HAFIZA

14.BÖLÜM KÜÇÜK ÇAPLI KAZA

 Damla yattığı yerden ayıldığında zeminden destek alarak ayağa kalktı. Başını ovuştururken avucunun içindeki kağıt alnına çarptı. Damla tamamen kendine geldiğinde satırları tekrar tekrar okudu. Arkadaşlarının onun üzerinden ne gibi çıkarı olabilirdi ki?  Damla'yı uzun zamandır terk eden gözyaşları akmaya başlamıştı bile. Adımları Damla'yı  salona sürüklüyordu.Elindeki kağıt parçasıyla kanepeye zorlukla oturdu. Gözlerini harflerin üstünde gezdirdi. Olanları düşünmeye başladı. Bunun nasıl bir açıklaması olabilirdi ki? Kapıdan tıkırtılar gelince oturduğu yerden kalkmaya tenezzül etmeyerek bekledi.Birkaç anahtar dönme sesinden sonra Erva ve Burcu gülerek eve girmişti. Burcu her zaman ki çılgınlığıyla koşarak Damla'nın oturduğu koltuğuna zıpladı.  Neşe içinde yüzünü Damla'ya döndü.  Damla'nın yüzündeki değişikliği fark edince Burcu'nun gülüşü dondu. Kuşku içerisinde Damla'nın çenesinden tutarak gözlerini gözlerine sabitledi. Burcu, arkadaşının bakışından bir şeyler anlamaya çalıştı ama o bakışların ne anlatmaya çalıştığını anlamak nafileydi. Sonunda dayanamayarak endişe içinde sordu.

''Damla iyi misin?''

Erva da yanına gelince Damla hiç düşünmeden direkt elindeki kağıt parçasını Erva'ya gösterdi. Erva irileşen gözlerle Damla'ya baktı. Damla'nın elindeki kağıdı hızla çekerek üstünde yazan yazıları okumaya başladı.

''Sen...Sen bunu nasıl buldun?''

Burcu anlamayan gözlerle karşısındaki ikiliye bakıyordu.  Damla, Burcu'nun da arkasından iş çevirebileceğini düşünerek bakışlarını Burcu'dan tarafa çevirdi.  Erva'yla bir olmuş olabilirlerdi. Burcu'nun şaşkınlığı samimi gibi görünüyordu.

 Damla göz pınarlarından süzülen yaşların ardından gözlerini tekrar Erva'ya çevirdi.Dikkatlice arkadaşına baktı. Nasıl kandırılmıştı?  Bu yaşanılanların bir anlamı var mıydı?

''Damla ben çok üzgünüm.Sana haber vermeliydim.'' dedi panik içerisinde.

 Damla anlamayan gözlerle Erva'ya baktı.

''Bir adam seni görmüş.Kenan mı ne ?Görmüşsündür  kağıdın arkasında da ismi yazıyor.''

 Damla elindeki kağıdı ters çevirerek arkasına baktı.  Daha önce bakmıştı ama gerginlikten dolayı dikkat etmemiş olmalıydı. Kağıdın arkasında küçük harflerle yazılmış Kenan ismi bulunuyordu.  Erva hararetli bir şekilde  anlatmaya devam etti.  Burcu da aynı Damla gibi gözünü kırpmadan Erva'yı dinliyordu.

''Dedenin arkadaşıymış. Dedenin ona bir vasiyeti gibi bir şeyi varmış işte. Bu adam kısacası seni uzaktan korumaya çalışıyor. Ben seni çok iyi tanıyorum. Geldi adamcağız benimle konuştu. Bir sıkıntın falan olursa el altından sana yardım edecekti. Benden de rica etti. Bana attığı tüm adımlardan haber ver diye. Ben de senin iyiliğin için kabul ettim. Hem adamcağız hem de senin için arkadaşım.''  dedi tüm içindekileri döktükten sonra. Daha sonra Damla'nın tepkisizliğinden faydalanarak kollarını arkadaşına dolayarak sarıldı.

''Çok özür dilerim. Ben senin iyiliğin için bunu kabul ettim.''

Burcu, Erva'nın anlattıklarından  hiçbir şey anlamamış olacak ki ellerindeki kağıdı çekerek bir de o kağıtta yazılanlara göz attı.

''Benim dedemin Kenan diye bir arkadaşının olduğunu bilmiyordum. Nedense pek inandırıcı gelmedi. O adam niye benimle konuşmaya gelmedi.''

Erva, kolları arasındaki arkadaşının söyledikleriyle içinde bir şeylerin koptuğunu hissettiğinde ona daha sıkı sarılarak.

''Tüm söylediklerimi unut. Sana her şeyi baştan anlatayım.'' diye kulağına fısıldadı.

 Damla'ya duydukları çok saçma geliyordu. İnanmakla inanmamak arasındaki çizgide gidip geliyordu.   Başta Erva da gördüğü panik dalgasından sonra kafasında bazı şeyleri otutturamasa sa neticede samimi arkadaşıydı. Yıllarca yanında olmuştu. Onu herkesten çok güveniyordu.  Damla'nın her anında yanında olmuştu. İyi günlerinde yanında olduğu gibi kötü gününde de hep yanındaydı. Damla, arkadaşı hakkındaki  bu yersiz düşüncelerinden dolayı ona kızdı. Kötü bir amacı olsaydı bu kadar yıl beklemezdi. Bu anlattıklarına güveniyordu. Damla sıkıntı içerisinde bakışlarını Burcu'ya çevirdiğinde onun da anlatılanların doğru olduğunu düşündüğünü anladı.