Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Οχτώ

Το επόμενο βράδυ, δεν μπορούσα να ησυχάσω.
Έκοβα βόλτες πάνω - κάτω στο δωμάτιο, προσπαθώντας να διώξω ένα περίεργο και καθόλου ευοίωνο συναίσθημα που είχε κατακαθίσει στο στήθος μου και δεν έλεγε να φύγει. Ο Κάρτερ από την άλλη, μάλλον είχε κέφια όπως και κάθε βράδυ. Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και με κοιτούσε με ένα περίεργο ύφος, ακολουθώντας κάθε μου βήμα.
"Λίγο ακόμα και θα βγεις στο κάτω πάτωμα" σχολίασε.
"Είμαι ανήσυχη".
"Δεν το πιστεύω!"
Τον κατακεραύνωσα με το βλέμμα κι αμέσως το χαμόγελο χάθηκε.
"Γκρινιάρα" είπε πειρακτικά. "Έλα εδώ και πες μου τι έχεις. Ίσως μπορώ να βοηθήσω".
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπορούσα να αντισταθώ όταν μου μιλούσε τόσο γλυκά και ακόμα μια φορά αποφάσισα να υποκύψω. Ξάπλωσα δίπλα του, το κεφάλι μου στα γόνατά του, ενώ εκείνος είχε ανασηκωθεί και στήριζε την πλάτη του στα μαξιλάρια.
"Έχω κακό προαίσθημα. Βασικά..." Σταμάτησα, γιατί ένιωσα τα δάχτυλά του να παίζουν με μια μαύρη μπούκλα.
"Ναι;" με παρότρυνε.
"Όχι ακριβώς κακό προαίσθημα. Έχω απλώς μια αίσθηση, ότι θα συμβεί κάτι. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλό ή κακό, αλλά για να με απασχολεί τόσο..."
"Μάλλον κακό θα είναι" συμπλήρωσε. "Θέλεις να το πούμε σε κάποιον; Ξέρεις, να έχουν το νου τους".
"Ναι, γιατί δίνουν όλοι βάση στα προαισθήματα" κορόιδεψα. "Για πλάσματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, είναι όλοι στο σόι μου απίστευτα ρεαλιστές".
Ο Κάρτερ γέλασε με την καρδιά του. "Ναι, αλλά αν επιμείνουμε και οι δύο;"
"Πιστεύεις θα τους πείσεις;" ρώτησα ανασηκώνοντας το φρύδι. Ο Κάρτερ με κοίταξε και έπειτα έσυρε το χέρι στην καρδιά του.
"Με πληγώνεις βαθύτατα, Ρέιβεν" έκανε θεατρινίστικα. "Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω αυτό".
Να πάρει, είχε πάντα αυτή την ικανότητα να με κάνει να ξεχνιέμαι. Απορώ πως δεν το έβλεπα αυτό νωρίτερα. Βέβαια, αν το είχα δει, πιθανότατα δεν θα υπήρχε καν η βεντέτα Μπλακ - Κέιν και θα είχαμε γλιτώσει από το μεσοδιάστημα, αλλά έτσι, πιθανότατα δεν θα ξέραμε και τί φίδι κολοβό ήταν ο Μπρένταν.
Το κάθαρμα, ελπίζω να καίγεται στην κόλαση.
"Θα το ξεπεράσεις" είπα χαμογελαστή στον βρικόλακά μου έπειτα από λίγο.
"Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά..." ξεκίνησε. "Αν μιλούσαμε στην Σκάι;"
"Ουάου, άρρωστος είσαι;" έκανα ευδιάθετα. "Την Σκάι; Εσύ δεν ήσουν που δεν την χώνευες;"
"Όταν νόμιζα πως ήταν μια αντιπαθέστατη σκύλα, που έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της για να σε στείλει στο πιο βαθύ καζάνι της Κολάσεως" είπε. "Τώρα έχω αρχίσει να την συμπαθώ. Είναι ήσυχη, δεν φέρνει αντιρρήσεις πλέον. Όχι σαν μια άλλη ψυχή, που άμα αρχίσει να μιλάει ξεχνάει να σταματήσει".
Όχι ότι μιλάω δα και τόσο πολύ, αλλά την έπιασα την μπηχτή. "Βγες μαζί της τότε" είπα γελώντας.
Τα χείλη του, αρχικά σουφρωμένα και έπειτα σχηματίζοντας ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, έπεσαν στην παλάμη μου.
"Είπαμε" ξεκίνησε εκείνος "μου αρέσουν τα δύσκολα".