TFMO 1: Intertwined

Story turned Topsy-Turvy!

*Note: Guys! haha ang feelingera ko talaga pero well favor naman! please? hehe alam ko sige na mamya niyo na ako batuhin, well kung nag-fan na kayo at nabasa niyo ang description ko sa sarili ko, eh alam niyo naman siguro na may multiple personality disorder ako, (ano ba yan paligoy ligoy much?) eto na! may SERIOUS story kasi ako dito sa watty entitled "SIGH", hindi Boring ha? iba ang serious sa boring, pag nabore kayo dun, ipapaputol ko kamay ko! haha pero syempre joke lang, sa mga taong gustong makita kung ano talaga ang kaya ko, ayan po try niyo po ang Sigh, pero sabi nga nila you can't please everybody right? but that story is my yardstick as a writer, yang story po na yan ang nagmemeasure ng kakayahan ko. So ayun, sana po mabasa niyo siya at ang haba haba na ng note natin, baka sakalin niyo na ako.

hehe! here you go!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Hindi ko alam kung ano'ng meron, hindi ko talaga alam! readers na asar sa akin, pagbigyan niyo na akong mag inarte ngayon alam ko hindi bagay pero, hindi ako makapaniwala na hindi na talaga ako maalala ni Aston....hilam sa luha, kanina pa ako tumatakbo, hindi ko alam kung saan ako patungo, hindi ko talaga alam...bakit?

Alam ko hindi niya kasalanan ang pagkakaroon niya ng amnesia, siguro nga deserve ko itong lahat lahat, kasi noong siya ang may gusto sa akin I ignored a gem like him. marahil totoo nga ang kasabihan na You only know one's worth by the time that you lost it. And I lost Aston...sabihin mo ng hindi ko totally tanggap sa sarili ko pero oo...everytime na anjan siya iba ang reaction ng puso ko I try so hard to deny the feelings I have for him, my brain contradicts my heart but in reality, mas malaki ang part ng brain ko na cautious ma-fall para sa kanya dahil subconcsiouly ay natatakot akjong masaktan dahil sa kanya, at dahil doon ang dami ng sakit na ipinaranas ko sa kanya...I doubted him...I deserved to be erased...

Patuloy pa din sa pagpatak ang mga luha ko...naaalala ko the first time I met him..sa nurse's station, ang yabang niya noon...napatawa ako pero agad ding pumatak ang luha ko, ang korni na proposal niya at lahat lahat! ang mga pangungulit niya...ngayon alam ko na...alam ko na ang hirap palang isipin na ngayon ay wala ng lahat ang mga iyon.

Aston was the only one who made me feel special by the way he looked at me, by the way his eyes sparkle when he looks at me, his cute dimples and his easy demeanor, kaya siguro lagi nalang panatag ang loob ko pag kasama ko si Aston...dahil tanging sa piling niya lama ako nagpapakatotoo sa sarili ko...pero bakit...bakit kelangan pang humantong sa ganito ang lahat? naramdaman ko ang pagpatak ng luha ko ng.

*Toink!* m-may bumato sa akin?? isa iyong lata ng soft drink na walang laman, paglingon ko, andun si Rain, hinihingal na nakasaklay.

"Rain...?" atubiling tanong ko

"Ay hindi! imahinasyon mo lang ako!" sigaw nito sa pagkairita, pipilay pilay itong lumapit sa akin at pinaghahampas ako!

"Ano ka ba naman Lena!!! para iyon lang? nagiinarte ka na jan?!" sigaw nitio

"Eh ano'ng gusto mong gawin ko ha? ipagduldulan ang sarili ko sa kanya?"

"Duh ha? Duh? ipagduldulan, huy iwasan mo nga naman yang mga term mong talaga nga naman brr!"