Wherever you are.../m.c

Angel

McKenzie:

Budzik zadzwonił równo o 7:00. Obudziłam się z niewielkim uśmiechem na ustach. Sobota. Nie ma szkoły. Nie ma łez.
W dzieciństwie bardzo lubiłam chodzić do szkoły, ponieważ zawsze znalazł się tam ktoś do zabawy. Było tam tak wesoło i miło... przede wszystkim nikt się ze mnie nie nabijał... Ta cała sielanka skończyła się gdy moi rodzice wzięli rozwód. Byłam w tedy w 1 gimnazjum. Cały mój świat się zawalił... zmieniłam się. 'Przyjaciele' odeszli. Z ojcem zawsze miałam lepszy kontakt i co? Musiałam zamieszkać z mamą... później tata się ode mnie oddalił... żadko się widujemy, a przez to nie miałam z kim pogadać... matka nigdy się mną za bardzo nie interesowała. Gdy miałam 14 lat zostałam zgwałcona przez jej kochasia. A ona? Nawet nie pozwoliła mi dojść do słowa bo 'miała ważniejsze rzeczy na głowie niż słuchanie moich wywodów na temat jej partnera'. W tedy pierwszy raz się pocięłam później zaczęłam robić to częściej ze względu na to iż w szkole nie dawali mi żyć i nie mogłam już wytrzymać psychicznie. Nikt o tym nie wie do dzisiaj oprócz mnie. I tak zostałam sama z tym wszystkim i zaczęłam upadać psychicznie. Do tego jeszcze szkoła w której byłam pośmiewiskiem... Do dzisiaj miewam koszmary o tym jak ten zboczeniec się do mnie dobiera...
Całe szczęście Richard  (bo tak się nazywał) chciał się tylko pobawić moją mamą i mną i szybko ją zostawił. Dziś pierwszy raz od miesiąca nie przyśniło mi się nic złego... może to przez świadomość że dzisiaj jest sobota i nie ma szkoły? A może to przez anonima z którym pisałam... nie wiem. Ale oby to trwało jak najdłużej...

-*-*-*-*-*-*-*-*

No hey! Strasznego Halloween!
Chciałabym po pierwsze: przeprosić za opóźnienie
Po drugie : rozdziały będą pojawiać się w soboty a nie w piątki, ponieważ po szkole mam dużo pracy itd.

Po trzecie : mam nadzieję,że udało mi się przybliżyć historię McKenzie choć w małym stopniu

Wiem rozdział trochę krótki ale ważne że jest.

Ps. Świętuje ktoś Halloween?