Fangs (Midnight Series: Book Two)

Κεφάλαιο Έξι

"Αυτά σας είπε μόνο;" ρώτησε ο Βλαντ. Καθόμασταν όλοι στην τραπεζαρία, είχα ανεβάσει τα πόδια μου στην καρέκλα και είχα μαζέψει το φόρεμα να μην σέρνεται στο πάτωμα. Μπροστά μου είχα το βιβλίο που αγόρασα από το μαγαζί. Ο Κάρτερ καθόταν στα δεξιά μου, με το αριστερό του χέρι στη ποδιά μου να μου κρατάει το χέρι. Ο Κρις καθόταν αριστερά μου απέναντι από τη Σκάι, ο Ντεβ ανάμεσα σε εκείνη και την Έμπονι και στο κεφάλι του τραπεζιού οι γονείς μου και ο Βλαντ.
"Μόνο" έκανε ο Κάρτερ μπλέκοντας τα δάχτυλά του στα δικά μου. "Πάει η επιχείρηση ζευγάρι προς αναζήτηση σπιτιού. Θέλουμε νέο σχέδιο".
"Πείτε τους πως είστε βρικόλακες" σχολίασε γελώντας ο Ντέβερελ.
"Ευφυές" σχολίασε ο Κάρτερ στον ίδιο τόνο.
"Και ανέφερε η γυναίκα παρακολούθηση;" ρώτησε ο πατέρας μου.
"Ναι. Αν είναι εκείνοι που είχα δει έξω από το Σάντοουφορτ Μουρ..." ξεκίνησα.
"Τουλάχιστον ξέρουμε πότε θα έρθουν" είπε ο Κάρτερ χτυπώντας ελαφρά με τα δάχτυλά του τα χαρτιά που είχα πάρει από το τετράδιο του Μάιλς.
"Πρέπει να ζητήσουμε ενισχύσεις" είπε ο Κρις. "Κάποιον να έχει το νου του την περίμετρο".
"Ο Τρόι λέει πως δεν ξέρει τίποτα" είπε ο Ντέβερελ. "Δεν είμαι σίγουρος αν τον πιστεύω, αλλά μπορούσα να του ζητήσω να μας φέρει σε επικοινωνία με τους Λύκους. Μπορούν να μείνουν εκείνοι περιμετρικά".
"Αποκλείεται" σχολίασα. "Οι Λύκοι δεν υπάρχει περίπτωση να βοηθήσουν. Γιατί δεν μιλάμε στον Σνέικ; Τρομαχτικός ο τύπος, αλλά πιο αξιόπιστος από τα κουτάβια".
"Ο Σνέικ άλλο λίγο και θα στην έπεφτε!" διαμαρτυρήθηκε ο Κάρτερ. "Δεν έχουμε κανέναν άλλον;"
"Κανέναν που να μην την έπεφτε στον έναν από τους δυο σας" σχολίασε ο πατέρας μου, κάπως εύθυμα.
"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμμαχήσω εγώ με Νεράιδες" σχολίασα. "Απλώς το αναφέρω, προτιμώ τον Σνέικ".
Τρεις ώρες, είπε ο Κάρτερ στο μυαλό μου πονηρά.
Ανυπομονώ, του απάντησα και έσφιξα το χέρι του στο δικό μου.
"Νομίζω πως..." ξεκίνησε ο πατέρας μου, αλλά ποτέ δεν μάθαμε τί νόμιζε. Ένας ήχος ακούστηκε από το τζάκι και ξαφνικά, ένα κομμάτι χαρτί πετάχτηκε από μέσα. Έφερε μερικές σβούρες και έπειτα προσγειώθηκε πάνω στο τραπέζι. Ο πατέρας μου το πήρε, το διάβασε σιωπηλά και έπειτα μας κοίταξε. "Οι Λύκοι" είπε. "Ο Έρικ".
"Τί θέλει;" ρώτησα εγώ κοιτώντας με προσοχή.
"Αγαπητοί μου" ξεκίνησε ο πατέρας μου και διάβασε το γράμμα. "Στέλνω το μήνυμα, με σκοπό να πετύχω μία συνάντηση μαζί σας. Νομίζω πως είναι πλέον καιρός να αφήσουμε τις παλιές έχθρες και να συνεχίσουμε μαζί προς ένα πιο ελπιδοφόρο, κοινό μέλλον. Θα μάθατε ασφαλώς για την Βασίλισσα. Πρέπει να μιλήσουμε για πολλά πράγματα. Παρακαλώ, επικοινωνήστε μαζί μου και ενημερώστε με για την ώρα και το μέρος της συνάντησης. Έρικ Μέιν".
"Δεν πάμε καλά" σχολίασα ρίχνοντας το κεφάλι πίσω.
"Συγνώμη, από πότε τα κουτάβια έχουν και απαιτήσεις;" ρώτησε ο Κάρτερ ειρωνικά. "Νόμιζα δεν είμαστε και τα αγαπημένα τους πλάσματα στη γη".
"Κάτι δεν πάει καλά" πέταξα έπειτα. "Για να ζητάνε συνάντηση, κάτι δεν πάει καλά. Και εσείς όταν ζητήσατε συνάντηση, κάτι δεν πήγαινε καλά" του θύμισα.
Ναι, αλλά έπειτα σκέφτηκα πως θα είχα την ευκαιρία να σε ξαναδώ, έστειλε ο Κάρτερ στο μυαλό μου.
Κόψε το δούλεμα, Κάρτερ. Δεν ήμασταν μαζί τότε.
Και αν το ήθελα από τότε;
"Η Ρέιβεν έχει δίκιο" είπε ο πατέρας μου. "Κάτι δεν πάει καλά. Και νομίζω πως πρέπει να κάνουμε αυτή τη συνάντηση για να δούμε τί ακριβώς δεν πάει καλά".
"Πες τους να βρεθούμε" σχολίασα, προσπαθώντας να αγνοήσω τον αντίχειρα του Κάρτερ που ζωγράφιζε κύκλους στην παλάμη μου. "Όχι όμως εδώ. Σε ουδέτερο έδαφος".
Ο Κάρτερ γύρισε να με κοιτάξει, γνωρίζοντας πού το πήγαινα.
Ο πατέρας μου όμως δεν είχε ακόμα καταλάβει. "Πού;"



