uncle king

><>< 6 ><><

(alleen de blauwe strik niet om haar nek)

Dan begint het bal. Ik glip naar beneden en wacht tot er heel veel mensen zijn. Ik verstop me voor mijn oom. Na een tijdje heeft een prins me opgemerkt. Hij loopt op me af, 'schone dame. Zou ik deze dans van u mogen?'

'Maar natuurlijk.'

Hij pakt mijn hand en we dansen één dans. Dan gaan we praten. 'Wat is je naam' vraagt hij.

'Prinses Brianna.'

'Prinses? Brianna?'

Ik knikte, 'ja.'

'Als in prinses Brianna nichtje van koning Volker?'

'en zoals prinses Brianna als in dochter van koning Midas en koningin Arina.'

'P-prinses, i-ik w-wist niet dat u-u ook op het feest zou zijn.'

'Niemand wist dat. Ik heb iemands hulp nodig en ik denk dat een prins me kan helpen.'

'waarmee heeft u hulp nodig prinses?'

'Mijn volk. Ze zijn arm en...'

'Brianna' hoorde ik achter me.

Ik draaide me om en zag mijn oom. Hij trok één wenkbrauw op. Edan stond schuin achter hem. 'Brianna' zei mijn oom 'kan ik je even spreken?'

'Als u dat graag wil.'

Hij liep weg. Ik zuchtte en liep achter hem aan. Hij liep naar boven de balustrade op. Er waren daar wat banken en tafels. Hij schoof het gordijn ervoor. Hij draaide zich daarna naar mij om, 'wat was jij aan het doen?'

'Praten.'

'Met?'

'Geen idee. Het was een prins.'

'En je weet zijn naam niet?'

'Nee, hij was verbaasd dat ik op het bal was.'

'Waarom praatte je met hem?'

'Omdat ik in het dorp was.'

Ik draaide me om naar Edan, 'dus ik loog inderdaad. Maar ze was niet brutaal. Dat was die soldaat.'

Ik draaide me terug. Mijn oom stond vlak voor me. Hij pakte mijn kin beet. Edan pakte mijn armen en hield me goed vast zodat ik niet weg kon. Mijn oom deed dat masker af. Voor de eerste keer keek ik pas echt in zijn ijskoude ogen. Zijn ogen lichtten even op, 'weet je Edan ik denk dat ik de oplossing voor het trouwprobleem weet. Ga de raadgever halen.'

edan liet me los en liep weg. 'Kan ik gaan' vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd, 'ga zitten. Jij blijft dicht bij mij in de buurt.'

Ik zuchtte en ging op één van de banken zitten. Mijn oom leunde op één van de bankleuningen. Even later kwamen Edan en de raadgever van mijn oom terug. Hij heette Harold. 'Sire' vroeg hij 'waarom moest ik komen?'

'Ik moet trouwen, toch?'

'Zeker Sire.'

'Met iemand van blauw bloed?'

'Ja majesteit. Dat klopt.'

'Dan weet ik de oplossing.'

'Wie majesteit.'

Mijn oom grijnsde, liep naar me toe en trok me aan mijn hand omhoog. 'Mijn nichtje' zei hij grijnzend.

Edan begon te grijnzen. 'M-maar dat kan toch niet' vroeg ik verbaasd.

'Harold' vroeg mijn oom.

'Wel, er staat nergens in de wet dat het niet mag.'

Ik trok me los en rende weg. Naar de keuken. Anita was bezig met hapjes aan het maken. 'Prinses' vroeg ze.

'Mijn oom wil mij trouwen' zei ik.

Haar ogen werden groot, 'wat?! Je moet hier weg. Vlug, ren weg. Ga het bos in en zoek naar James. Zeg dat je bent gestuurd door zijn Nietje Nita. Snel ga.'

Ik ren weg. Dieper en dieper het bos in. Na een tijdje ga ik huilend onder een boom zitten. Wat moest ik nu? Ik moest het dorp helpen en weg blijven erbij zodat mijn oom me niet zou vinden. Een tijdje later hoorde ik iemand vragen: 'wie ben jij?'

Ik keek geschrokken op. Er stond een jonge man voor me. Hij had een bruine broek aan, hoge leren laarzen en groen shirt met leer op de borst. 'Wie ben je' vraagt hij.

'Brianna' zeg ik zacht 'wie bent u?'

'Meeste mensen noemen me James.'

'Ik ben gestuurd door Nietje Nita.'

'Wat?! hoe ken je haar?! Ho wacht, Brianna? Als in prinses Brianna?!'

Ik knik zachtjes. 'Uwe hoogheid' zei hij.

Hij boog snel. 'Wat doet u hier' vroeg hij daarna.

'Ik ben weggerend. De kwestie van trouwen van mijn oom en die van mij is opgelost volgens hem.'

'Hé, hoe bedoeld u?'

'Mijn oom wil mij trouwen.'

'Is dat mogelijk.'

'Volgens de wet is het niet verboden.'

'dan snap ik dat Anita je naar mij heeft gestuurd. Je wil onderduiken of niet?'

'Als dat mogelijk is.'

Hij stak zijn hand uit en glimlachte, 'alles is mogelijk.'

Ik pakte zijn hand en hij trok me omhoog. 'Kom maar mee' zei hij 'we gaan iets verder het bos in.'

Ik knikte en liep achter hem aan door het bos. Na een tijdje kwamen we bij een heuveltje. Er zat een deur in van hout. Die opende hij en liet me naar binnen lopen als eerste. Het was er warm. Er stond een bank in de hoek en nog een stoel ernaast. Er was nog een scherm. In de andere hoek was een ijzeren ketel op een vuurtje. Hij sloot de deur achter me. Ik keek hem aan, 'woon je hier?'

Hij knikt, 'ja.'

Ik zie nu pas zijn gezicht goed. Hij heeft donkerblond haar en groene ogen. Zijn gezicht was smal en hij was best knap. 'Ik... u kunt hier blijven' zei hij 'Anita zal snel hierheen komen om een plan te bedenken.'

'Dank u.'

'Maar uw kleding' zei hij 'zal opvallen in het bos. Ik ehm... heb nog wel wat kleding voor u.'

Hij liep naar het kamerscherm. Even later stak hij zijn hoofd om de hoek, 'u kunt zich omkleden achter het scherm.'