Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Δεκαπέντε

"Μπορείς να πάψεις να γκρινιάζεις;" έκοψα απότομα τον Κάρτερ βγάζοντας το κεφάλι μου από το παραβάν. Κούμπωσα τοκ κορσέ και στάθηκα μπροστά του με τα χέρια στη μέση. Λίγη αυστηρότητα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Ειδικά έναν τύπο που τελευταία είχε αναπτύξει δικό του σύστημα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. 
"Α, το ακούσαμε κι αυτό, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!" κάγχασε ο Κάρτερ. 
"Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι με αποκάλεσες γάιδαρο" έκανα συγκρατώντας ένα χαμόγελο "και ξαναρωτάω. Μπορείς να μην γκρινιάζεις;"
"Ρέιβεν, αν με στέλνανε σε αποστολή με τις Νεράιδες, θα γκρίνιαζες;"
"Όχι, αν ήμουν κι εγώ μαζί" σχολίασα χαμογελαστή. Αλήθεια ήταν, αν ήμουν παρούσα, ικανή να ελέγχω την κατάσταση, δεν θα είχα θέμα. "Και στο κάτω - κάτω, τί σκας; Ο Τζον είναι σπαστικός, το ξέρεις και είναι και Λυκάνθρωπος. Δέξου τον δίπλα σου με τα ελαττώματά του. Τί άλλο να σου πω;"
"Είναι πιο ωραίος από μένα;" ρώτησε έπειτα από λίγο. 
Συγκράτησα ένα γέλιο και έριξα το βλέμμα κάτω για να μην δει πόσο το διασκέδαζα. 
"Θεέ μου, Κάρτερ..." αναστέναξα. 
"Πες μου, Ρέιβεν!" παρακάλεσε, κοιτώντας με, με εκείνα τα γαλάζια μάτια που πάντα με άφηναν ανίκανη να πω όχι. 
Από τότε που τον ήξερα, νομίζω δεν είχε ξαναπάρει ποτέ τέτοιο ύφος. Πραγματικά ήθελε την άποψή μου και πραγματικά τον απασχολούσε. 
"Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει" του είπα και τον αγκάλιασα. "Αλλά και να μην ήσουν, πάλι εσένα θα διάλεγα. Πάντα εσένα θα διαλέγω". 
"Καλά, ας πούμε πως σε πιστεύω" σχολίασε γελώντας και με φίλησε απαλά. "Τί δώρο θα μου κάνεις για να αντέξω την αποστολή μας με το κουτάβι;"

Ο Τζον έφτασε μόνος του στο Σάντοουφορτ Μουρ φορώντας ένα εκνευριστικό χαμόγελο και μια απλή μπλούζα με ένα τζιν. Ο Κάρτερ έριξε μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω και χαμογέλασε ικανοποιημένος. Είναι γεγονός, οι άντρες πάντα θα φέρονται σαν παιδιά. Τον σκούντηξα απαλά για να μην δώσει στόχο, απλά για να λάβω μια τσιμπιά στη μέση. "Ξεκινήστε" είπε ο πατέρας μου. "Όσο πιο γρήγορα υπογράψει ο Σνέικ, τόσο καλύτερο". 
"Νόμιζα πως είχαμε ήδη την υπόσχεσή του να βοηθήσει" παρενέβην, γνωρίζοντας πολύ καλά τα αισθήματα που έτρεφε ο Κάρτερ για τον Σνέικ. Ό, τι μπορούσα να γλιτώσω...
"Με τους δαίμονες, ποτέ δεν βλάπτει μια υπογραφή" είπε ο πατέρας μου και μου έκλεισε το μάτι. "Ξεκινήστε. Μην αργήσετε περισσότερο από το κανονικό. Δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο μέρος η πατρίδα του Σνέικ". 
"Δεν έχουμε το θέμα με την πατρίδα" σχολίασε χαμηλόφωνα ο Κάρτερ. "Με τον ίδιο πάλι..."
Έμπλεξα τα δάχτυλά μου στα δικά του και άφησα ένα φιλί στο μάγουλο. Ο Τζον χαμογέλασε ειρωνικά και ξερόβηξε. 
"Ξεκινάμε;"