Corc Oruell 1984

VI FӘSİL

Uinston yenə gündəliyini yazırdı:

Bu, üç il əvvəl olmuşdu. Axşamın qaranlıq vaxtı, böyük vağzal binasının yan tərəfindəki dar

küçədə. Qadın ətrafa güclə işıq salan küçə fənərinin altında, binanın girişində dayanmışdı. Sifətdən

gənc görünürdü, amma üzünə xeyli boya çəkmişdi. Sifətinin maskaya bənzəyən ağlığı, bu fondakı al-

qırmızı dodaqları diqqətimi cəlb etdi. Partiya üzvü olan qadınlar heç vaxt üzlərinə ənlik-kirşan

sürtmürlər. Küçədə kimsə gözə dəymirdi. Teleekran yox idi. Yaxınlaşdım. O, asta səslə: "İki dollar", -

dedi. Mən...

Bir an hadisənin davamını yazmaq Uinstona çox çətin gəldi. İndi də təsəvvüründə aydın

canlandırdığı səhnəni özündən uzaqlaşdırmaq üçün gözlərini yumdu, barmaqlarını göz qapaqlarının

üstünə qoydu. Ürəyindən var səsi ilə uzun və yağlı bir söyüş söymək istəyi keçdi. O da mümkün

olmasa, başını divara vupmaq, stulu təpikləyib aşırmaq, mürəkkəbqabını pəncərəyə çırpmaq istəyirdi.

Səs-küyün, dəliliyin, ağrının köməyi ilə ürəyini parçalayan xatirələri içindən qovmağa çalışırdı.

" - Sənin ən qəddar düşmənin öz əsəb sistemindir!" - deyə düşünməyə başladı. İstənilən an

daxili gərginliyin zahiri görkəmində üzə çıxa bilər. Bir neçə həftə əvvəl küçədə yanından ötüb-keçdiyi

sadə görünüşlü adamı xatırladı. Partiya üzvü idi. Otuz beş-qırx yaşlarında olardı. Arıq, uzun kişi idi,

əlində portfeli vardı. Bir-birilərinin üç-dörd addımlığına çatanda qəflətən kişinin sifətinin sol tərəfinin

səyridiyini gördü. Bərabərləşəndə eyni hərəkət bir də təkrarlandı. Fotoaparat düyməsinin şaqqıltısını

xatırladan çox qısa, ani səyrimə idi. Bəlkə də, anadangəlmə vərdişdi. Uinston o zaman fikirləşmişdi ki,

bu yazığın kitabı hər an bağlana bilər. Adam özü, bəlkə də, sifətində gəzdirdiyi təhlükədən xəbərsiz idi.

İnsanı ələ verə bilən ən böyük risk isə yuxuda danışmaq idi. Nə qədər fikirləşsə də, bundan qorunmağın

yolunu görmürdü.

Uinston nəfəsini dərib yazını davam etdirdi.

...küçə qapısından keçib dalınca getdim. Həyətin arxa tərəfindəki yarımzirzəmi mətbəxə girdik.

Divarın dibində çarpayı qoyulmuşdu. Masanın üstündə fitili aşağı salınmış lampa vardı. Qadın...

Dişləri əsəbiliklə bir-birinə dəyirdi. Tüpürmək istəyirdi. Yarımzirzəmi mətbəxdəki qadınla eyni

anda arvadı Ketrin də gözləri önünə gəldi. Uinston bir vaxtlar evli idi. Daha doğrusu, evli olmuşdu.

Yəqin indi də evli sayılır. Bildiyi qədər arvadı hələ sağdır. Sanki, təzədən yarımzirzəmi mətbəxin çirkli paltar, taxtabiti və ucuz ətir iyinin bir-birinə qarışdığı qoxusunu sinəsinə çəkdi. Bu qoxu həm

ürəkbulandırıcı, həm də şirnikləndirici idi. Çünki Partiya üzvü olan qadınlar bəzənmirdilər, ətir

vurmurdular. Ətirdən yalnız prollar istifadə edirdilər. Ətir iyi Uinstonun təxəyyülündə həmişə zina