Corc Oruell 1984

VI FӘSİL

"Şabalıd kölgəsində" kafesi, demək olar ki, boş idi. Günəşin şüaları pəncərədən süzülüb üstünü

toz basmış masaları işıqlandırırdı. Saat on beş idi. Bu vaxtlar sakitlik olurdu. Teleekrandan gurultulu

musiqi sədaları gəlirdi.

Uinston gözünü qarşısındakı qədəhə zilləyib küncdə, həmişəki yerində oturmuşdu. Arabir başını

qaldırıb qarşı tərəfdəki divardan onu müşahidə edən nəhəng sifətə baxırdı. Şəklin altında "BÖYÜK

QARDAŞ SƏNƏ BAXIR" yazılmışdı. Ofisiant çağırılmasını gözləmədən masaya yaxınlaşdı, qədəhi

"Qələbə" cini ilə doldurdu. Ağzına borucuq keçirilmiş o biri şüşədən də bir neçə damcı əlavə etdi. Bu

mixək tozu ilə hazırlanmış saxarin məhlulu idi. "Şabalıd kölgəsində" kafesinin brendi hesab olunurdu.

Uinston teleekrana qulaq asırdı. Hələlik bir musiqi parçası o birisini əvəz edirdi. Lakin hər

dəqiqə Sülh Nazirliyinin xüsusi bülletenini oxuya bilərdilər. Afrika cəbhəsindən çox həyəcanlandırıcı

xəbərlər gəlirdi. Uinston səhərdən bəri narahatçılıq içində idi. Avrasiya orduları (Okeaniya Avrasiya ilə

müharibə edirdi. Okeaniya həmişə Avrasiya ilə müharibə etmişdi) qorxunc sürətlə cənuba doğru

irəliləyirdi. Günorta məlumatında müəyyən yer adı çəkilməmişdi. Lakin döyüşlər, çox ehtimal ki,

Konqo çayının mənsəbində gedirdi. Brazzavil və Leopoldvilin başı üzərini təhlükə almışdı. Bunun nə

demək olduğunu xəritəsiz də başa düşmək çətin deyildi. Söhbət yalnız Mərkəzi Afrikanın

itirilməsindən getmirdi. Bütün müharibə müddətində ilk dəfə Okeaniya ərazisi birbaşa təhdidlərə məruz

qalırdı.

Qətiyyən, qorxu deyil, sadəcə, coşqunluq hissi, haradan qaynaqlandığı bilinməyən həyəcan bir

anlığa Uinstonu bürüdü, sonra isə keçib-getdi. Daha müharibə haqqında fikirləşmirdi. Son günlər hər

hansı məsələ üzərində fikrini bir neçə saniyədən artıq cəmləyə bilmirdi. Qədəhi götürüb birnəfəsə son

damlasına qədər içdi. Həmişəki kimi, nəfəsi bir az tıncıxdı, astadan gəyirdi. Cin çox murdar içki idi.

Əslində, mixəklə saxarinin qəribə qarışığı da onun yağlovça iyini aradan qaldıra bilmirdi. Ən pisi isə

Uinstonun gecə-gündüz ayrılmadığı yol yoldaşına çevrilən cinin qoxusunun fikrində başqa bir qoxu ilə

qarışması idi. Onların qoxusu ilə...

Uinston heç vaxt, hətta fikirlərində də onların adını çəkmirdi. Bacardığı qədər onları gözləri

önünə gətirməməyə çalışırdı. Onlar dərk olunmaqdan daha çox ara-sıra, sadəcə, gözünün önündən

keçən və daim də möhkəm cin iyi verən ehtimali varlıqlardan başqa bir şey deyildilər. Cin mədəsini

qarışdırdığından qırmızı dodaqlarını irəli uzadıb bir də gəyirdi. Həbsdən çıxandan sonra kökəlmişdi.