ZORAKİ AŞK

ALINTI

Gökmen arkamdan sarılıp ellerini karnıma sardı. Kalp ritmimin hızlandığını hissettim. Karnımın üzerimde ovuçlarıyla daireler çizerken orada bebeğimizin olduğundan bi haberdi. Gökmen ve ben... bebeğimizle bir aile olabilir miydik?

"Ne düşünüyorsun, güzelim?" Dedi rahatsızlıkla kıpırdandığımda. "Bir şey düşünmüyorum." Bir eli göğsüme doğru bir yol izlerken gergindim. Birileri bizi görürse utançtan yerin dibine girer ve bir daha çıkamazdım.

"Gökmen, yapma."

Karnımdaki elini çektim. "Sen benim karımsın, sana dokunmamdan daha normal bir şey varsa söyle." dediģinde gözlerimi devirdim. "Var tabi, mesela bana dokunmaman." Hızla mutfaktan çıktım. Kimseye görünmeden odama gidip kapıyı çektim. Elimin karnımda olduğunu farkettiğimde yutkundum. Ben onu nasıl doğuracaktım. Benim annem bile yoktu ki, annelik ne bilmiyordum bile.

Yanağımdan süzülen yaşlara aldırmadan yatağıma oturdum. Gökmen ona çocuk vermeden beni rahat bırakmayacaktı. Benim istediğim bu değildi. Anne olmak, hatta gökmenim karısı olmak... burda bu evde olmak, yaşamak.

Yatağıma girip erkenden uyudum. Gökmen geldiğinde hasta olduğunu düşünüp kollarını bana sardı ve uyumama izin verdi. Sabah mide bulantısıyla uyandım. Gökmen kapıyı açmam için yumruklarken ben çoktan kusmuştum.

"Dünya bu kapıyı bir kez daha kilitlersen canına okurum." Eminim okurdu. Kapıyı acıp çıktım. Solgun yüzüme bakmadan yatağa geçtim. Aklımda tek soru vardı. Anne olabilir miydim?

"Bana... bana su getirir misin?"

Gökmen kapıya doğru yürürken titreyen ellerim telefonumu buldu. Doktorun numarasını çevirip gökmenin gittiğinden emin oldum. Bunu yapamazdım. Ona çocuk vermek zorundaydın, evet. Ama şimdi buna hazır değildim.

"Alo,doktor ferit değil mi?"Odanın ićinde dönmeye başladım. "Evet, buyrun."

"Ben Dünya A...Dünya Seymen."dudağımı ısırdım. "Buyrun Dünya hanım,bir sorun yoktur umarım."

"Ben yapamam, anne olmak istemiyorum." Dedim birden. Ellerim titriyordu. Minicik bir cana kıyabilir miydim gerçekten. Kendi canımdan bir parçaya... kıyabilir miydim?

"Kürtaj olmak istiyorum."diye devam ettim. İcimi endişe kapladı. Şimdiden pişman olmuştum. O daha minicikti, nasıl kıyacaktım ki... Gözlerimi kapatıp içimden kendime küfür savurdum. Yapamazdım. Minicikti o. Benimdi.

Telefon elimden hızla çekilirken korkudan öleceğimi sandım. Kalbim deli gibi atarken Gökmen'in mavi gözleri beni yerin dibine sokacak cinstendi. Duymuş muydu?

Selam canlarım:*

Sizi seviyorum, gerçekten. Desteğiniz çok önemli. Bu arada alıntı hakkında düsüncelerinizi yazarsanız çok güzel olur. Öpüyorum kocaman :* :* :*:*