Bölüm Yirmi Sekiz

251 34 2
                                    

Bölüm Yirmi Sekiz

Mevsim tekrar yaz olup, havalar ısındığında, bir sabah kapımı çalarak uyandırdı beni. Uykulu gözlerim onun yaşlı gözlerini bulduğunda, dudaklarındaki mahcup gülümsemeyi öptüm, uzayan saçlarını okşadım ve sıkıca sarıldım ona.

"Babam öldü." dedi düz bir sesle.

Bir süre omzumda kalmasına müsaade ettim. Benden uzaklaştığında, inatçı gözyaşlarının bir damla bile ıslatmadığı yüzünde huzurlu bir ifade vardı.

"Benim de..." diye mırıldandım yavaşça.

Sıkıca ellerimi tuttu ve dudaklarıma küçük bir öpücük bıraktı.

"Benim babam ölmeyi hak eden bir adamdı..."

Söylediği sözler üzerine şaşkınlıkla ona baktığımda, omuz silkerek gözünden akan bir damla yaşı sildi.

"Öldüğü için mutluyum." diye ekledi.

Yüzündeki korkutucu huzur, birkaç asi gözyaşıyla silinirken omuzları sarsılarak, hıçkırıklarla ağlamaya başladı. Ne yapacağımı bilmemenin verdiği çaresizlikle öylece dikilirken içimden bir ses ona sarılmama söyledi. Ve bende yavaşça ona sarıldım.

Adını bilmediğim ama sevdiğim kadının kaybını kendi kaybım bilerek sarıldım ona... Hüznünü, hüznüme katıp, kendi ailem için de tekrar ağladım onunla. Kollarımda sakinleşip, hüznü iç çekişlere dönene kadar sarıldım ona. Sanki biraz daha kendime çeksem, benimle bir olup, kalbimde yaşayabilirmiş gibi sardım onu kollarımla...

"Sana bir şey itiraf etmem gerekiyor." dedi sessiz bir mırıltıyla ve ekledi, "Sanırım seni seviyorum."

Kalbimde hissettiğim tuhaf ağrı, vücudumu sararken, zihnim tüm işlevleri yitiren bir sessizlikteydi. Aklımdan geçirebileceğim hiçbir kelime yoktu. Mutlak sessizliğin hâkim olduğu sırada dudaklarım yavaşça kıvrıldı. Kalbim kulaklarımda atarken, büyük bir mutlulukla onu kendime çektim. Tekrar onu kollarıma hapsettim ve benden asla uzaklaşmaması için, Tanrı'ya uzun yıllar sonra dua ettim.

Tanrım, ailemin öldüğünü görmek bana yeterince acı verdi. Lütfen, beni bu kadınla da üzme...


Hepinize iyi bayramlar :*


Kirli RuhHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin