Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

35. Liv: Pronken met wat je hebt

35. Liv: Pronken met wat je hebt

Normaal nodigde ze niet altijd haar familie uit als Zac moest optreden, maar vanavond was het anders. Het voelde logisch om iedereen vanavond uit te nodigen. Liv liet haar vinger even boven het schermpje van haar smartphone dansen. Moest ze haar ouders ook vragen? Wat hadden die eraan? Bovendien was dat echt niet cool om haar ouders te vragen, ook al was ze dol op ze.

Levi had ze als eerste gebeld en die had ja gezegd. Natuurlijk had hij dat antwoord gegeven, hij was dol op een goed feestje. Ze had hem moeten beloven dat ze een slaapplek zou regelen voor hen.

'Jullie kunnen wel in mijn slaapkamer, ik slaap waarschijnlijk toch bij Zac.'

Ze scrollde naar de B. Blake. De laatste tijd was het anders, was er iets anders. Hoogstwaarschijnlijk leverde de onverwachte zwangerschap van Bailee daar al een bijdrage aan. Misschien kwam het wel, omdat ze nu op zulke andere levels zaten. Hij was nu echt volwassen, afgestudeerd en hij had een baan. Liv en Levi studeerden nog, namen het leven niet zo heel serieus. Maar Blake moest dat nu wel doen.

Ze gleed met haar vingers door haar blonde haren. Misschien was het wel goed om hem te vragen, om iets te doen waar haar ouders niet bij waren.

'Liv, wat is er? Eigenlijk heb ik nu geen tijd.'

Ze beet op haar lip, heel even, voor ze begon te praten. 'Zac treedt vanavond op en ik vroeg me af of jij wilde komen. Levi komt ook en ik dacht dat het misschien een leuk broer- en zussending is om te doen ... '

Zijn stem klonk behoorlijk gestresst. 'Sorry, maar ik kan echt niet. Ik heb andere dingen te doen en in Bailee's toestand is het ook niet handig om te komen.'

'Blake, eer dat ze bevalt ... dat duurt nog even, dat weet je toch? In de tussentijd kun je heus wel ergens heen. Bovendien hebben we hier ook een ziekenhuis. Ik weet dat het een schok is voor je.'

Waarschijnlijk trommelde hij nu ergens op, terwijl hij met haar belde. 'Maar je kunt dus niet.'

'Sorry, Liv. Mijn hoofd staat er niet naar. Maar jij een fijne avond, hé?'

'Ja, dank je,' mompelde ze en ze drukte de verbinding weg, terwijl ze probeerde om niet al te teleurgesteld te zijn, want dat was ze. Blake was altijd haar grote broer geweest, de broer naar wie ze toeging als ze problemen had. Niet naar Levi, want die kon niet eens zijn eigen problemen oplossen. En nu voelde ze zich bij Blake buitengesloten. Hij had Bailee nu, haar had hij niet meer nodig. Zelfs Levi had haar niet meer nodig, want als hij problemen had, dan ging hij naar Zoë. Of naar Blake blijkbaar.

Had Levi zich eerder zo gevoeld toen Liv en Blake closer waren? Had hij zich buitengesloten gevoeld?

Liv had nog altijd een vervelend gevoel in haar maag toen ze de kroeg binnenstapte. De plaatsvervangende zenuwen maakten het er ook niet beter op en ze had haar halve lip al kapotgebeten toen ze de deur openduwde. Levi was er al, hoorde ze. Hij was luidruchtig, zoals meestal. Zodra ze zich in de richting van de bar begaf, zag ze hem ook. Hij stak boven de meeste mensen uit.

'Leef!'

Ze sloeg haar armen om hem heen.

'Zus,' bromde hij ergens ter hoogte van haar haren.

Toen ze elkaar weer los hadden gelaten, begroette Liv ook Zoë die naast Levi stond.

'Dit moet wel een verdomd goed optreden worden. Ik ben niet voor niets helemaal uit Haarlem gekomen. Het is niet dat ik nu zo'n gigantische fan ben van XYZ.'

Zoë gaf haar vriend een por. 'Doe eens aardig, Stuiterbal.'

'Het is de waarheid. Ik vertrouwde hem in het ziekenhuis al niet en dat doe ik nog steeds niet. Wie weet wat hij van je moet.'