Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Δεκαεπτά

Και όταν ήρθαν, ήμασταν προετοιμασμένοι. Προετοιμασμένοι για το χειρότερο, για την πιο τραγική αντίδραση, που δεν έφτασε εκείνη την ημέρα. Οι άνθρωποι έφτασαν και πάλι, μας περικύκλωσαν και κάθισαν έτσι, γύρω από το Σάντοουφορτ Μουρ περίπου δύο ώρες. Δεν θυμόμουν άλλη φορά να είχαν κάτσει τόσο πολύ. Όλη την ώρα μπορούσα να νιώσω τον Κάρτερ πίσω μου, με το κεφάλι του να ακουμπάει στον ώμο μου, τα δάχτυλά του μπλεγμένα στα δικά μου και την δροσερή του ανάσα στο δέρμα μου. 
"Μέχρι πότε θα γίνεται αυτό, Κάρτερ;" ρώτησα το ίδιο βράδυ. 
"Μέχρι κάποιος από τους δυο μας να κάνει την πρώτη κίνηση. Υποθέτω". 
"Δεν την μπορώ άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τίποτα πια! Ούτε να βγούμε από το Σάντοουφορτ Μουρ δεν μπορούμε! Πρέπει να είμαστε συνέχεια προσεκτικοί, μην αφαιρεθούμε λίγο, γιατί μπορεί να μας την πέσουν ανά πάσα στιγμή! Δεν είναι δυνατόν μια ομάδα απλών ανθρώπων να μας παρενοχλεί έτσι!"
"Ρέιβεν..."
"Όχι, σταμάτα! Δεν αντέχω άλλο, στο λέω! Θέλω να βγαίνω έξω από το σπίτι μου, να κόβω βόλτες στο δάσος μου, να μπορώ να κάθομαι με τον άνθρωπό μου στο δωμάτιό μου χωρίς να φοβάμαι για τη ζωή μου, γαμώτο!"
Ο Κάρτερ χαμογέλασε, με έπιασε από τη μέση και με αγκάλιασε σφιχτά. "Υποθέτω πως δεν είναι καλή ώρα να αναφέρω πως το δάσος δεν σου ανήκει, έτσι;"
"Κάρτερ!"
"Καλά, εντάξει" είπε γελώντας. "Όλα τα υπόλοιπα όμως ισχύουν. Αρκεί με το 'αγόρι μου' να εννοείς εμένα". 
Άφησα ένα γελάκι μιας και δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο όταν τον έπιανε το χιουμοριστικό του και με τρέλαινε στις εξυπνάδες. Για κάτι τέτοιες στιγμές καθώς και για εκείνες τις φάσεις που απλώς καθόταν δίπλα μου με τα χέρια του γύρω μου, για κάτι τέτοιες φάσεις τον λάτρευα. 
Και απορούσα γιατί δεν το είχα δει νωρίτερα. 

Ο Έρικ και ο Σνέικ είχαν αρχίσει να μας κάνουν πολύ συχνές επισκέψεις και μάλιστα ο δεύτερος είχε την κακιά συνήθεια να εμφανίζεται πάντα έξω από την πόρτα του δωματίου μου. Μετά την τρίτη φορά που το έκανε αυτό, άρχισε να μας εκβιάζει ότι θα έλεγε στους πάντες αυτά που άκουγε από το δωμάτιο. Μέχρι που ο Κάρτερ τον κοίταξε στενεύοντας τα όμορφα μάτια του και ο Σνέικ σώπασε μια και καλή. 
Κάναμε ένα συμβούλιο όλοι μαζί, με μόνες ελλείψεις την Σκάι και τον Κρις που κάπου μου είπαν ότι τους έστειλαν αλλά δεν συγκράτησα που ακριβώς. 
Είσαι καλά; με ρώτησε ο Κάρτερ. 
Το βλέμμα μου είχε κολλήσει σε ένα σημείο και μια αυξανόμενη ανησυχία που είχα καθρεφτιζόταν στο βλέμμα μου. 
Καλά είμαι, νομίζω. 
Δεν προσέχεις τί λέει ο μπαμπάς σου, μου είπε και πάλι ο Κάρτερ. 
Ναι, το ξέρω. Πρόσεχε εσύ για μένα, ναι;
Τί έχεις, κουκλίτσα μου;
Θα σου πω πάνω. 
Προσπάθησα να συγκεντρωθώ σε αυτά που έλεγε ο μπαμπάς μου, αλλά δεν μπορούσα. Ένιωσα ξαφνικά να πνίγομαι. Σηκώθηκα όρθια και αγνοώντας το ταραγμένο βλέμμα του βρικόλακά μου, βγήκα από την αίθουσα. 
"Δεν νομίζω πως είναι σωστό, Κρις" άκουσα μια γυναικεία φωνή να λέει. Κρύφτηκα δίπλα από τις σκάλες και συγκεντρώθηκα. Η Σκάι;
"Γιατί;" της απάντησε εκείνος. "Σκάι, οι καιροί άλλαξαν". 
"Κρις, μετά από όλα αυτά που έκανα-"
Η φωνή της σταμάτησε να έρχεται απότομα και όταν τόλμησα να βγάλω το κεφάλι μου να δω τί παίχτηκε, εξεπλάγην ευχάριστα όταν τους είδα να φιλιούνται. 
"Ρέιβεν, που-" Τράβηξα απότομα τον Κάρτερ από το χέρι που φώναζε σαν λιμενεργάτης και τον έσυρα πίσω από τις σκάλες. 
"Σουτ!"
"Τι σουτ; Τί διάολο- Ρέιβεν!" έκανε δήθεν σοκαρισμένος αγγίζοντας με το χέρι το στήθος του, καθώς είδε κι εκείνος το ζευγαράκι. "Το βίτσιο του ματάκια; Δεν σου φαινόταν τέτοιο κόλλημα, κοπέλα μου". 
"Σκάσε, Κάρτερ και δες τους! Δεν είναι πολύ γλυκό ζευγάρι;"
"Ναι, ναι... δεν μου λες, ο μπαμπάς σου μας έδωσε άδεια για το υπόλοιπο της ομιλίας, τον τρόμαξες έτσι όπως έφυγες... Πάμε πάνω να σου δείξω τί γλυκό ζευγάρι είμαστε εμείς;"
"Ρε συ, για όνομα του Θεού, κοίτα λίγο!" του έκανα δήθεν θιγμένη. "Αχ, να πάρει, πολύ χαίρομαι! Πάντα το έλεγα ότι ταιριάζουν! Ναι και κάτι καλό μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα!"
"Ρέιβεν, θα μετρήσω μέχρι το πέντε" απείλησε ο Κάρτερ ανασηκώνοντας το φρύδι, αγνοώντας παντελώς το σχόλιό μου. "Ένα". 
"Είσαι μανιακός, το ξέρεις;" ρώτησα παρακολουθώντας τον Κρις να αγκαλιάζει την Σκάι. Κάπου μέσα μου πίστευα ότι ο Κάρτερ θα παρατούσε την προσπάθεια.  
"Με προκαλείς. Δύο". 
"Δεν θα υποκύψω να ξέρεις". 
"Καλά... τρία". 
"Λες να πρέπει να τους πω ότι τους είδα;"
"Ό, τι θες... τέσσερα". 
"Θα πάψεις να μετράς τέλος πάντων;"
"Πέντε και κάηκες" είπε και με άρπαξε από τη μέση, πετώντας με σαν σακί πάνω από τον ώμο του. 

