ermee in en Nienke kleedde zich snel om en zo gingen ze met z'n drieën naar het kantoor van Victor. Gelukkig Victor zit waarschijnlijk in de kelder. Fabian wees met zijn vinger dat hij opzoek zou gaan in het kantoor en Nienke en Amber hielden zich aan hun plan en gingen door de voordeur naar buiten en pakte de fiets en reden naar school. Fabian keek ondertussen de laatjes voorzichtig af. Hij probeerde sommige laatjes open te maken met een sluitspelt. Uiteindelijk had hij een laatje met het medaillon erin. Yes zei Fluisterde Fabian. Snel deed hij het medaillon in zijn broek zak en ging snel naar school.

Hey je bent er weer zei Nienke. Ja. Ik heb het medaillon gevonden. En hij gaf het aan Nienke. O dankjewel! En Nienke knuffelde Fabian. Maar eh heb je al gekeken wat erin zit? Vroeg Amber. Nienke schudde haar hoofd. Nee. Zullen we dat dan maar eens doen ? Zei Fabian. Nienke en Amber knikte. Nienke openende met haar Nagels het medaillon. Er zat een foto van een klein jong meisje in. Achter de foto zat een briefje. Hé wat raar. Een medaillon met een geheim briefje ? Nienke klapte het briefje open. Er stonde rare tekens op die ze niet snapte. Snap jij dit vroeg Nienke aan Fabian. Fabian pakte het briefje uit haar hand en keek erna. Nou ik weet wel wat de tekens zijn maar wat ze betekenen weet ik niet. Wat zijn de tekens dan? Vroeg Amber. Het zijn hiërogliefen. Hiërogliefen zijn tekens die mensen in het oude Egypte gebruikte voor letters en verhalen. Zo schreven hun namelijk hun verhalen op stenen. Je vind ze meestal in de piramides. Nienke fronste haar wenkbrauwen. En wat moeten wij hiermee dan? Fabian haalde zin schouders op. Weet ik niet maar ik ga het proberen te ontcijferen. Nienke en Amber knikte en gingen naar hun les.