Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Δεκατρία

Στη Χώρα των Νεράιδων επικρατούσε ησυχία. 
Δεν υπήρχε σχεδόν κανένας. 
Μόνο μερικά ξωτικά που πηγαινοέρχονταν με το κεφάλι χαμηλωμένο. Μου έκανε λίγο εντύπωση που κανένα δεν έδειχνε να μας δίνει σημασία, αλλά δεν το ανέλυσα εκείνη τη στιγμή. Ο Κάρτερ πάντα έλεγε πως είμαι πολύ καχύποπτη ώρες - ώρες και πως κάποτε πρέπει να "χαλαρώσω" όπως επίσης λέει, τραβώντας την τρίτη συλλαβή. Με τα παιδιά περάσαμε από την Αψίδα των Φτερών και για πρώτη φορά μετά από κάμποσο καιρό, ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. 
Δεν ήξερα τί έφταιγε, δεν ήξερα αν ήταν κακό προαίσθημα ή όχι, πάντως στην θέα της Αψίδας, αναρίγησα. Πόσα δύσμοιρα πλάσματα είχαν περάσει εκεί ανά τους αιώνες; Πόσοι είχαν χάσει κάποιον άνθρωπό τους, επειδή εκείνος έχασε την μνήμη του διαπαντός; Πόσους εξαπάτησε η Βασίλισσα, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι ανήκαν στη Χώρα; Πρέπει να ήταν τραγικό να χάνεις έτσι ξαφνικά τη μνήμη σου... 
Ο Κάρτερ ήρθε πίσω μου, τύλιξε τα χέρια του στη μέση μου και ακούμπησε το πρόσωπό του στον ώμο μου. "Τί έπαθε το κορίτσι μου;" ρώτησε χαμηλόφωνα, ενώ μια υποψία χαμόγελου χρωμάτιζε τη φωνή του. 
"Καλά είμαι" είπα με μια μικρή καθυστέρηση. "Απλώς να... η Αψίδα. Με τρομάζει". 
Ο Κάρτερ γέλασε, αλλά δεν ήταν ένα κοροϊδευτικό γέλιο. Όχι, ήταν τρυφερό, γεμάτο συμπάθεια. Τα χείλη του κόλλησαν στο μάγουλό μου. 
"Να μην σε τρομάζει" είπε απαλά. "Κανείς μας δεν έχει σκοπό να την διασχίσει σύντομα". 
"Κάρτερ;"
"Ναι;"
"Έχει υπάρξει ποτέ κάποιος... που να πέρασε από την Αψίδα, αλλά να μην έχασε την μνήμη του; Ή που να τη βρήκε μετά; Υπήρξαν τέλος πάντων στιγμές, που Αψίδα δεν έκανε σωστά τη δουλειά της;"
Ο Κάρτερ με κοίταξε με βλέμμα σταθερό, κοφτερό σχεδόν. "Όχι" είπε. "Αλλά μην σκας. Όπως σου είπα, κανείς μας δεν σκοπεύει να περάσει από εκεί μέσα. Οπότε κανείς δεν θα χάσει τη μνήμη του, οπότε..."
"...οπότε μπορείτε να αφήσετε τα γλυκόλογα και να έρθετε, γαμώ το;!" φώναξε ο Ντεβ από λίγα μέτρα πιο μπροστά. "Για όνομα του Θεού πια μαζί σας! Πιάστε κανένα δωμάτιο! Λες και έχω την όρεξή σας, ξέρω 'γω... Αδιόρθωτοι!"
"Μην μου φωνάζεις την μικρή, Ντέβι" έκανε ο Κάρτερ και με τράβηξε πίσω του. 
"Μα δεν χορταίνεστε ποτέ; Τι είναι αυτό το πράμα μαζί σας; Τελειώνετε!"
Ακολούθησα τον Κάρτερ, αλλά πριν μπούμε πιο βαθιά στο δάσος και πιο κοντά στο Παλάτι της Βασίλισσας, έριξα μια τελευταία ματιά στην Αψίδα των Φτερών. 
Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως γελούσε μαζί μου. 

Ο Κάρτερ προχώρησε μπροστά και μπήκε στο Παλάτι χωρίς να μπει στον κόπο να σταματήσει όταν ένας ηλικιωμένος φρουρός του φώναξε. Ήταν μικροσκοπικός και σταφιδιασμένος και... πράσινος. Ο γέρος περπάτησε προς το μέρος μας και έπειτα από κόπο και ενώ βρισκόμασταν ήδη στην αίθουσα του Θρόνου, έπιασε τον Κάρτερ από το μπράτσο. 
"Καταραμένοι βρικόλακες! Δεν μπορείτε να έρχεστε εδώ!"
