Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

22. Zac: Ademhalingsstoornissen

22. Zac: Ademhalingsstoornissen

Er ging een schok door hem heen, toen hij naar het meisje keek waar hij mee in botsing kwam. Zijn ogen sperden zich wijd open en hij begon te stamelen. In geen één dimensie had hij ooit verwacht dat ze hier zou zijn.
'Hey,' flapte hij er schaapachtig uit. Liv grijnsde gemaakt, wat er voor zorgde dat hij zich nog ongemakkelijker voelde dan daarvoor. 'Was je er al lang?' Hij hupte van zijn ene op zijn andere been.
'Een tijdje,' piepte ze. Zijn maag deed de complete uitvoering van Epke Zonderlands turnoefening.
'Je hebt het liedje gehoord?' vroeg hij, zijn buik besloot de uitvoering nogmaals te herhalen. Het was een wonder dat zijn avondeten er nog in zat.
'Kheb er vijf gehoord,' zei het meisje achter Liv.
'Fem, hou je mond,' siste ze tegen haar.

Zijn ogen wisselden tussen haar en het andere meisje, haar vriendin. 'Je hebt ze alle vijf gehoord?' Misschien was het niet opgevallen. Dat was in ieder geval waar hij op hoopte.
'Ik heb ze alle vijf gehoord,' zei de vriendin licht slissend, alsof ze teveel drank op had. 'Zij moest plassen.' Ze wees met haar duim naar Liv, die begon te stamelen.
'Ik heb een stukje van de eerste gehoord en ... ' Ze maakte haar zin niet af, maar hij wist genoeg. Net op tijd legde hij zijn hand tegen de muur en steunde er tegen aan.
'Zac, gaat het wel? Je ziet een beetje wit.' Liv wierp een bezorgde blik op hem. Haar ogen waren vernauwd en er trok een rimpel over haar voorhoofd.
'Prima,' antwoordde hij, 'het gaat prima.' Hij draaide een kwartslag, zodat hij met zijn rug tegen de muur leunde en liet zich op de grond zakken. Het ging helemaal niet prima. Zijn adem kwam in horten en stoten en hij begon vlekken te zien.

'Zac?' Ze hurkte voor hem neer en keek hem indringend aan. Hij begroef zijn hoofd in zijn armen, zodat hij niet naar haar hoefde te kijken. Het was opeens enorm benauwd.
'Femke, blijf hier. Ik ben zo terug,' hoorde hij Liv zeggen. Er was duidelijk paniek in haar stem te horen.

Zac probeerde zich op zijn ademhaling te concentreren, maar dat bleek behoorlijk lastig.
'Hey man, gaat het wel?' Xanders vertrouwde stem klonk ergens voor hem. Hij stak zijn wijsvinger op, ten teken dat hij een minuutje nodig had. Al wist hij niet of dat minuutje genoeg zou zijn. Het was even stil, op het geroezemoes in de gang na.
'Zac, we staan hier nu al vijf minuten. Kom op, je moet mee naar buiten.' Hij voelde hoe zijn vriend hem omhoog begon te sjorren.

'Xan, ik kan-'
'Je zult moeten,' kapte zijn vriend hem af. Die greep hem vervolgens ook rond zijn middel vast en begon richting de uitgang te lopen.

Zac duwde de armen van zich af. 'Laat me los, ik loop zelf wel.' Xander deed wat van hem gevraagd werd en Zac wankelde richting de buitendeur.

Eenmaal buiten liet hij zich op de grond zakken en liet zijn hoofd tegen de gevel rusten.

Youri kwam er vlak achteraan gerend. 'Gozer, gaat het wel?' Hij boog zich fronsend over Zac heen, duidelijk bezorgd.
'Laat hem maar even,' hoorde hij Xander zeggen, die zich vervolgens draaide. 'Wat is er gebeurd?'

Hij hoorde hoe Liv begon te stamelen. 'Niet veel, ik liep tegen hem aan in de gang en hij vroeg of ik er al lang was. Ik vertelde dat ik het eerste liedje van de set half gehoord had en toen gebeurde dat.' Zac zat nog steeds met zijn hoofd tussen zijn armen, starend naar de grond.
'Ervoor bedoel ik. Ik weet al dat Matt naar Haarlem is gekomen. Wat is er in godsnaam gebeurd?' Woede klonk door in Xanders stem. Zac had zijn vriend nog nooit echt boos gezien.
'Weet ik veel,' snikte ze, 'Matt kwam opdagen en ... en we hebben verteld wat er is gebeurd.'

'Liv, doe niet alsof je niet weet wat ik bedoel. Zac is van zijn stuk sinds hij terug is en niet alleen door zijn opa.'
'Jongens, ik zit gewoon hier,' mompelde hij, maar niemand reageerde erop.