Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

29. Liv: Als een vogel in een kooi

29. Liv: Als een vogel in een kooi

Gapend werd ze wakker en nog met haar ogen dicht, rekte ze zich uit. Automatisch tastte ze naast zich en toen ze Zacs lijf niet voelde, opende ze een oog. 'Zac?'

Er kwam geen reactie. Had hij weg gemoeten en was ze het vergeten? Een bonkende hoofdpijn zorgde ervoor dat ze niet helder kon denken. Had ze zoveel gedronken? Ja, ze had absoluut zoveel gedronken. Met een kreun kwam ze overeind en griste een willekeurig shirt van de vloer. Eerst moest ze eens op zoek naar een paracetamol, daarna kon ze vast wel weer helder denken.

In de badkamer vond ze een doosje en snel drukte ze er twee pilletjes uit om ze één voor één door te slikken met behulp van een glas water dat ze in een teug leegdronk. Haar ogen schoten door de ruimte.

'Zac?' riep ze nog een keer, maar er kwam nog altijd geen antwoord.

Hij moest haar wel verteld hebben dat hij nog wat anders te doen had, maar dat had ze natuurlijk niet gehoord door haar met drank benevelde hersens. Haar blote voeten maakten geluid op het laminaat toen ze terugliep naar de slaapkamer. Misschien had hij haar een berichtje gestuurd over waar hij was.

Nu ze de slaapkamer weer inliep, realiseerde ze zich dat zijn telefoon niet op het nachtkastje lag.

Zac, waar ben je? typte ze en drukte toen op versturen. Ik weet niet of ik er nog ben als jij thuis komt, want ik wilde gaan winkelen vanmiddag.

Al twijfelde ze daarover door haar kater en het was niet dat het moest, maar het was een optie. Haar ogen schoten naar het raam waar de regen tegenaan sloeg. Misschien was het niet echt het beste weer voor een dagje winkelen, maar ze wilde niet binnen zitten. Er was iets dat haar riep daarbuiten, dat in haar oor fluisterde dat ze niet de hele dag binnen kon zitten. In de keuken zette ze een kop thee die ze mee naar de huiskamer nam en ze wierp een blik op haar telefoon. Ze zag de blauwe vinkjes, dus hij had haar berichten gelezen, maar blijkbaar nam hij niet de moeite om wat terug te sturen.

Ze snoof. Sukkel. Nee, dat was hij niet, want als dat het geval was, dan zou ze nooit voor hem gevallen zijn. Ze viel niet voor sukkels ... toch? Nou, ze wist wel dat als hij zometeen thuis kwam, zij weg zou zijn en ook nog zonder briefje, want dat had hij ook niet achtergelaten. Ze wist dat ze het zich niet zo erg aan moest trekken, dat hij waarschijnlijk haast gehad had, maar toch deed ze het. Met een klap zette ze haar beker op de salontafel neer. En de afwas mocht hij ook lekker zelf doen. Eikel.

Haar ogen schoten door de kamer, op zoek naar dingen die ze vergeten was, terwijl ze haar broek omhoog hees en dichtknoopte. Waar had ze haar sleutels eigenlijk gelaten? Was ze die misschien kwijtgeraakt tijdens haar dronken avontuurtje? Nee, ze was er zeker van dat ze ze op het nachtkastje aan haar kant gelegd had. Opnieuw keek ze die kant op, maar op het nachtkastje lag niets. Gelukkig was de hoofdpijn inmiddels gezakt, zodat ze in elk geval weer helder na kon denken over wat ze moest doen. Ze schoof het kastje aan de kant, want het zou kunnen dat ze er onder lagen.

'Bah,' zei ze, niezend door alle stof die door die actie in haar neus terechtkwam. De sleutels lagen er niet. En ook onder het bed zag ze niets liggen. Toen keek ze naar Zacs kant van het bed en ze dacht na, terwijl ze op haar lip beet. Waarom zouden ze daar liggen? Dat was niet logisch.

Zac, heb jij mijn sleutels gezien?

Fronsend keek ze naar het schermpje, terwijl zijn status op online ging. Waar was hij eigenlijk?

Ik wil trouwens ook nog steeds weten waar je bent. Je kunt wel online komen, maar reageren is te moeilijk voor je?

Zac is aan het typen ... Bandpractise.

En waar zijn mijn sleutels? Heb je ze soms per ongeluk meegenomen?

Er kwam geen reactie meer. Liv smeet haar telefoon op het bed met zoveel kracht als ze in zich had en schopte daarna tegen één van de poten aan. 'Fuck!' schreeuwde ze toen de pijn door haar tenen schoot. Meubelstukken schoppen is geen goed idee, zij winnen het altijd van je.