Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Επτά

Το σχέδιο παραήταν απλό, για να λέμε την αλήθεια. Θα πηγαίναμε στη Λέιτον Μπιτς, θα περιμέναμε να μιλήσουμε με τους Λύκους και θα πηγαίναμε με τα νερά τους μέχρι να μας δώσουν αφορμή για το αντίθετο. 
Στην παραμικρή αφορμή, οι δικοί μας είχαν βάλει σκοπό να αιχμαλωτίσουν τον Αρχηγό της Αγέλης και αν αυτό σήμαινε μερικά παραπάνω θύματα, θα το δέχονταν. Η δικιά μου δουλειά ήταν να ακολουθώ πιστά τις εντολές του Κάρτερ. 
Και επειδή μπορούσα να κρίνω από το βλέμμα του, ήμουν σίγουρη πως οι εντολές του δεν περιορίζονταν μόνο στην σημερινή συνάντηση. 
Το χέρι του ήταν περασμένο γύρω από τους ώμους μου όσο περπατούσαμε. "Έχεις άγχος" είπε. Δεν ρώτησε, το διαπίστωσε απλώς. 
"Έχω" παραδέχτηκα. "Δεν ξέρω για ποιόν λόγο μπορεί να μας θέλουν". 
"Θα μάθουμε σε λίγο. Και όσο είσαι μαζί μου, μην φοβάσαι για τίποτα. Τα έχουμε πει αυτά". 
Χαμογέλασα και έμπλεξα τα δάχτυλά μου στη θηλιά της ζώνης του. 
"Ό, τι πεις, Κάρτερ". 

Η Λέιτον Μπιτς ήταν ένα απίστευτα μελαγχολικό κομμάτι ακτής, με σκούρα γκρίζα άμμο σαν στάχτη, βαθιά σκούρα μπλε νερά και πεταμένους βράχους εδώ και εκεί. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ήταν μια βραχονησίδα λίγα μέτρα από την ακτή, όπου αν κάποιος ήθελε και είχε τα υλικά, μπορούσε να χτίσει ένα μικρό σπιτάκι και να του περισσέψουν κάμποσα μέτρα για μια μικρή περιμετρική αυλή. 
Συνειδητοποίησα ότι έβρεχε μόλις φτάσαμε στην παραλία και διαπίστωσα ότι το νερό αναταραζόταν όχι μόνο από τα κύματα, αλλά και από μικροσκοπικές σταγόνες που έσκαγαν στην επιφάνεια. "Τέλεια" σχολίασε ο Κάρτερ αναστενάζοντας. 
Κοίταξα γύρω μου και μέσα στο δάσος περιμένοντας να δω την οικογένειά μου να βγαίνει από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων πριν την γκρίζα άμμο και συνειδητοποίησα ότι το τοπίο έμοιαζε πολύ γοτθικό. 
Ακόμα και τα δέντρα είχαν πάρει μια γκρίζα απόχρωση σε αυτή τη μεριά γης και τα φύλλα τους κρέμονταν θλιβερά από τα κλαδιά, όπου αφήνονταν να παρασυρθούν από τον απαλό άνεμο που φυσούσε. Οι κορμοί έμοιαζαν γερασμένοι και έτοιμοι να διαλυθούν σε στάχτη και αποκαΐδια αν τους φυσούσες με την κατάλληλη δύναμη. Όλο το μέρος έμοιαζε έτοιμο να διαλυθεί με την σωστή ριπή του ανέμου. 
Δεν είναι να απορεί κανείς που κανένας θνητός δεν ερχόταν εδώ για κολύμπι. 
Παρόλα αυτά, η Λέιτον Μπιτς ήταν πάντα ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη, μετά το Σάντοουφορτ Μουρ. Είχα έρθει πολλές φορές εδώ, κυρίως τον πρώτο καιρό μετά την Μεταμόρφωσή μου για να ξεσπάσω τα νεύρα μου στην απόλυτη σιωπή και να σχεδιάσω την εκδίκησή μου στον Κάρτερ Κέιν. 
Τον βρικόλακα, που τώρα καθόταν σε έναν βράχο με το κοστούμι του να ποτίζει υγρασία και με κοιτούσε με αυτά τα καταγάλανα μάτια που, θαρρείς και διάβαζαν τις πιο βαθιές πτυχές της ψυχής μου σαν ανοιχτό βιβλίο. "Κάτι σκέφτεσαι, Ρέιβεν" είπε χωρίς να δίνει σημασία στη βροχή που του έβρεχε τα ρούχα, τα μαλλιά, κάνοντάς τα να κολλάνε ελαφρώς στο μέτωπό του.  Με κοίταζε με προσήλωση, προσπαθώντας να διαβάσει τις σκέψεις μου, αλλά τις έκρυψα πριν το καταφέρει. Δεν ήθελα να δει τί σκεφτόμουν για εκείνον πριν καταλήξουμε ... εδώ. Δάγκωσε τα χείλη του και έγλειψε μερικές σταγόνες βρόχινου νερού καθώς άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου. 