Ο Κάρτερ τίναξε το χέρι του και κοίταξε τον γέρο. "Καιρό έχω να σε δω, Ρόρι. Γέρασες". 
"Κάρτερ Κέιν... έπρεπε να σε αναγνωρίσω" είπε με βαθιά φωνή. "Και δεν γέρασα. Την ίδια ηλικία έχουμε... η εξαφάνιση της Βασίλισσάς μας, μάς κατάντησε...."
"Έναν σάκο με κόκαλα" έκανε χαμηλόφωνα ο Ντέβερελ. 
"Καλύτερα να βρεις μια κοπελίτσα" πρότεινε ο Κάρτερ και περπάτησε αδιάφορα προς τον θρόνο της Βασίλισσας, εξετάζοντάς τον προσεκτικά. Αχ αυτό το παιδί... μονίμως σε μπελάδες! "Θα ξανανιώσεις, εμπιστεύσου με". 
Κάρτερ, κόφ' το. Δεν σε σηκώνει το κλίμα, σκέφτηκα προειδοποιητικά. 
Τι να σου κάνει και το κλίμα, όταν δεν μοιάζει με σένα, κούκλα μου; ρώτησε πονηρά, αφήνοντας και μια υποψία γέλιου στη σκέψη μου. 
Κάρτερ, για όνομα του Θεού! του απάντησα και τον σκούντηξα, καθώς έφτασα δίπλα του. 
"Φύγετε από εδώ" είπε ο Ρόρι, το μη ηλικιωμένο ξωτικό, βγάζοντάς μας από τον νοητικό μας καυγά. "Απαγορεύεται η είσοδος σε εσάς. Αχρείοι... Νομίζετε ότι θα την γλιτώσετε; Νομίζετε δεν θα πληρώσετε για όλο το κακό που κάνατε στην Βασίλισσά μας;". 
"Με όλο το σεβασμό" ξεκίνησα, "αλλά που έκανε η Βασίλισσά σας σε εμάς είναι απείρως χειρότερα. Απλώς το αναφέρω, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις". Ο Κάρτερ μου έκλεισε το μάτι. 
"Αλήτες! Βάνδαλοι! Έξω! Εξαιτίας σας χάθηκε η Βασίλισσα! Φύγετε! Δεν μπορείτε να μπαίνετε εδώ μέσα, καταραμένα πλάσματα! Πλάσματα του Σκότους! Έκπτωτοι!"
Τα έχει μπερδέψει λίγο, είπε τραγουδιστά ο Κάρτερ στο κεφάλι μου. 
"Αυτά είπατε και σε εκείνους που πήραν τη Βασίλισσα;" σχολίασε ο Κάρτερ δυνατά αυτή τη φορά  ψάχνοντας κάτι που μόνο ο ίδιος ήξερε πίσω από τον θρόνο. Δεν ήμουν σίγουρη, αλλά νομίζω πως τον είδα να χώνει κάτι βιαστικά στην τσέπη πριν σηκωθεί όρθιος. 
"Αχρείε!" φώναξε το ξωτικό και μας πλησίασε. "Φύγετε, τώρα!" Το παχουλό και σταφιδιασμένο χέρι του με έπιασε από το μπράτσο και με τράβηξε προς τα έξω. Μπορούσα να τον πετάξω στην άλλη άκρη του δωματίου, δεδομένης της δύναμής μου σαν βρικόλακας καθώς και της απίστευτα εύθραυστης σωματικής του κατάστασης, αλλά δεν το έκανα, γιατί δεν πρόλαβα. 
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Κάρτερ έφτασε δίπλα μας και απείλησε με ένα μαχαίρι που δεν είχα ιδέα που βρήκε το ετοιμόρροπο πλάσμα. 
"Μάζεψε τα χέρια σου από πάνω της, Ρόρι, γιατί δεν πρόκειται να σεβαστώ το παρελθόν σου" σύρισε απειλητικά.  Το ξωτικό με άφησε, το χέρι του είχε σχεδόν αφήσει σημάδια στο δέρμα μου. Ο Κάρτερ με έπιασε κτητικά από το μπράτσο και με τράβηξε έξω. Αμέσως μετά, μίλησε στον Ντέβερελ. "Πάμε, Ντέβι". 


===================*==================*===================*=============


"Είσαι τελείως ηλίθιος αγόρι μου;" έκανε ο Ντέβερελ καθώς ο Κάρτερ προχωρούσε προς την έξοδο του δάσους. "Υποτίθεται πως ήρθαμε για στοιχεία, κι εσύ έφυγες σαν την κότα!"
