Thirty-Seven

1K 73 8
                                    

Note: This is an unedited version of this chapter. Some inconsistencies can be seen in this chapter. This chapter has some information that does not align with the previous ones. Once again, what you will read is an unedited version. Although there are mismatched details, the overall plot is not affected in any way.

CADE

STANDING AT THE SIDEWALK, I let the whistle of the wind sing to me while it caressed my cheeks

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

STANDING AT THE SIDEWALK, I let the whistle of the wind sing to me while it caressed my cheeks. The streets were so quiet. The city was quiet. I could hear the beat of my heart and the air leaving me lungs.

No one was outside. No one was in this city but me. Not even a moving shadow.

The buildings were crumbling into dust as vines wrapped aroumd it, claiming it as its own. The windows were broken and shattered glass littered the cracked roads. I was afraid that if I poked it, it might all fall down burying this dead city. Abandoned cars were left behind to block the roads and their windows were wrecked and some of its doors were misiing and some of it were awfully dented.

Weeds grew on the road's crevices and the streets were covered with vines. The city was dead and the nature had devoured it as the time passed. Looking at the tall buildings, I was sure this was once a progressive place.

Wala akong naririnig kundi ang ihip ng hangin na tumatama sa mga dahon ng mga nagkalat na halaman. Inangat ko ang aking paa at sinimulang maglakad at bawat yabag ng aking mga paa ay rinig na rinig dahil sa nakabibinging katahimikan.

Tumingin ako sa harapan at mayroon akong nakitang napakataas na gusali. Sa tingin ko ay iyon ang pinakasentro ng siyudad. Tumingala ako at tinitigan ang tuktok ng gusaling ito at nakitang walang ibang nakatayo rito na kasing taas no'n. Nadiskubre ko rin na sa lahat ng mga gusaling nahandito ay ito lang ang buo at maayos pa ang kalagayan. Kahit isang salamin ay walang basag at sa halip ito pa nga ay makikintab na para bang bagong kabit lang. Bawat bintana ay sinasalamin ang mga sinag ng araw na mas lalo pang nagpakinang sa buong gusali.

The sun was lying low on the horizon, painting the sky a bright shade of orange. Although the sun was still there, I could already see the moon on the other side, waiting for the sun to sleep so it could reign the night skies by itself.

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya naman naisip ko na lang na puntahan na ang mataas na gusali sa gitna ng siyudad. Nagpatuloy ako sa paglalakad habang ang araw naman ay unti-unting bumababa muka sa langit.

May narinig ako na parang dalawang bakal na nagtama. Napahinto ako sa aking paglalakad at nilibot ng aking mata ang buong paligid. Posible kaya na may ibang tao rin dito?

Iilang segundo lang ang lumipas ay tumunog na naman ulit ito.

"May tao ba dito?" sigaw ko. Walang sumagot kundi ang sarili ko ring boses na umalingawngaw sa buong kapaligiran.

God's Cage | WOTG #1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon