uncle king

><>< 17 ><><

vier dagen later...

ik heb me de afgelopen dagen veel meer en meer zorgen gemaakt dan dat ik eerst deed. Nu ben ik weer in mijn kamer. Er werd aangeklopt. 'Binnen' zei ik.

Eduard kwam binnen, 'prinses. Uw oom is... is hier.'

'Hij is wat?! Waarom is mij dat niet gemeld?!'

'Omdat mijn vader wil dat u in uw kamer blijft.'

'nee, dacht het niet! Ik wil hem spreken!'

'Prinses alstublieft.'

'Nee!'

Ik liep naar hem toe. 'Nee prinses' zei hij wanhopig 'blijft u alstublieft hier.'

'Nee!'

Ik duwde hem aan de kant en liep naar beneden. Hij rende achter me aan, 'prinses!'

Ik gooide de deur van de troonzaal open. Mijn oom stond voor Leonardo. Edan en nog wat soldaten waren bij hem. Ze draaiden zich om. 'U laat ze gaan' roep ik. Marcus en James komen aanlopen. Ze pakken mijn armen beet zodat ik niet naar mijn oom kan.

Mijn oom grinnikte, 'ik weet een dealtje mijn nichtje. Jij gaat met mij mee zonder verzet en trouwt met me zonder verzet. Dan laat ik Julia en Anita gaan. En ik laat alles keukenmeisjes zonder bewaking werken.'

'Nee' riep Leonardo 'dit slaat nergens op Volker.'

'Dat doet het wel' zei Edan 'dan is het trouwprobleem opgelost.'

Ik probeer mezelf los te trekken. 'Prinses' zegt Marcus 'alstublieft.'

'Laat me los!'

'Zoals u wilt' zeiden ze tegelijk.

Ze lieten me los. Ik keek mijn oom kwaad aan, 'u laat ze nu gaan!'

'Dan ga jij mee zonder verzet.'

'Als dat betekent...'

'Nee' riep Edaurd 'prinses we verbieden het u.'

Ik keek hem aan, 'sinds wanneer mag jij mij dingen verbieden?'

'Sinds u in ons land bent en onder onze bescherming staat.'

Leonardo stond op en liep naar me toe. 'Mijn zoon heeft gelijk.'

'Nee' zei ik 'ik heb geen andere keus.'

'Oké, James, Marcus. Sluit haar dan op alsjeblieft.'

'Wat' riep ik. James en Marcus keken elkaar aan, pakten me beet en trokken me mee. 'Nee' riep ik 'laat me los!'

Ze brachten me naar mijn kamer en zeiden: 'het spijt ons prinses.'

Ze bogen en sloten de deur. Ik viel neer op het bed, beet in het kussen en gilde. Weer opgesloten! En deze keer omdat ik niet mee mag om mijn vrienden te redden! Even later word er geklopt. 'Binnen' zei ik nors.

De deur ging open en Eduard, Leonardo, James en Marcus kwamen binnen. Ik gleed met mijn handen over mijn gezicht, 'wat is er?'

'Prinses' zei Leonardo 'het spijt ons maar anders was u meegegaan.'

Ik stond op en ging bij het raam staan, 'en nu is hij weg en zijn mijn vrienden nog steeds opgesloten.'

'Maakt u zich geen zorgen om uzelf' vroeg Eduard verbaasd.

'Een prinses moet zich zorgen maken om haar volk. Haar volk gaat voor. Zijzelf zet ze altijd op de tweede plaats.'

'Prinses' riepen ze alle vier 'dat is niet waar!'

'Hoe weten jullie dat' riep ik 'koning u heeft een zoon. Prins u heeft nog nooit een prinses ontmoet die zo denkt. Marcus, james jullie zijn twee mensen van het volk.'

'Dus u denkt dat wij niet weten wat goed voor u is' vroeg James.

'Jullie hebben het beste met me voor maar mijn vrienden gaan voor.'

'Hoe gaan we ooit tot haar door dringen met dit' mompelde James.

'Niet' zei ik boos 'laat me mijn gang gaan en laat me gaan naar mijn oom zodat....'

'U straks zijn kinderen zult brengen' zei Eduard.

'Dat wilde ik niet zeggen.'

'Maar het is wel zo!'

'Ed' zei Leonardo 'we gaan. Wij allemaal. Prinses...' Hij zuchtte, 'het spijt me maar ik moet u opsluiten.'

Ik draaide me om naar het raam. Ik hoorde drie van de vier zuchtten en dan voetstappen, een deur die zich sloot en een sleutel die werd omgedraaid. Ik zuchtte en gleed langs de muur naar beneden. Waarom lieten ze me niet gewoon gaan?!