Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Έντεκα

Το σχέδιο που οργάνωσε ο Ντέβερελ ήταν πέρα για πέρα τρελό. 
Ο αδερφός μου ποτέ δεν οργάνωνε παράτολμα σχέδια, αλλά μάλλον κάτι είχε πάθει τον τελευταίο καιρό και αυτό οδήγησε στην τραγικά επικίνδυνη ιδέα του. Ίσως το ότι ξανάρχισε να κάνει παρέα με τον Κάρτερ είχε ένα περίεργο αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεσή του. 
"Εγώ δεν το κάνω αυτό" σχολίασα και έριξα την πλάτη μου στην καρέκλα. Ο Κάρτερ δίπλα μου άφησε ένα γελάκι. 
Μου αρέσεις όταν είσαι επιθετική. 
Για όνομα του Θεού, Κάρτερ, έκανα δήθεν θιγμένη, παρόλα αυτά δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο ακόμα και από την σκέψη μου. 
"Είναι ο μόνος τρόπος" είπε ο πατέρας μου. Δέχτηκε ένα δολοφονικό βλέμμα από την μητέρα μου, τον Κρις και την Σκάι, αλλά δεν σταμάτησε. "Εξάλλου, θα σας έχουμε το νου μας". 
"Ο Μεγάλος Αδερφός" έκανε ειρωνικά ο Ντέβερελ. 
"Αυτά τα πλάσματα, τραυμάτισαν τον Κάρτερ!" φώναξα σε έξαλλη τώρα κατάσταση. "Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό!"
"Είναι άνθρωποι, όχι πλάσματα" είπε ο πατέρας μου ήρεμα.
"Όχι για μένα" σχολίασα εξετάζοντας προσεκτικά το μαύρο βερνίκι των νυχιών μου. Ας βρισκόταν ακόμα ένας που θα έδινε τον όμορφο χαρακτηρισμό "άνθρωπος" στα πλάσματα που είχαν βλάψει τον Κάρτερ και, πραγματικά, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα. 
"Θα πάμε" είπε ο Κάρτερ. 
Τινάχτηκα στη θέση μου και τον κοίταξα με μάτια γουρλωμένα. "Είσαι τρελός" είπα. Δεν ρώτησα. Το ήξερα. Να πάρει, έπρεπε να το ήξερα. 
Ο Κάρτερ γύρισε να με κοιτάξει. Ανασήκωσε το ένα φρύδι, έριξε το βλέμμα του στη σιλουέτα μου και μου έστειλε αισθησιακά: Αγαπώ να σε εκνευρίζω και να θυμώνεις. Με κάνει να ανυπομονώ για αργότερα. 
"Είσαι όντως τρελός!" επανέλαβα, αναφερόμενη στο σχόλιό του στο κεφάλι μου. Δεν πρόσεξα τότε τα βλέμματα που μας κάρφωναν. 
Για σένα. 
Κόφ' το, Κάρτερ.
Ποτέ. 
"Το ξέρουμε όλοι εδώ μέσα ότι μιλάτε με την σκέψη σας, πιτσουνάκια" έκανε ο Κρις αφού πρώτα προσποιήθηκε ότι ξερνούσε πίσω από την πλάτη του. "Είναι ανάγκη να μας το χτυπάτε;"
"Να σε δω άμα βρεις κι εσύ τον έρωτα της ζωής σου" ψέλλισε ο Κάρτερ στον μεγαλόσωμο βρικόλακα και με μια θεατρική κίνηση, πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. 
"Παιδιά" διέκοψε η Έμπονι. "Στο θέμα μας;"
"Ναι" έκανε ο πατέρας μου. "Λοιπόν, Ρέιβεν, Κάρτερ, πηγαίνετε να ετοιμαστείτε. Ο Ντέβερελ και ο Κρις θα σας ακολουθούν μεταμφιεσμένοι. Σκάι, θέλω να βάλεις τα δυνατά σου στην μεταμόρφωσή τους". 
Η Σκάι χαμογέλασε γλυκά και πρόθυμα. "Το λιγότερο που μπορώ να κάνω". 



