Queenie POV
Bakit ba napaka mapantrip ng buhay?
Kahapon masaya ka. Ngayon umiiyak ka. Bukas masaya ulit. Then bukas wala na. Endless cycle yet its reality.
That reality really hurts BIGTIME!
Parang kahapon lang ang saya namin. Parang kahapon lang sabi niya hindi niya ako iiwan. Parang kahapon lang...mahal na mahal namin ang isa't isa
Shet na luha to bakit napakatraydor?
I already convinced myself a thousand times that I should go on, move forward, and forget him.
Pero paano ko makakalimutan ang kauna-unahang lalaki na nagparamdam sa akin ng happiness at hatred? Alam niyong hindi yun madali.
"I've just arrived here in US. Let's break up. I don't give a damn anymore. Don't even call or text me. Bye."
His text message. Like a time bomb kept inside my heart...it explodes really hard. Kung literal na namamatay ang puso, pinaglalamayan na yung sa akin ngayon.
Siguro nga masakit ang maiwan ng taong mahal mo kung alam mong may pagkukulang ka o nasaktan mo siya. Pero yung iwanan ka ng walang dahilan? Fck. What the heck have I done?
I've tried calling him, texting his old digit but he already change his number. I really wanna know why. May karapatan naman akong humingi ng explanation diba? I've also messaged him through fb but to my surprise, he blocked me.
Balak ko na sanang sundan siya sa US. Para akong mababaliw, or maybe worst. Wala na akong pinakikinggan.
Ginising ako ng sampal ni mama. Ngayon ko lang siya nakitang ganito. She's mad and...sad. I felt guilty.
"Dahil lang sa isang lalaki nagkakaganyan ka?! Eh kami? Hindi ba kami mahalaga sa'yo? Nandito pa kaming pamilya mo baka nakakalimutan mo!"
Sana may nakaimbento nalang ng anesthesia para sa puso...at least mawala man lang ang sakit pansamantala.
I never thought love could be this painful. Kung alam ko lang sana na ganto pala nakakasira ng utak to, sana hindi ko na sinubukan. Sana hindi ko nalang hinayaang mahulog ako sa taong pafall na gaya niya.
Ang galing niya mangako. Napaniwala ako. Impressive. Pwede na siyang bigyan ng Famas Award sa galing niyang umarte. Kung sana binigyan man lang niya ako ng isang matinong rason kung bakit biglang exit siya sa puso ko, ehdi sana hindi naman ako nagmumukhang tanga dito diba?
Sh*t eh. Pinaglaruan niya ako. Wala man lang pasintabi. Hindi man lang nag alinlangan. I guess he never love me at all.
Ayokong maging masokista, bitter, o kung anu pa man. Pero masisisi niyo ba ako? Bago lang sa akin ang ganitong pakiramdam at swear hindi ko na kinakaya. :(
Gustuhin ko mang pigilan ang mga luha ko pero parang may sarili silang buhay. Kusa nalang tumutulo, wala rin akong laban.
I can't take another pain again. Like my whole life was at the edge, not knowing where will I be. This nostalgic feeling...until when?
How can I move on when my heart was still in its shattered state?
--------
*3 Months Later*
Napag iiwanan na ng panahon ang puso ko. Buti pa ang bawat buwan sa kalendaryo, every month nagmomove on. Ako kaya kelan makakamove on?
After he left me, I was not the same Queenie anymore. My cheerful side, bright smile, childish acts and such...it vanished into thin air.
Sana nga pati siya mawala na sa puso ko. I still hate him. And until now I'm dumb and stupid for still waiting for him to come back.
Memories...it always flashback to my dull world. Like my life was programmed to be happy if its with him. Kaya nung nawala siya, automatic nang nawala ang kasiyahan ko.
Same routines everyday. Going to school, then straight home. Hindi na rin ako nakakasama sa gimik ng dalawa kong bestfriend. They understand me.
I was like a walking corpse. Still moving but doesn't have a life. Hindi talaga magandang idea na kay prince ko pinaikot ang mundo ko, nung nawala siya, nawala na rin ako.
Natapos ang klase na wala man lang naabsorb na kahit ano ang utak ko. Masyado ng preoccupied. Masyadong kumplikado at magulo.
"Queenie, sama ka na samin. Namimiss ka na namin eh -3-" Si Sam. Ang tagal na rin nila akong kinukulit mag bonding.
"Hep! No buts and I take no for an answer. Baka gusto mong ipakidnap ka pa namin para lang no choice ka na kundi ang sumama? -_^" Si Mikee lang naman na nagmamaldita na. Hay namiss ko sila.
"Fine. Tara na. :)" Para na namang nanalo sa lotto yung dalawa.
Trip nilang mag SM ngayon at yun, para na namang mga bata na tuwang-tuwa na napunta sa WOF. I admit, I miss doing these kabaliwan with them. Parang kapatid ko na tong dalawa eh.
Medyo gumaan ang pakiramdam ko ngayon. Not like the usual zombie mode I show. Ang saya talaga nila kasama. :) Nagshopping kami. Nagpaayos ng buhok yung dalawa, ako naman nagpa mani and pedi lang. At walang kabusugan na foodtrip sa lahat ng pwesto na matigilan namin na nagtitinda ng pagkain.
This is a day well spent. I want to start again. Slowly I will move forward to surely forget him at the right time.
We bid each other goodbye. Magkakaiba na kasi kami ng way pauwi. I was about to cross the street, its red light naman eh kaya saf---
Screeeeeeeeeeeeeech ! ! !
beeeeeeeeeeeeeep ! ! !
Sabay-sabay na pagsasalita ng mga tao ang naririnig ko. Lahat nagkakagulo. . .
Ang sakit, sana panaginip lamang ito. . .Isang bangungot. . .
Nakita ko pa sa imahinasyon ang mukha ni prince, hanggang sa tuluyan ko nang naipikit ang mga mata ko.
----
Thank you po sa reads :*
Labyu ol!
BINABASA MO ANG
He's my Destined Nightmare
Novela Juvenil"Its only going to get worse before it gets better." --------- Si Queenie Fajardo ay isang simpleng tao lamang. Naranasan niyang magmahal, maging maligaya sa piling ni Prince Monteverde. Paano kung biglang mawala ang lalaking pinakamamahal niya? Ma...
