And Then He Came Back [Completed-2015]

Chapter Eleven

"Anak, may bisita ka..." Pagkarinig na pagkarinig ko sa sinabi ni mama, agad-agad naman akong napabangon sa kama ko. I was awake already. I just don't feel like getting out of the bed. Until now, he's not yet talking to me or even hearing my explanation.

Naupo ako sa kama ko, I thought... "Good morning!!!" Aldrix greeted me with a smile. Nalungkot naman ako bigla, akala ko kasi si Caiden ang dumating. "Aren't you happy to see me... or you just expected that someone would come instead of me?"

"Hindi ah." I tried my best to look fine and happy. "What brings you here?" Umupo siya sa gilid ng kama ko.

Mabuti na lang at kanina pa ako nakapag-ayos ng sarili ko, bumalik lang talaga ako sa kama para makapag-isip...

"Are you going to stay here the whole week?" Ginulo niya yung buhok ko. "Kailan ka pa natakot sa sinag ng araw?" He joked, I smile.

"I'm okay..." I'm trying to convince myself that I'm really okay, though I'm not.

"Sumama ka sa akin..." Napakunot ako ng noo.

"Why would I?" Ayoko ngang lumabas ng bahay kasi pakiramdam ko mas malulungkot lang ako.

It's almost a week since the last time we saw each other. Bakit siya ganun? Bakit kayang-kaya niya ako tiisin ng ganito?

"Halika ka na. Magbihis ka na." Makikipagtalo pa sana ako kaso... "You'll regret it... kapag hindi ka sumama sa akin. I'll be leaving tomorrow morning." Napatayo naman agad ako.

"Why didn't you tell me?" Medyo napalakas na ang boses ko.

"Because you were so busy hiding here." He joked again. "We still have enough time pa naman kung sisimulan mo nang magbihis ngayon."

"Sige na... lumabas ka na muna. Magbibihis na ako." He smiled and went out of my room.

"Parang pinagsisisihan ko na sinama pa kita dito." Napatigil ako sa paglalakad. Humarap ako sa kanya. "Kasama mo nga ako, iba naman ang iniisip mo." I saw sadness from his eyes.

I'm so unfair and selfish. Hindi ko man lang naisip yung mararamdaman niya, puro sarili ko na lang ang iniisip ko.

Hindi ko na rin napapansin yung mga taong nag-aalala, kamuntikan ko pang makalimutan na hindi ako nag-iisa kasi lagi naman silang nandiyan para sa akin.

"Sorry..." And then tears fell from my eyes. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak ngayon. All I knew is that I should be sorry, for being unfair and selfish. "I'm so sorry." He hugged me and I rest my head on his chest.

I cried that it became harder for me to breathe.

"Shhh... Stop crying..." He tried to stop me from crying pero mas lalo lang akong umiiyak.

That's why ayokong may nagco-comfort sa akin kasi mas naiiyak ako. "You don't have to be sorry. It's okay. I know what you've been through... I know it hurts a lot but you should always remember that everything will be okay. Aalis na ako bukas oh... huwag ka nang umiyak please..." Umupo kami sa pinaka-malapit na bench.

He wiped my tears.

"Nee... I'll be leaving tomorrow." Medyo tumigil na ako sa pag-iyak. "I want you to be happy, always... Don't think you're alone kasi kahit malayo ako sa'yo, I'm always here for you." Ngumiti siya sa akin at napangiti rin ako.

Sobrang swerte ko kasi siya ang naging best friend ko. "At dahil mahalaga ka sa akin, I have a gift for you."

"Eh? Gift? Hindi ko pa naman birthday ah?" Na-curious naman ako sa sinasabi niyang regalo niya. Ano kaya yun?