"Τα πήραμε τα στοιχεία που θέλαμε, Ντέβι!" έκανε ανυπόμονα ο Κάρτερ. "Πω πω, αδερφέ μου, ώρες - ώρες γκρινιάζεις πιο πολύ και από την Ρέιβεν! Μπας και είστε όντως αδέρφια τελικά;"
Του έχωσα μια αγκωνιά, αλλά σαν απάντηση, πήρα ένα εξαιρετικά προκλητικό σχόλιο στο μυαλό μου, που ενώ ίσως έπρεπε να με σοκάρει, με έκανε απλώς να ανατριχιάσω. Κούνησα αριστερά και δεξιά το κεφάλι μου, σκορπίζοντας την εικόνα που φύτεψε στο μυαλό μου η σκέψη του. 
"Κόψε το δούλεμα!" έκανε ο Ντεβ τσατισμένος. "Θα μας πεις τί διάολο πήραμε;"
"Θα περιμένεις να βγούμε από το άντρο των Νεράιδων;!" έκανε απαιτητικά ο Κάρτερ. Βρήκαμε το σημείο από όπου είχαμε μπει και με μια κίνηση, περάσαμε και οι τρεις στον δικό μας κόσμο. Περνώντας μπροστά από την Αψίδα των Φτερών, απέφυγα να κοιτάξω. 
"Ορίστε, ανυπόμονε!" πέταξε ο Κάρτερ και έβγαλε κάτι από την τσέπη του. "Πάρε και δες".
Ήταν ένα βιβλίο.
"Έχουμε ωραιότατη βιβλιοθήκη σπίτι, Κάρτερ, αν ήθελες να μορφωθείς τώρα στα γεράματα!" έκανε θυμωμένος ο Ντέβερελ. 
"Ωχου, αν δεν κόψεις τις βλακείες αυτή τη στιγμή θα πλακωθούμε" ξέσπασε ο Κάρτερ. "Άνοιξε τα στραβά σου, βλαμμένο και διάβασε. Είναι το Βιβλίο της Βασίλισσας. Το Βιβλίο. Με πιάνεις, ή αποσυνδέθηκες πάλι;". 
"Τι είναι το βιβλίο της Βασίλισσας;" ρώτησα σαν άσχετη. 
"Πολύ μου αρέσει όταν είσαι άσχετη με την κατάσταση" σχολίασε ο Κάρτερ γελώντας και άφησε ένα φιλί στο μέτωπό μου. 
"Όχι, σοβαρά, τί είναι το βιβλίο της Βασίλισσας;" επέμεινα. 
"Το σημείο όπου καταγράφονται τα πάντα" είπε διφορούμενα ο Ντεβ κοιτώντας το έκπληκτος. 
"Δηλαδή, τα γράφει η Βασίλισσα;"
"Όχι" είπε ο Κάρτερ και άρχισε να παίρνει τον δρόμο της επιστροφής. "Εδώ μέσα, τα πάντα έχουν γραφτεί από μόνα τους". Χτύπησε το μακρύ του δάχτυλο στο εξώφυλλο. "Ό, τι έχει συμβεί στο Παλάτι, στη Χώρα, στη Βασίλισσα. Η μαγεία των Νεράιδων γράφει μέσα στο βιβλίο και φυλάγεται πάντα κάτω από τον θρόνο. Λίγοι το ξέρουν και λίγοι μπορούν να το κλέψουν. Μόνο αυτοί που το ξέρουν, για να πω την αλήθεια" πρόσθεσε έπειτα σκεπτικός. "Τέλος πάντων, το μόνο πρόβλημα, είναι πως είναι γραμμένο στη γλώσσα των Νεράιδων".
"Γαμώ το!" φώναξε ο Ντεβ. "Τί το πήρες τότε, βρε σαΐνι;"
"Φτωχέ μου Ντέβι..." έκανε θεατρινίστικα ο Κάρτερ. "Ξεχνάς με ποιόν μιλάς;" ρώτησε. Εγώ και ο αδερφός μου μείναμε σιωπηλοί. "Είμαι ο τέλειος Κάρτερ Κέιν". 
Ο Ντέβερελ αναστέναξε. "Σιγά ρε, Κάπτεν Τζακ Σπάροου" κορόιδεψε. "Τί θα κάνεις με το Βιβλίο;"
"Ντεβ... μπορώ να διαβάσω το κείμενο" είπε ο Κάρτερ. "Έχω μείνει στη Χώρα". 
Αμέσως το κόκκινο τερατάκι της ζήλιας με τσίγκλισε. Πότε είχε μείνει στη Χώρα; Με ποιόν; Γιατί; Τί είχε παιχτεί με τις Νεράιδες; "Δύο φορές κιόλας" σχολίασε έπειτα. Ένιωσα τα λαμπάκια μου να ανάβουν. 
"Τότε μετέφρασέ το" είπε ο Ντεβ, δίνοντάς το στον βρικόλακά μου με μια απότομη κίνηση και προχώρησε μπροστά.