Corc Oruell 1984

II HİSSӘ. V FӘSİL

Saym yoxa çıxmışdı. İş günü başlansa da, heç yerdə gözə dəymirdi. Bəzi ağılsız adamlar onun

gecikməsinin səbəbləri ilə bağlı mübahisə açmışdılar. Ertəsi gün onu yada salan yox idi. Hadisənin

üçüncü günü Uinston elanlar lövhəsinə baxmaq üçün Sənədləşdirmə Departamentinin vestibülünə

qalxmışdı. Orada tərkibinə Saymın da daxil olduğu Şahmat Komissiyası üzvlərinin siyahısı asılmışdı.

İlk baxışdan, sanki, heç bir şey dəyişilməmişdi. Lakin siyahıda bir soyad çatışmırdı. Başqa izahata

ehtiyac yox idi. Saym daha mövcud deyildi. Heç vaxt mövcud olmamışdı.

Havalar get-gedə istiləşirdi. Nazirliyin pəncərəsiz labirintlərində, kondinsioner işləyən otaqlarda

hələ temperatur normal idi. Küçədə isə səkilərdən od qalxırdı. Hamının işdən çıxdığı saatlarda

metroda üfunət iyindən nəfəs almaq olmurdu. Nifrət Həftəsinə hazırlıq tam gücü ilə davam edirdi.

Bütün Nazirliklərin əməkdaşları işdən sonra da yerlərində qalırdılar. Yürüşlər, mitinqlər, hərbi paradlar,

mühazirələr, mum fiqurların sərgisi, telefilmlərin nümayişi, teleekran proqramlarının hazırlanması -

bunların hamısını hazırlayıb çatdırmaq lazım idi. Tribunaların qurulması, portretlərin çəkilməsi,

şüarların dəqiqləşdirilməsi, mahnıların yazılması, şayiələrin yayılması, fotoşəkillərin saxtalaşdırılması

- hamısı vaxt və qüvvə tələb edirdi. Ədəbiyyat Departamentində Culiyanın işlədiyi şöbə roman istehsalını müvəqqəti dayandırmışdı. Onlara düşmənin vəhşilikləri haqqında silsilə broşüralar tərtib

etmək tapşırılmışdı. Uinston daimi işindən əlavə, günün çoxunu saatlarla "Tayms"ın köhnə saylarını

vərəqləməyə, mühazirələrdə sitat gətiriləcək məlumatları dəyişdirməyə, dil və üsluba daha təntənəli

ahəng verməyə sərf edirdi. Axşamın gec saatlarında beyinləri qızmış prollar küçələrə töküləndə isə,

demək olar ki, şəhərin altı üstünə çevrilirdi. Əvvəlki vaxtlarla müqayisədə indi Londona mərmilər

daha tez-tez düşürdü. Bəzən uzaq məsafədən dəhşətli partlayış səsləri eşidilirdi. Heç kəs partlayışların

səbəbini izah etmirdi. Qorxunc şayiələr baş alıb gedirdi.

Nifrət Həftəsinin əsas musiqi bəzəyi sayılan Nifrət Şərqisi artıq hazır idi. Onu arasıkəsilmədən

teleekranla verirdilər. İt mırıltısını xatırladan vəhşi ritm üzərində köklənmiş mahnı musiqidən daha

çox çubuqların zərblə təbilə vurulması təsiri bağışlayırdı. Yüzlərlə boğazın qışqırdığı, gücü gəldikcə

asfalta çırpılan yüzlərlə ayağın müşayiət etdiyi ifa dəhşətli ab-hava yaradırdı. Nifrət Şərqisi prolların

xoşuna gəlmişdi. Küçələrdə gecəyarısına qədər hələ də dəbdə olan "Artıq çoxdan yoxdur o xoş arzular"

mahnısı ilə rəqabət aparırdı. Parsonsun uşaqları gecə-gündüz demədən günün istənilən vaxtı daraq və