==================*==================*==================*=================



Ένα από τα καλά του να είναι το αγόρι σου βρικόλακας, είναι ότι δεν κουράζεται ποτέ. Καλά, σχεδόν ποτέ. Σωματικά τουλάχιστον, γιατί ψυχικά ο Κάρτερ παραπονιόταν ώρα μετά την κουβέντα με τους υπόλοιπους πως είχε πονοκεφάλους.
"Οι βρικόλακες δεν έχουν πονοκέφαλο, Κάρτερ" είπα ρίχνοντας την ρόμπα μου πάνω μου και δένοντας απαλά την δαντελένια κορδέλα γύρω από την μέση μου. Δώρο του Κάρτερ, σε μια έξαρση που τον είχε πιάσει και την είχε δει άνθρωπος.
"Εγώ παθαίνω" είπε πεισματικά τρίβοντας υπερβολικά έντονα τους κροτάφους του. "Μην μου πας κόντρα".
"Ό, τι πεις..." έκανα σηκώνοντας τα χέρια. "Συμφωνείς με την ιδέα μου;"
"Το εκπληκτικό σχέδιο που είχες, να πάμε όλοι μαζί στην άκρη του κόσμου για να μιλήσουμε με τους Λύκους; Ναι, πως... έχω κάτι αιώνες να πάω για κολύμπι".
"Σκάσε, Κάρτερ" έκανα απαλά. Τον άκουσα να σηκώνεται και τον ένιωσα να τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Τα χείλη του έπεσαν στον ώμο μου.
"Μα στην Λέιτον Μπιτς; Σοβαρά, μακρύτερα δεν μπορούσες να μας πας;"
"Είναι το μόνο ουδέτερο έδαφος, στο οποίο δεν πατάει ούτε άνθρωπος, Κάρτερ" του θύμισα. "Η μοναδική επιλογή".
"Ξέρεις" έκανε περιπαικτικά "Μερικές φορές νομίζω πως εκμεταλλεύεσαι το γεγονός ότι δεν μπορώ να σου πω όχι για να περνάς τις τρελές σου ιδέες στο συμβούλιο".
"Μα και βέβαια" απάντησα στον ίδιο τόνο. "Τί σε έχω εδώ;"
Γύρισα να τον κοιτάξω, δηλώνοντάς του με τα μάτια για πόσα πράγματα και συναισθήματα τον είχα εδώ, τον ήθελα εδώ.
Τέτοια μου αρέσει να ακούω, Ρέιβεν, έστειλε στο μυαλό μου. Κλείδωσες;