Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Ένα

"Ω, έλα τώρα, Ρέιβεν!" Η φωνή του Κάρτερ ακούστηκε παραπονιάρικη και έτοιμη να παρακαλέσει όσο μπορούσε μέχρι να υποκύψω. Του γύρισα την πλάτη πηγαίνοντας πίσω από το παραβάν, αλλάζοντας σε ένα άνετο φόρεμα.
"Ξέχνα το, Κέιν" του είπα αυστηρά. "Αποκλείεται". Έβγαλα το νυχτικό μου και χώθηκα σε ένα μαύρο φόρεμα με κορσέ και σκούρα μωβ σχέδια. Φόρεσα τα παπούτσια μου και σήκωσα το κεφάλι πάνω από το παραβάν για να τον κοιτάξω. Εκείνος βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένος, με το σεντόνι να τον καλύπτει καλλιτεχνικά από την μέση ως τα γόνατα και το χέρι πίσω από το κεφάλι. Μια απλή κίνηση, που όμως τέντωνε τους μύες του κάνοντάς τον να μοιάζει με σμιλεμένο άγαλμα.
"Ξέρεις, η εμπειρία μου, μού λέει πως όταν αρχίζεις να με φωνάζεις με το επίθετο, είμαι δύο στάδια μακριά από την εκπλήρωση του στόχου μου".
Έβγαλα το κεφάλι από το παραβάν βγάζοντάς του τη γλώσσα και ξαναχώθηκα από πίσω,δένοντας τον κορσέ.
"Και μόλις πλησίασα ακόμα ένα στάδιο" ανακοίνωσε περήφανος, με μια υποψία γέλιου να χρωματίζει τη φωνή του.
"Απόλαυσέ το, γιατί τόσο κοντά θα φτάσεις" του πέταξα καθώς έβγαινα από το παραβάν, πλησιάζοντάς τον. Εκείνος ανασηκώθηκε, κρατώντας ακόμα το σεντόνι μπροστά του.
"Έλα, αφού ξέρω ότι θέλεις" μου είπε πονηρά.
Κούνησα το κεφάλι αριστερά και δεξιά. "Ξέχνα το. Σου είπα είναι επικίνδυνο".
"Και τί φοβάσαι; Μην πάθουμε τίποτα;" ρώτησε ειρωνικά, χαϊδεύοντας το μάγουλό μου με τα χείλη του.
"Δεν πρόκειται να υποκύψω" είπα, ωστόσο ένιωθα τις άμυνές μου σιγά - σιγά να κάμπτονται.
"Σίγουρα" έκανε ο Κάρτερ. Ένιωσα το στόμα του να κυρτώνει σε ένα πονηρό χαμόγελο καθώς μετακινούσε τα χείλη του από τον ώμο στο αυτί μου και από εκεί πάλι κάτω.
"Ξέχνα το" απάντησα ξανά, πολύ πιο αδύναμα.
"Το ξέχασα ήδη" είπε χαμηλόφωνα. "Για τί πράγμα μιλούσαμε;"
Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση μου και με τράβηξε κοντά του, ενώ τα δόντια του διέγραφαν μικρά ημικύκλια στο δέρμα του λαιμού μου. Το ένα του χέρι κατέβηκε εξαιρετικά χαμηλά, αλλά δεν έδειξα ιδιαίτερα πρόθυμη να τον σταματήσω.
"Καλά" είπα στο τέλος, μιας και κάτι μου έλεγε πως ήταν ικανός να με βασανίζει για ώρα, μέχρι να υποκύψω. "Εντάξει, δέχομαι".
Τα χέρια του με έσφιξαν πιο πολύ και γέλασε. Με φίλησε απαλά αλλά εξαιρετικά ερεθιστικά και έπειτα στύλωσε το βλέμμα του πάνω μου.
"Θα δεις, θα είναι τέλεια" με διαβεβαίωσε χαρούμενος. 

===========================*==========================*===================

"Διευκρίνισε το "τέλεια", Κάρτερ" του είπα. Είχε φορέσει ένα μαύρο πουκάμισο, με τα πρώτα κουμπιά ανοιχτά, ικανά για να με κάνουν να μετανιώσω που είχα ενδώσει σε μια τόσο τρελή ιδέα και δεν τον είχα πείσει να περάσουμε όλη τη μέρα στο δωμάτιο. Το παντελόνι του ήταν επίσης μαύρο και τίποτα στην αμφίεσή του δεν έδειχνε αυτό που σχεδίαζε.
Ο αέρας στην ψηλότερη κορυφή του Σάντοουφορτ Μουρ ήταν κρύος, αλλά δεν με πείραζε. Μαστίγωνε το πρόσωπό μου ανακατεύοντας τα μαλλιά μου και κάνοντάς με σίγουρα να μοιάζω πιο σίγουρη από όσο ένιωθα στην πραγματικότητα.
"Δεν είναι τέλεια αυτή η αίσθηση εδώ πάνω;" έκανε ο Κάρτερ πλησιάζοντάς με και βάζοντας τα χέρια του στους γοφούς μου. "Ο άνεμος, η νύχτα και οι μυρωδιές της... δεν νιώθεις στο στοιχείο σου;"
Ομολογώ πως ένιωθα. Έξω, στον ψηλότερο πύργο του Σάντοουφορτ Μουρ, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και με τέτοιον αέρα, ένιωθα πραγματικά αυτό που ήμουν.
Βρικόλακας.
"Το επόμενο κομμάτι με ανησυχεί" παραδέχτηκα. "Η πτώση. Το ξέρεις πως έχω υψοφοβία;" είπα κοιτώντας τον, ελπίζοντας να αλλάξει γνώμη. "Είχα, δηλαδή, όσο ήμουν άνθρωπος".
"Όσο είσαι μαζί μου, Ρέιβεν Μπλακ, δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν και τίποτα" είπε ο Κάρτερ, ξεγυμνώνοντας τα δόντια του. Μέσα στο σκοτάδι, το κατάλευκό του δέρμα τον έκανε να μοιάζει πραγματικά απειλητικός.
Τα δάχτυλά μου αρπάχτηκαν από την θηλιές της ζώνης του και τον έφερα πιο κοντά μου. "Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, Κάρτερ Κέιν" έκανα πονηρά.
"Ολόκληρο το ονομάτεπώνυμό μου;" έκανε χαμογελαστός. "Θεέ μου, τί έκανα για να αξίζω τέτοια τύχη;" Με τράβηξε κοντά του για ένα φιλί γεμάτο έξαψη και έπειτα στάθηκε δίπλα μου, μπλέκοντας τα δάχτυλά του με τα δικά μου. "Όποτε είσαι έτοιμη, Χιονάτη" είπε χαμηλόφωνα.
Έσφιξα το χέρι του και προσευχήθηκα από μέσα μου. Δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο ανάμεσα στους βρικόλακες, οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να προφέρουν το όνομά Του, αλλά με έκανε πάντα να νιώθω καλύτερα.
"Πάμε" του είπα και κοίταξα ίσια μπροστά. Ο Κάρτερ άφησε ένα μακρόσυρτο, τρομαχτικό γέλιο και άρχισε να τρέχει μαζί μου προς το κενό. Από εκεί και έπειτα, αφήσαμε τον άνεμο να μας παρασύρει μέχρι το έδαφος, εκατοντάδες μέρα πιο κάτω.