Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

12. Zac: Verscheurd

12. Zac: Verscheurd

'I want you to burn my bridges down, burn my bridges down. Set me on fire.' Hij sloeg de noten aan op zijn akoestische gitaar. Dit nummer was helemaal niet goed voor zijn gemoedsrust.
Gisteren had hij het weer gedaan en spijt was ver te zoeken. Eén ding was zeker, ze moesten erover praten. Dit kon zo niet langer. Het was niet eerlijk, ten opzichte van niemand. Niet voor hem en al helemaal niet eerlijk voor Matt. Ook al zag hij de jongen liever verdwijnen, dit verdiende hij ook weer niet.

Zijn telefoon zoemde op de tafel. Zac legde zijn gitaar aan de kant en boog naar voor. Hij opende het bericht.
Livje: Kan ik vanaaf ff langskomen?
Voor een moment staarde hij naar het scherm. Ze wilde langskomen. Hij had erom gevraagd, want hij wilde praten. Was dat waar ze voor wilde komen?
Zac: Ja, tuurlijk. Ben gewoon thuis. Zie ik je verschijnen of? xZ.

Hij staarde naar het schermpje en het leek uren te duren voor hij antwoord kreeg.
Liv: Ben er rond zevenen.

Dat was het. Alles wat ze terug stuurde. De frustraties gierden alweer door hem heen. Hij zette zijn gitaar in de houder en begon zijn vuile was van de stoelen te plukken. Het werd tijd dat hij hier eens op ging ruimen.

De volgende paar uur hield hij zich bezig met de was, papieren opruimen en zijn keuken grondig poetsen. Precies op het moment dat hij zijn schone keuken stond te bewonderen, ging zijn mobiel weer af. Hij nam zonder nadenken op.

'Spreek ik met Zac Paulussen?'
Hij schrok van de serieuze toon van de vrouw aan de andere kant van de lijn. 'Ja, daar spreekt u mee.' Zijn stem bibberde een klein beetje.
'U spreekt met Susan Verveer van verzorgingstehuis de Groene Bomen.'
Zacs hart stond bijna stil. Het eerste wat door zijn hoofd flitste was zijn opa. 'Is alles goed met Opa Wim?' piepte hij dan ook meteen.
'Meneer, ik moet u helaas vertellen dat uw opa vanmorgen is overleden aan een hartaanval.'
Hij liet het apparaatje uit zijn handen vallen en zakte op de grond. De tranen liepen over zijn wangen en hij zag niet meer helder. Zijn gedachten gingen meteen naar afgelopen zaterdag, toen hij bij zijn grootvader was geweest. Ze hadden over Liv gesproken en over zijn oma. Hoe meer hij erover nadacht, hoe harder de tranen over zijn wangen stroomden. Hij moest naar Haarlem, naar zijn opa en wel nu. Hij stond op en veegde de tranen weg.

Toen keek hij naar zijn kleding, die vol met vlekken zat van het schoonmaken. Zo kon hij niet naar zijn opa. Eerst moest hij douchen en schone kleding aan.
Hij draaide de kraan van de douche open, gooide de vieze kledingstukken in de wasmand en stapte toen onder de straal.
Deze wasbeurt was sneller gebeurd dan anders. Hij trok schone kleren aan, zocht zijn spullen bij elkaar en deed zijn schoenen aan. Zijn sleutels greep hij terwijl hij de voordeur uitliep, op weg naar zijn motor.

De trap nam hij met twee treden tegelijk en halverwege kwam hij tot stilstand, omdat hij tegen iemand opbotste. Hij keek omhoog, recht in Livs diepblauwe ogen.
'Hey, waar ga je heen? We hadden afgesproken toch?' Ze keek hem met een zuinig glimlachje aan.
Voor een moment was hij compleet verward. Liv? Afspraak? O ja, ze zouden praten over die verdomde zoen. Hij raakte in paniek, hij wilde naar zijn opa en zijn hoofd stond er helemaal niet naar. Wild begon hij met zijn armen te zwaaien, terwijl hij begon te stamelen. 'Ik moet ... ik kan niet ... opa, ik moet ... '
Liv pakte zijn polsen vast en hield ze tussen hen in. 'Stop. Wat is er aan de hand?'
Zijn ogen gleden over haar gezicht. 'Mijn opa, hij is dood,' zei hij bibberend. 'Ik moet naar Haarlem, ik moet er naartoe.'

'Je kunt zo niet rijden, je bent compleet van slag.' Ze keek hem bezorgd aan, haar handen nog steeds om zijn polsen.
Zac begon zijn armen los te trekken, ze ging hem niet hier houden. Hij moest naar zijn opa.
'Zac, stop,' begon ze, 'ik ga mee, ik rijd.' Ze knikte bemoedigend naar hem, waarna ze mompelde: 'Moeten we alleen nog een auto regelen.'
'Xander,' mompelde hij en liet zich op de trap zakken. Liv begon aan zijn zak te sjorren, maar hij merkte het niet echt. Het gesprek dat ze voerde ging ook compleet aan hem voorbij. Alles waaraan hij dacht, was dat hij niet bij zijn opa was geweest, toen die hem zo hard nodig had gehad.