======================*======================*=======================*===

Έμοιαζα με επιχειρηματία. 
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου, μόλις είδα το φόρεμα που είχε διαλέξει η Έμπονι. Μια επιχειρηματίας, με πολλές σκοτούρες στο κεφάλι της, με έναν απαιτητικό σύντροφο ντυμένο στην πένα με ένα - ναι, κλασσικά - μαύρο κοστούμι και σχέδια επέκτασης της ήδη υπάρχουσας επιχείρησης. Πιθανότατα μεσιτικής επιχείρησης, που είχε κάνει του κόσμου τα κέρδη σε Καλιφόρνια καθώς και σε Καραϊβική και άλλα τέτοια. 
Όλα, εκτός από τον απαιτητικό σύντροφο, ήταν απλά ψέμματα. 
"Κουκλάρα μου!" αναφώνησε ο Κάρτερ γελώντας, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. "Σου πάει πολύ το φόρεμα". 
"Μοιάζω με επιχειρηματία" είπα παραπονιάρικα. 
"Αυτός είναι ο σκοπός, λατρεία μου" σχολίασε και άφησε ένα φιλί στο μάγουλό μου, ενώ έσυρε τα χέρια του στο κορμί μου. 
"Τί σε έχει πιάσει με τα παρατσούκλια;" ρώτησα ανασηκώνοντας το φρύδι και αρπάζοντας το παλτό μου από την πολυθρόνα. 
"Σκέφτηκα πως πρέπει να σε λέω κάπως, όταν είμαστε μόνοι. Έτσι κάνουν τα ανθρώπινα ζευγάρια". 
"Ακριβώς" είπα γελώντας. "Τα ανθρώπινα". 
"Σήμερα θα είμαστε κι εμείς ένα τέτοιο, τουλάχιστον για τον έξω κόσμο". 
"Μπορείς να μην μου το θυμίζεις, σε παρακαλώ;" έκανα παρακαλώντας τον με το βλέμμα να αλλάξει γνώμη. 
"Έλα, γκρινιάρικο πλάσμα" σχολίασε και με πήρε από το μπράτσο τραβώντας με προς την πόρτα. "Εξάλλου, μπορούμε να δείρουμε και οι δύο μαζί την Έμπονι μόλις επιστρέψουμε. Σου αρέσουν κάτι τέτοια". 
"Γιατί να την δείρουμε;" ρώτησα ανήξερη, πηγαίνοντας προς την έξοδο. 
"Για το φόρεμα που διάλεξε" είπε ο Κάρτερ. "Έχει αυθάδικο φερμουάρ, θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ανοίξω". 
"Κάρτερ!" τον μάλωσα. Εκείνος μου γέλασε. "Έλα, δεσποινίς Σεμνοτυφία. Το καθήκον μας καλεί". 
"Θα έλεγα τίποτα τώρα..." μουρμούρισα και τον ακολούθησα.
 




