Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

27. Liv: Iemand de adem benemen

27. Liv: Iemand de adem benemen

Niet dat die stoelen ooit wel goed genoeg zouden zijn, ook niet voor die tijd.

Uiteindelijk maakte Liv zich van hem los. 'Ik aai liever door jouw haar,' fluisterde ze toen en ze voegde de daad bij het woord. Zijn haar was zacht onder haar vingers, zachter dan welk haar dan ook en ze leunde naar voren om er een kus op te drukken. 'Wat als andere meisjes dit nou doen, meneer de Superbekende Supergitarist?'

Zijn vingers gleden over haar nachthemd, het ding dat ze speciaal voor een gelegenheid als dit gekocht had. Oké, en het was vijf euro geweest in de sale en Femke had haar min of meer overgehaald om het ding te kopen voor het geval er ooit een situatie als dit voor zou doen.

Ze voelde zijn snikhete aanrakingen door de dunne stof van het niemendalletje heen en ze huiverde. Wel op de goede manier. Haar adem kwam gejaagder uit haar mond nu zijn vingers langzaam onder de zoom van het kledingstuk gleden en haar letterlijk de adem benam.

'Wat doe je dan?' fluisterde ze in zijn oor. 'Duw je ze dan weg?'

In plaats van dat ze antwoord kreeg, kreeg ze een kus vlak onder haar oor. 'Wat denk je?'

'Ik mag toch hopen dat je ze wegduwt,' zei ze en drukte toen haar lippen op die van hem. 'Anders weet ik niet wat ik bij jou doe. En dan krijg je geen blauwe M&M's.'

Zac grinnikte. 'Dat is niet eerlijk, want we weten allemaal welke kleur het allerlekkerste is.' Toen werd zijn stem weer serieus. 'Denk je dat het filmpje iets gaat veranderen voor ons? Dat we ontdekt worden. Dat is niet ongebruikelijk tenslotte. We zullen niet de eerste zijn die op deze manier bekend worden.'

Ze haalde een hand door zijn haar en leunde tegen hem aan. 'Ik hoop dat jullie bij dat groepje horen, ik hoop dat echt, Zac.'

Een irritant gezoem haalde haar uit haar slaap en ze opende één oog, zich afvragend wat het in vredesnaam voor iets was.

'Neem alsjeblieft op,' mompelde Zac naast haar en hij trok het kussen over zijn hoofd. 'Dan kan ik nog verder slapen.'

Zonder te kijken, nam ze op, Zac negerend. 'Ja?'

'Liv!' klonk er aan de andere kant van de telefoon uit de mond van haar broer. 'Waarom duurde het zo lang voor je opnam?'

'Omdat het midden in de nacht is, daarom.' Ze kon de irritatie in haar stem niet onderdrukken. 'Het moet wel heel belangrijk zijn dat je me wakker belt.'

'Je bent niet thuis.'

Liv haalde een hand door haar haren en keek verwilderd de kamer rond, alsof ze zichzelf ervan moest overtuigen dat ze inderdaad niet thuis was. 'Nee, ik ben niet thuis, nee. Maar hoe weet jij dat?'

'Ik sta voor je deur,' bekende haar broertje.

Met een ruk was alle overgebleven slaap uit haar lichaam. 'Je bent- wat? Waarom?'

'Ze is zwanger!' barstte hij los.

Liv was zich ervan bewust dat ze haar stem verhief. 'Zwanger?' herhaalde ze het laatste woord, geschokt. Hoelang waren Zoë en Levi nou samen? Niet lang genoeg om aan zoiets serieus als kinderen te beginnen. Sowieso zag ze hem niet aan kinderen beginnen, niet als eerste. Levi was de meest onvolwassene van de drie. En toch verbaasde dit haar totaal niet. 'Shit,' mompelde ze.

'Wat moeten we doen?' Ze hoorde de paniek in zijn stem. 'En ik heb het koud, want ik ben mijn jas vergeten.'

Liv ging rechtop zitten. 'Ik kom wel naar mijn huis.' Zonder verder nog iets te zeggen, hing ze op en liet ze zich achterover in de kussens vallen, terwijl ze zich er bewust van was dat Zac naar haar keek. Dit was één van de dingen waar ze voor gevreesd had bij haar broertje. Dat hij iets stoms zou doen, zoals een meisje zwanger maken.