Corc Oruell 1984

II HİSSӘ. II FӘSİL

Uinston kölgəli cığırla gedirdi. Budaqların bir-birinə çatılıb tağ əmələ gətirmədiyi yerlərdə arabir günün qızılı rəngə çalan parlaq işığına çıxırdı. Sol tərəfdə ağacların altı başdan-başa zəngçiçəyi

ilə örtülmüşdü. Hava, elə bil, insanın dərisini tumarlayırdı. Mayın ikinci günü idi. Meşənin

dərinliklərindən alabaxtaların monoton çığırtısı eşidilirdi.

Vaxtından bir az tez gəlmişdi. Yolda heç bir çətinliklə üzləşməmişdi. Görünür, qız belə

məsələlərdə o qədər təcrübəli idi ki, Uinston hətta normal vəziyyətdə də içini yeyən qorxunu o qədər də

hiss etməmişdi. Kifayət qədər təhlükəsiz yer seçildiyinə şübhə ola bilməzdi. Şəhər kənarında hər yerin

Londonla müqayisədə daha təhlükəsiz olduğunu düşünmək sadəlövhlük idi. Əlbəttə, burada teleekran

quraşdırılmamışdı. Lakin gizli mikrofon qorxusu həmişə vardı. Mikrofona səsi yazıb sonra sahibini

tapmaq olurdu. İkinci tərəfdən, diqqəti çəkmədən təkbaşına səyahətə çıxmaq da asan məsələ deyildi.

Doğrudur, yüz kilometrdən az məsafəyə gediş üçün pasportda müvafiq qeydiyyat aparılması tələb

olunmurdu. Lakin bəzən dəmiryol stansiyalarının yaxınlığında patrullar dolaşırdılar. Onlar rastlarına

çıxan bütün Partiya üzvlərinin sənədlərini yoxlayır, cəncəl suallar verirdilər. Bəxtindən patrula rast

gəlməmişdi. Stansiyadan çıxandan sonra bir neçə dəfə çevrilib ehtiyatla arxasına baxmış,

izlənmədiyinə tam əmin olmuşdu. Qatar təkcə elə xoş yaz havasına görə özlərini bəxtəvər sayan

bayram əhvali-ruhiyyəli prollarla dolu idi. Bütün yolu taxta oturacaqlı vaqonda gəlmişdi. Oturacaqların

hamısını dişləri tökülmüş ulu nənədən tutmuş biraylıq südəmər körpəyə qədər çoxsaylı prol ailəsi zəbt

etmişdi. Onlar bir günlüyə kəndə, "qudalarına" qonaq gedirdilər. Həm də əsla çəkinmədən Uinstona

dedikləri kimi, qara bazardan bir az yağ tapmaq ümidində idilər.

Cığır tədricən genişləndi. Uinston qızın təsvir elədiyi kolluqlar arasında mal-qaranın tapdaladığı

talaya çıxdı. Saatı yox idi, amma vaxtından tez gəldiyini hiss edirdi. Zəngçiçəyi elə sıx bitmişdi ki,

tapdalamamaq mümkün deyildi. Uinston dizi üstə çöküb çiçək dərməyə başladı. Həm vaxtı öldürmək

lazım idi, həm də qız gələndə sürpriz eləmək - gözləmədiyi halda ona çiçək dəstəsi vermək fikrinə

düşmüşdü. Az qala, bir qucaq zəngçiçəyi yığmışdı. Onları burnuna yaxınlaşdırıb başgicəlləndirici tünd

ətrini sinəsinə çəkmək istəyirdi ki, arxadan eşidilən səsdən bütün bədənini soyuq tər basdı. Kiminsə

ayağı altında qalıb sınan budağın şaqqıltısı eşidildi. Uinston heç nə olmamış kimi yenə gül dərməyə

davam etdi. Bu ən düzgün qərar idi. Arxadakı qız da ola bilərdi. Amma bəlkə, kimsə onu izləyib bura

qədər gətirmişdi? Ətrafa boylanırsansa, deməli, nə isə şübhəli işin var. Odur ki başını qaldırmadan