Το δέχτηκα σιωπηλά και τον άφησα να με τραβήξει κοντά του, περνώντας τα χέρια του στη μέση μου και σηκώνοντας το κεφάλι προς τα πάνω για να με κοιτάξει. "Ξέρω τί γνώμη είχες για το άτομό μου πριν καταλήξουμε μαζί, Ρέιβεν" είπε ήρεμα. "Δεν είμαι ηλίθιος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι με μισούσες όσο κανέναν άλλον και ήθελες να με στείλεις στην Κόλαση με τα ίδια σου τα χέρια. Και το ίδιο βιολί συνεχίστηκε και λίγο καιρό αφότου ξανανταμώσαμε, και αυτό το θυμάμαι. Αλλά δεν μπορώ να σε κατηγορήσω, γιατί αν ήμουν στην θέση σου, πιθανότατα θα ήθελα κι εγώ να σκοτώσω τον άνθρωπο που μου στέρησε μια φυσιολογική ζωή. Να τον σκοτώσω με κάποιον αργό και βασανιστικό τρόπο". 
"Δεν θέλω να μιλάω γι' αυτό, Κάρτερ" απάντησα στρέφοντας το βλέμμα μου στη θάλασσα. Ξαφνικά έμοιαζε να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον η ταραγμένη επιφάνειά της, παρά αυτά που είχε να μου πει ο Κάρτερ. Ένιωσα την επιθυμία να πέσω στα παγωμένα νερά και να κρατήσω την ανάσα μου μέχρι που να σκάσω και να πνιγώ. Μετά θυμήθηκα πως ούτε να σκάσω μπορούσα, αλλά ούτε και να πνιγώ. 
Το χέρι του Κάρτερ έπιασε το πηγούνι μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω. 
"Πρέπει να τα πούμε αυτά κάποια στιγμή, Ρέιβεν. Δεν θέλω να αφήνω σκιές του παρελθόντος να μένουν ανάμεσά μας". 
"Γι' αυτό δεν θέλω να τις σκέφτομαι" του απάντησα θλιμμένα. "Τις σκιές, εννοώ". 
"Μα τότε δεν θα φύγουν ποτέ. Δεν μπορώ να σε έχω, όταν μένεις κολλημένη στο παρελθόν και στο πως ένιωθες για μένα τότε. Πρέπει να αποδεχτείς ότι ήταν άλλες οι συνθήκες εκείνη την περίοδο και άλλες τώρα. Τότε δεν με ήξερες, δεν σου είχα κινήσει το ενδιαφέρον, δεν με αγαπούσες. Τώρα με ξέρεις, Ρέιβεν, ελπίζω πως σου έχω κινήσει το ενδιαφέρον και εύχομαι να με αγαπάς όπως εγώ". 
"Ήθελα να σε σκοτώσω" παραδέχτηκα ξαφνικά και ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν. Ο Κάρτερ με βόλεψε στον βράχο ανάμεσα στα δικά του, αλλά γύρισα το κεφάλι πίσω για να τον κοιτάζω. Τώρα ήταν η στιγμή που έπρεπε να τα πω όλα. Τα χέρια του γύρω μου δεν ταράχτηκαν ιδιαίτερα, απλώς τα ένιωσα τα τρέμουν ελαφρώς. "Ήθελα να σε σκοτώσω με πολύ σαδιστικές μεθόδους, Κάρτερ, ήθελα να σε κάνω να πληρώσεις που μου είχες στερήσει μια ανθρώπινη ζωή, ήθελα να τιμωρηθείς για αυτά που έκανες σε μένα και σε τόσους άλλους πριν από μένα. Και ήθελα να σε τιμωρήσω εγώ η ίδια. Και να είμαι απίστευτα σχολαστική". 
