Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

17. Liv: Komt het ook echt goed?

17. Liv: Komt het ook echt goed?

Nadat Matt zo woest vertrokken was, had ze zich compleet op Zac gestort en het knagende gevoel genegeerd dat ze niet meteen aan een nieuwe relatie moest beginnen. Niet dat dit een relatie was, hield ze zichzelf voor. Dit was geen relatie, ze moest Zac gewoon troosten.

Ze huiverde toen ze dacht aan zijn lippen op haar huid en aan hoe goed dat gevoeld had. Ergens was het gewoon eng dat ze zich zo voelde, want ze kende dit gevoel niet. Met Matt was het fijn geweest, maar pure hartstocht was het beslist niet geweest. Nooit. Ook niet de eerste keer. Al had ze gedacht dat ze van hem hield, gehouden had, en misschien was dat ook wel zo. Misschien was Matt altijd haar beste vriend geweest en Zac haar vriendje. Ze voelde hoe de blos naar boven kroop, terwijl ze naar haar vingers keek. Het liefste wilde ze zijn wangen drogen door ze te kussen, maar dat ging niet. Niet hier.

Ze was blij dat de dienst afgelopen was en nu kon ze naar Zac kijken. De tranen stroomden over zijn wangen en ze voelde hoe haar hart brak om haar beste vriend. Ze had ook heus wel van zijn opa gehouden, maar voor Zac was hij veel meer geweest. Alles. Een leegte die waarschijnlijk niemand op zou kunnen vullen, ook zij niet.

'Het komt wel goed,' fluisterde ze toen en de jongen keek op.

Hij veegde zijn wangen droog met de mouw van zijn trui, iets dat zij had willen doen. Het enige andere wat ze kon doen, was zijn hand beetpakken en hem mee naar buiten trekken. Mee naar de begraafplaats waar ze de kist in de grond lieten zakken. Liv nam zich voor om voor een crematie te kiezen, begraven worden onder lagen aarde was geen prettig vooruitzicht. Niet dat ze het zou merken, maar het ging om het idee.

Ze moest zijn hand loslaten toen hij de eerste schep zand mocht gooien en ze was bang dat hij in zou storten, maar het gebeurde niet. Ze veegde een enkele traan weg, al was die meer voor Zac dan voor zijn opa.

De eerste mensen vertrokken en Zac draaide zich om, om te kijken. Liv draaide automatisch mee en ze zag de vrouw die voor hen stond. Ze voelde Zac verstijven bij haar aanblik. Liv vroeg zich af wie het was, maar ze wilde het niet vragen. Bang om iemand te beledigen.

'Mam?' vroeg Zac toen fluisterend.

Zijn moeder? Liv nam haar in zich op en realiseerde zich hoe weinig Zac op haar leek en fronste toen haar wenkbrauwen.

'Dus dit mens is je moeder?' vroeg ze, één wenkbrauw opgetrokken. 'U bent er jaren niet voor uw zoon en dan duikt u ineens op alsof er niets gebeurd is.' Ze keek de vrouw uitdagend aan met opgeheven hoofd. 'Alsof u hem gister nog gezien heeft.'

Ze zag iets fonkelen in de ogen van de vrouw toen ze de woorden uitsprak, alsof ze de vrouw pijn deed. Toen gaf Zac haar een por en siste haar naam. Nu was hij degene die ze fel aankeek.

'Het is toch zo, Zac? Je moeder ... '

'Liv, hou je mond,' siste Zac boos in haar oor. 'Je maakt het alleen maar erger.'

Nu was hij degene die haar arm greep en haar meetrok, buiten gehoorafstand van de vrouw. 'Liv, waar ben je mee bezig?'

'Met dat mens de waarheid te vertellen, waar anders mee? Het is toch de waarheid?' zei ze boos. 'Wil je ineens dat ze je aardig vind, Zac? Ik dacht dat je een hekel aan haar had.'

Zac schudde zijn hoofd en greep in zijn haar. 'Ik wil ... weet ik veel wat ik wil. In elk geval wil ik uitleg waarom ze hier is en als je haar bang maakt of wegjaagt, dan krijg ik die uitleg nooit.'

Hij liet zijn hoofd hangen en ze zag het verdriet. Ze voelde de verslagenheid en ergens maakte haar dat nog bozer. Ze keek naar de vrouw en ze schudde even afkeurend haar hoofd. 'Ik snap niet ... '