Biraz kendine geldikten sonra tuttum elinden .
Ben : Seni birakamam sonra gider bi köşeye yine ağlarsın buraya ağlamak için gelmedik . Gül bakıyım . Yoksa o yanakları kızartırım .
Papatya : İyiki varsın . Sen de gitme ! ( içinden mırıldanarak )
Ben : Eşşekkk . Ögretmenimiz nerede ?
Papatya : Odasında yanında annesi var .
Ben : Peki ...
demekle yetindim giremedim o kapalı kapının ardına . Öğretmenimde istermiydi ona sarıldığında herşeyi unutturacağı bi an . Nefes alırmıydı ?
Üstüne gelen duvarların arasında , onu unutacağı gün gelmeyecekti ama bugünden daha çok üzülecek bi günüde olmayacaktı .
Mutlu edenleri olacaktı . Ögretmenimiz de palyanço taklidi yapar gibi hayata gülüp kalbinin en ücra köşesinde parmaklıklar ardında saklayacaktı YASını .
Hayat böyle sevgili ...
Sırası gelen gidiyor. Arkasına bakmadan gidiyor . Bizimde sıramız gelirse benim ruhumu taşıyamayan et yığını bedenimi görme ! Üstümü kapatmışlardır , bulmaca dolu gazete kağıtlarıyla .. belki üzerime bıcakta koymuşlardır şişip patlamayım diye , korkma !
Ağla , mevsimin gelmiştir ama bakma bana gözümü ellerinle açtığını görmeyim . Zorla yaptırma istemsiz olan hareketimi ...
Açma !!! gözümü . Ben bu hayatı boş bi tavana gerçekten boş olarak bakmak için gelmedim .
Ölüm bizim kapımızı çalacaksa evde yalnız olmayalım Sevgili...
'' Kim o ? '' diye soracak ya sen ol yada ben . Delikten bakıp tanışmayalım Azrail le , tut elimden beraber açalım kapıyı alacağını alıp çıksın .
••••
- Bugün hocamıza mutlu görünmemiz lazım , sımsıkı sarıldik birbirimize ağlamamak için teselli etmekle gecirdik bugünü .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen ve Ben (BAŞLANGIÇ) Wattys2015
Romansa°ÖZET° Benim hikâyem evvel zaman içinde kalbur saman içinde diye başlayıp sayfanın sonunu göstermez . Ne güzel bitecek nede kötü bitecek bi son yok . iyi kalpli karakter , başkahraman da yok . Benim hikâyemde belli bi zaman yok elime kalemi ne zama...