Τα μάτια του, δύο θάλασσες απέραντου γαλάζιου στένεψαν, καθώς τα χείλη του σηκώθηκαν σε ένα χαμόγελο. Χαμογελούσε. Χαμογελούσε αληθινά. "Το ήξερα, Ρέιβεν" απάντησε απλά. "Το ήξερα ότι είχα τέτοια επίδραση πάνω σου και δεν σε κατηγορώ. Είχες μια ζωή πριν από μένα και την έχασες. Σου έδωσα μια άλλη ζωή, μια άλλη που ποτέ δεν ήθελες, και πολλές φορές είχα σκεφτεί μήπως ήταν καλύτερα για σένα να σε σκότωνα. Να μην σε άλλαζα, να μην σε ανάγκαζα να υπομείνεις μια Μεταμόρφωση, να μην σε έκανα τόσο εξαρτημένη από το αίμα, τόσο μη ανθρώπινη. Τώρα δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν είχα αλλάξει γνώμη εκείνα τα δευτερόλεπτα σε εκείνο το στενάκι που σου επιτέθηκα, δεν θα ήσουν εδώ τώρα, κι εγώ θα είχα πιθανότατα ανακηρυχτεί  ο νούμερο ένα επικίνδυνος βρικόλακας στον πλανήτη. Αν δεν άλλαζα την ζωή σου σε αυτήν που έχεις τώρα, Ρέιβεν, δεν θα σε είχα. Λυπάμαι που αυτό που θα πω θα ακουστεί άσχημο και απαίσιο, αλλά είναι η αλήθεια". Πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου. "Δεν μετανιώνω που σε άλλαξα, Ρέιβεν, δε μετανιώνω που σου πήρα εκείνη την ζωή και σου έδωσα αυτήν εδώ". 
Απέστρεψα το βλέμμα μου. Τα λόγια του ήταν σκληρά στο άκουσμά τους, αλλά δεν μπορούσα να υποκριθώ. Ήξερα πως βαθιά μέσα μου, ούτε εγώ μετάνιωνα. Ευχόμουν μόνο να το είχα ανακαλύψει αυτό λίγο νωρίτερα.
Έμπλεξα τα δάχτυλά μου με τα δικά του. "Υπήρχε κάποιος εκείνη την περίοδο, Κάρτερ" είπα.
"Το ξέρω" απάντησε εκείνος. "Σε είχα δει, με την φίλη σου, τον δικό της φίλο και εκείνον τον τύπο. Σε παρακολουθούσα κάμποσο καιρό πριν σου επιτεθώ, Ρέιβεν" είπε. "Μου είχαν κάνει εντύπωση τα μάτια σου. Αυτά τα γαλάζια, σχεδόν ψυχρά μάτια, με είχαν μαγνητίσει από τότε και ήθελα να δω αν ήσουν τόσο νόστιμη εσωτερικά, όσο και εξωτερικά, αν με πιάνεις. Μου είχες γίνει έμμονη ιδέα, αλλά όταν τελικά σε δάγκωσα, αποφάσισα πως δεν μπορούσα να σε δω να σβήνεις, ειδικά από τα δικά μου χέρια.Δόντια, στην προκειμένη περίπτωση. Ήσουν, επιπλέον, το πιο ατίθασο πλάσμα που είχα γνωρίσει. Με εβρισες, ακόμα και όταν νόμιζες πως όλα είχαν τελειώσει. Δεν θα το ξεχάσω αυτο. Ατίθαση και γλωσσου.  Η αλήθεια είναι, Ρέιβεν, πως μου ήσουν έμμονη ιδέα για πολλά χρόνια πριν ξαναβρεθούμε, αλλά δεν σε πλησίαζα, επειδή φοβόμουν ότι θα με έστελνες στην Κόλαση και τότε δεν θα μπορούσα να σε παρατηρώ. Είσαι άγρια και ας μην το δείχνεις. Ήμουν γύρω σου σχεδόν συνέχεια από την Μεταμόρφωσή σου, μέχρι και που βρεθήκαμε ξανά πέρυσι". 
Τον κοιτούσα ταραγμένη. Με παρακολουθούσε όντως όλα αυτά τα χρόνια; Κι εγώ που νόμιζα ότι ήμουν μόνη μου όταν σκεφτόμουν πως μπορούσα να τον σκοτώσω, εκείνος ήταν κάπου εκεί, στο περιθώριο της φωτογραφίας της νέας μου ζωής κι εγώ δεν το ήξερα. 
"Έπρεπε να μου το πεις" απάντησα. 
"Και να ρισκάρω να με ξεκάνεις; Ερωτευμένος είμαι, Ρέιβεν, όχι ηλίθιος". 
"Έπρεπε να ξέρω ότι με παρακολουθούσες".
"Με κάνεις να ακούγομαι σαν stalker. Προτιμώ το ρήμα παρατηρώ. Είναι πιο ρομαντικό". 
"Κάρτερ..."
"Πλάκα κάνω" είπε χαμογελαστός. "Θα με συγχωρήσεις;" ρώτησε, κοιτώντας με με θλιμμένο βλέμμα. 
"Αν με συγχωρέσεις που ήθελα να σου βγάλω τα μάτια" απάντησα. 
Χωρίς καμία ντροπή για το γεγονός ότι η οικογένειά μας έκοβε βόλτες στην παραλία μέχρι να εμφανιστούν οι Λύκοι, ο Κάρτερ πέρασε το χέρι του στο λαιμό μου και με φίλησε, όπως ποτέ άλλοτε. 
"Προτιμώ να σου δείχνω τι εννοώ, παρά να μιλάω, Ρέιβεν" σχολίασε με ένα στραβό χαμόγελο.