"Δεν μου είπες τί έπαθες κάτω" έκανε ο Κάρτερ σέρνοντας το δάχτυλό του στη πλάτη μου. Γύρισα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. 
"Κακό προαίσθημα". 
"Σαν πολύ συχνά δεν τα παθαίνεις αυτά;" συνέχισε. 
"Με αδικείς; Με τόσα που γίνονται..."
"Μην ανησυχείς, μικρή, εγώ με το μέρος σου είμαι, απλώς δεν θέλω να φοβάσαι χωρίς λόγο. Φτάνουν όσα περνάμε". 
"Έχω πολλούς λόγους να φοβάμαι" του είπα και σύρθηκα κοντά του ξεκουράζοντας το κεφάλι μου στο στήθος του. 
"Ρέιβεν, δεν θα μας συμβεί τίποτα". 
"Αυτό ελπίζω" αναστέναξα, κλείνοντας τα μάτια. 
"Φοβάσαι τη Βασίλισσα". Το δάχτυλό του σύρθηκε στο μπράτσο μου.
"Ναι". 
"Και τους ανθρώπους". Τώρα ανέβηκε πάλι στον ώμο μου.
"Ναι". 
"Ρέιβεν, όσο είμαι εγώ εδώ, δεν θα φοβάσαι τίποτα". Με κράτησε σφιχτά. 
"Κάρτερ;" 
"Μμμ....;"
"Υποσχέσου μου κάτι". 
"Τί θες;"
Ανασηκώθηκα και τον κοίταξα κατάματα, περνώντας το χέρι μου από το μάγουλό του, κάνοντάς τον να γελάσει. Το χαμόγελο έφτασε μέχρι να μάτια του, που ταξίδεψαν σε όλο μου το πρόσωπο. 
"Υποσχέσου πως δεν θα με αφήσεις ποτέ μόνη". 
Το βλέμμα του σοβάρεψε, το χαμόγελο εξαφανίστηκε και έβαλε το χέρι του στον αυχένα μου. 
"Ρέιβεν..." ξεκίνησε και με τράβηξε κοντά του. "Το ορκίζομαι". 

Το άσχημο προαίσθημα βγήκε εν τέλει, όταν το ίδιο απόγευμα ακούσαμε έναν γδούπο στην πόρτα. Αυτή τη φορά ο Βλάντιμιρ πρόλαβε να ανοίξει και από ένστικτο έκλεισα τα μάτια μου, σε περίπτωση που θα ήταν ακόμα κάποιο ακρωτηριασμένο πτώμα, σαν την άλλη φορά. 
Ευτυχώς δεν ήταν. Ήταν ένα χαρτί στερεωμένο πάνω στην ξύλινη πόρτα με έναν σουγιά. Τα γράμματα ήταν πλαγιαστά, βιαστικά αλλά θύμιζαν πολύ χαρακιές σε δέρμα. 
Εκεί ήταν γραμμένες άτσαλα μερικές μόνο λέξεις. 
Το τέλος πλησιάζει.