Corc Oruell 1984

II HİSSӘ. VIII FӘSİL

Uinstonla Culiya istədiklərinə nail oldular. Nəhayət ki, nail oldular!

Uzunsov, zəif işıqlandırılmış otaqda dayanmışdılar. Teleekranın səsi güclə eşidiləcək qədər

alınmışdı.Tünd-mavi rəngli xalçanın yumşaqlığı adamda məxmər üstündə gəzdiyi təəssüratını

yaradırdı. Otağın uzaq küncündəki yaşıl abajurlu lampanın işıqlandırdığı geniş masanın arxasında

O'Brayen oturmuşdu. Hər iki tərəfində sənədlər qalaqlanmışdı. Başı işə həddindən artıq qarışdığından

hətta xidmətçi Uinstonla Culiyanı göstərəndə də çevrilib onlara tərəf baxmadı.

Uinstonun ürəyi elə şiddətlə döyünürdü ki , ağzını açıb nə isə bir söz deyə

bilməyəcəyindən qorxurdu. Onlar bu işi bacardılar. Nəhayət, uzun müddətdən bəri

üzərində fikirləşdiyi plan həyata keçdi. Əlbəttə, bura gəlməklə yelbeyinlik etmişdi. Culiyanı özü ilə

gətirməsinin isə ağılsızlıqdan başqa adı yoxdur. Doğrudur, ayrı-ayrı yollarla gəlmiş, yalnız O'Brayen

yaşayan binanın qapısı önündə görüşmüşdülər. Yolboyu hər an təhlükə ilə üzləşəcəklərini

düşündüklərindən əsəbləri yay kimi tarıma çəkilmişdi. Kənar şəxsin Daxili Partiya üzvünün mənzilinə

dəvət olunması çox nadir hallarda baş verən hadisə idi. Mənzilin içi nədir, hətta yerləşdiyi məhəllədə

görünmək də ciddi risklərlə bağlıydı. Tərtəmiz, işıqlı bloklar, hər tərəfdə gözəçarpan zənginlik və

cah-calal, ləziz yeməklərin, ətirli tütünün burunlarının öyrəşmədiyi xoş qoxusu, səs salmadan sürətlə

enib-qalxan liftlər, oyan-buyana şütüyən ağfraklı xidmətçilər - gördüklərinin hamısı insana qorxu

təlqin edirdi. Bura gəlmək üçün əlində əsas olsa da, Unston hər addımbaşı haradansa qara uniformalı

təhlükəsizlik xidməti əməkdaşının çıxacağını, ondan sənəd tələb edəcəyini, sonra isə dərhal binanın

həndəvərindən uzaqlaşdıracağını gözləyirdi. Amma O'Brayenin xidmətçisi heç bir söz demədən

ikisini də içəri buraxdı. O, balacaboylu, tünd-qara saçlı adam idi. Digər xidmətçilər kimi ağ frak

geymişdi. Dördkünc çənəsi, ifadəsiz üzü çinli olduğunu düşünməyə əsas verirdi. Xidmətçinin ardınca

getdikləri dəhlizə xovlu xalçalar salınmışdı, divarlara qəhvə rəngində kağız çəkilmiş, tavan ağappaq

panellərdən yığılmışdı. Binanın vestibülü kimi içərisi də adama qorxu təlqin edirdi. Uinston nə

zamansa divarları insan bədənlərinin sürtünməsindən çirklənməmiş dəhliz gördüyünü yadına sala

bilmirdi.

O'Brayen barmaqlarının arasında kağız tutmuşdu. Onu necə diqqətlə gözdən keçirdiyi aydın

sezilirdi. Ətli sifəti yana tərəf çevrilmişdi. Yalnız burnunun iri, nədənsə ziyalı adam təəssüratı verən

profili görünürdü. Bəlkə də, iyirmi saniyə beləcə qımıldanmadan oturdu. Sonra nitqyazarı özünə tərəf