Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Είκοσι

                                           "Angel, don't you cry, I'll meet you on the other side..."
                                                                           Tokio Hotel - Phantomrider 

Ο Κάρτερ μπόρεσε και άνοιξε τη πύλη σε έναν τοίχο στο δίπλα έρημο κτίριο που ήταν μερικά χιλιόμετρα στα δυτικά του Σάντοουφορτ Μουρ. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, ο Κρις είχε μια χαρακιά στο φρύδι, ο Ντέβερελ ήταν πιο λευκός και από χιόνι, η Σκάι έτρεμε. Μόνο ο Κάρτερ έδειχνε να έχει κέφι - και εκνευριζόμουν που δεν ήξερα από πού αντλούσε τη δύναμη να έχει κέφι. 
Μόλις περάσαμε στη Χώρα, ένιωσα τις δυνάμεις μου να εξελίσσονται. Η Χώρα ήταν το μοναδικό θετικά φορτισμένο μέρος του κόσμου μας όπου μπορούσαμε να ζήσουμε και από το οποίο μας είχαν διώξει οι Νεράιδες με το έτσι θέλω. 
Οι άνθρωποι όμως, για κάποιον λόγο που δεν είχα ακόμα καταλάβει, έμοιαζαν εξίσου ανανεωμένοι. 
Το ένστικτό μου φώναξε και πάλι, αλλά ήμουν πολύ κουφή για να το ακούσω.
Συνεχίσαμε να πολεμάμε με όλες μας τις δυνάμεις, μέχρι τέλους, μέχρι που σε κάποιο σημείο, όταν αποφάσισα να τα παρατήσω και σωριάστηκα στο έδαφος. Ο Κάρτερ όμως ήταν εκεί, πάντα ήταν εκεί για μένα και πάντα έτοιμος να μπει μπροστά από οτιδήποτε για να με σώσει. 
Το μαχαίρι καρφώθηκε στη δική του πλάτη, ευτυχώς στη δεξιά μεριά. 
Έβγαλε μια σπαραξικάρδια κραυγή πόνου και με αγκάλιασε. Τον έριξα στο πλάι πέφτοντας με φόρα πάνω στον άντρα που τον τραυμάτισε και έχωσα τα δόντια μου στη σάρκα του. Έφτυσα, το αίμα του έκαψε το λαιμό μου. 
"Κανείς δεν αγγίζει τον Κάρτερ" είπα σοβαρά και πέταξα το κουφάρι του παράμερα. Έπιασα τον βρικόλακά μου από το χέρι και τον βοήθησα να σηκωθεί. 
"Άγγελέ μου" είπε γελώντας. 
"Ειρωνεία" σχολίασα. Αποκαλούσε άγγελο ένα πλάσμα του σκότους. 
"Σ' αγαπώ, Ρέιβεν" μου είπε. 
Τον φίλησα βιαστικά και ξαναρίχτηκα στη μάχη. 

Μετά από ένα μισάωρο όπου το πέρασα μειώνοντας τους αντιπάλους, βρέθηκα να ξαποστάσω κάτω από ένα δέντρο όπου είχε διαλέξει και ο Κάρτερ για να ξεκουραστεί. 
"Ρέιβεν, γύρνα σπίτι" μου είπε μόλις με είδε. 
"Ξέχνα το" του είπα και κοίταξα πίσω από τον ώμο μου. "Οι δικοί μας τα πάνε καλά". 
"Μην αλλάζεις θέμα και πήγαινε σπίτι". 
"Η πλάτη σου καλά;"
"Ρέιβεν!" μου φώναξε και με έπιασε από τους καρπούς. "Πήγαινε σπίτι". 
"Όχι". 
"Ξεροκέφαλη". 
"Έμαθα από τον καλύτερο". 
"Ρέιβεν μην με εκνευρίζεις. Είναι επικίνδυνο μέρος εδώ πέρα και δεν... δεν έχω καλό προαίσθημα. Φύγε". 
"Δεν σε αφήνω μόνο σου, που να χτυπάς τον-"
"Χιονάτη!" είπε αυστηρά. "Δεν θα το ξαναπώ". 
Αποκόπηκα από τη λαβή του και σηκώθηκα όρθια, παρακολουθώντας τον να κάνει το ίδιο.
"Δεν έχω να πάω πουθενά" επανέλαβα. 
"Ηλίθιο πλάσμα" έκανε ο Κάρτερ και με άρπαξε από τη μέση, φιλώντας με με πάθος που μου έκοψε τα πόδια. Τον έσπρωξα μακριά μόλις βρήκα την ανάσα μου. "Σ' αγαπώ μέχρι το τέλος, Ρέιβεν" μου είπε. 
"Βλάκα". Χωρίς άλλη κουβέντα,πήγα και πάλι στο πεδίο της μάχης.