Το Audi που ήταν σταθμευμένο μπροστά στην καγκελόπορτα του Σάντοουφορτ Μουρ ήταν κατάμαυρο, επιβλητικό και έμοιαζε σαν να έλιωνε από την καθαριότητα από στιγμή σε στιγμή. Και τεράστιο. 
"Τί είναι αυτό το αριστούργημα;" έκανα σαν υστερική, αφήνοντας το χέρι του Κάρτερ και σέρνοντάς το πάνω στην λαμπερή επιφάνεια του αυτοκινήτου. 
"Α, τίποτα, να, ένα μικρό δωράκι που ελπίζω να μου δανείσεις σήμερα για να πάμε στην πόλη" έκανε ο Κάρτερ αδιάφορα. 
"Ένα μικρό τι;"
"Δωράκι, για σένα" είπε ο Κάρτερ και πήγε προς την θέση του οδηγού. "Είχα καιρό να σου πάρω κάτι" συμπλήρωσε και σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. 
"Και μου πήρες αυτοκίνητο;" ρώτησα σοκαρισμένη. "Χαθήκανε τα κοσμήματα;"
Ο Κάρτερ με κοίταξε, έβαλε το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του και έβγαλε ένα κουτάκι, το οποίο και μου πέταξε. "Όχι" είπε περήφανος. 
Άνοιξα το κουτάκι και βρήκα μέσα ένα ασημένιο βραχιόλι. "Δεν σε πιστεύω" απάντησα. 
"Είμαι απίστευτος, το ξέρω. Έρχεσαι;"
Μπήκα στο αμάξι και έκλεισα την πόρτα, ενώ τον παρακολούθησα να έρχεται δίπλα μου και να περνάει το βραχιόλι στον καρπό μου. Στο τέλος, μου φίλησε το χέρι. 
"Έδωσες μια περιουσία για αυτοκίνητο;" ρώτησα έπειτα από λίγα λεπτά σιωπηλής οδήγησης. 
"Για σένα μιλάμε, Ρέιβεν" έκανε χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από τον δρόμο μπροστά μας. "Θα έδινα και τη ζωή μου". 
Αγνόησα το αίσθημα απόλυτης ευτυχίας που με πλημμύρισε μόλις άκουσα τα λόγια του και τον κοίταξα. "Ακούγομαι αχάριστη, το ξέρω" παραδέχτηκα. " Αλλά, Κάρτερ, είχα αμάξι". 
"Εκείνο το σαραβαλάκι; Εκείνο είναι απλό, καθημερινό. Αυτό εδώ είναι... για εξαιρετικές περιπτώσεις. Να σου πω επίσης, ότι έχει απίστευτα άνετα πίσω καθίσματα. Αν με πιάνεις". 
Αγνόησα το πικάντικο σχόλιο, παρά την ανατριχίλα που μου χάρισε και συνέχισα. "Μα Κάρτερ-" Σταμάτησε απότομα το αμάξι και έκλεισε το στόμα μου με ένα φιλί, παρατώντας το τιμόνι.  
"Αν δεν σταματήσεις να μιλάς, θα το ξανακάνω" απείλησε σοβαρά. Δεν απάντησα. "Ωραία. Τώρα άκουσέ με. Έχω δικαίωμα να κάνω ό, τι δώρο θέλω στη γυναίκα μου, εντάξει; Μου άρεσε το αμάξι, σε φαντάστηκα να το οδηγείς - σε παρακαλώ μην ζητήσεις λεπτομέρειες γι' αυτό - και στο πήρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί σοκάρεσαι". 
"Γιατί είναι αμάξι!" είπα. "Από αυτό που άμα του βάλεις βενζίνη σε πάει πέρα δώθε. Κάτι τέτοια είναι πανάκριβα. Πανάκριβα!"
"Ξέρω έναν τύπο" έκανε μυστηριωδώς ο Κάρτερ, με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. "Και επιπλέον, όταν δεν βγαίνεις ποτέ σε σύνταξη, μπορείς να μαζέψεις μια ολόκληρη περιουσία. Οπότε σταμάτα και απόλαυσέ το. Στον γυρισμό οδηγείς εσύ". 



================*=================*==================*==================



Ο Κάρτερ πάρκαρε στον ειδικά διαμορφωμένο πάρκινγκ της εταιρίας και ήρθε από την μεριά μου, ανοίγοντάς μου την πόρτα. Με περίμενε μέχρι να απλώσω λίγο κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου και μου άπλωσε το χέρι. Το δέχτηκα και τον ακολούθησα στο ασανσέρ. 
"Θυμάσαι τί είπαμε;" ρώτησε. 
"Θυμάμαι, Κάρτερ" έκανα. "Σκάρλετ και Τζέιμς Ο' Ντόνοβαν. Επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να αγοράσουν την έκταση του Σάντοουφορτ Μουρ για να την κάνουν ξενοδοχείο, αλλά ανησυχούν για της φήμες που έχει αυτό το μέρος. Πάμε τώρα;"
Ο Κάρτερ χαμογέλασε και πάτησε το κουμπί για τον ενδέκατο όροφο. Όταν οι πόρτες έκλεισαν, έσυρε το χέρι του χαμηλά στη μέση μου και με γύρισε ώστε να τον κοιτάζω. "Είναι σταθερό το κραγιόν που φοράς;" ρώτησε χαμηλόφωνα. 
"Ναι, γιατί;"
Τα χείλη του όρμησαν στα δικά μου χωρίς να απαντήσει, όχι βέβαια ότι ήταν και απαραίτητο. Αποσπάστηκε απαλά από την λαβή μου όταν ο θάλαμος σταμάτησε στον τρίτο και οι πόρτες άνοιξαν. Χαμήλωσα το βλέμμα καθώς ο ηλικιωμένος άντρας μπήκε στο ασανσέρ και έπιασα το χέρι του Κάρτερ. 
Ηρέμησε, είπε στο μυαλό μου. Ξέρω ότι με θες, πρέπει να κάνεις όμως λίγο υπομονή. 
Του έχωσα μια τσιμπιά στο μπράτσο σαν απάντηση και περίμενα υπομονετικά μέχρι να φτάσουμε στον όροφο. 



================*=================*==================*=================*===