God's Cage | WOTG #1

twenty-seven | not the only ones

BEATRIX
Not the Only Ones

—

This was the best way to disguise from the police: be one of them. They wouldn't notice that there was a civilian inside. Sa paraang 'to, mas mapapabilis ang pagpunta ko sa spaceport nang walang pulis na humaharang sa 'kin. Sa kalagayan ng mga kalsada ngayon siguradong makakarating kami agad do'n. Wala na kasing dumadaan kahit isang sasakyan sa mga daan pwera na lang 'yong ibang mga police trucks.

Habang kami ay nasa gitna ng daan, marami pa akong nakikitang mga nagkalat na pulis na nasa gilid ng mga daan na nagmamasid. Hindi pa man nagsisimula ang curfew ay wala na 'kong nakikitang mga sibilyan na naglalakad o nagmamaneho sa kalsada. Puro pulis lang talaga.

Dati kapag mga ganitong oras marami pang taong naglilisawan kung saan-saan. Hanggang madaling araw ay buhay na buhay ang mga kalsada. Maraming iba't-ibang kulay ng mga ilaw. Maraming iba't-ibang uri ng ,ba tunog. Tunog ng mga busina ng kotse, bulung-bulungan, tawanan, yabag ng mga sapatos at kung anu-ano pa. Pero ngayon, patay ang gabi, walang ibang kulay ng ilaw kundi asul, walang ibang tunog maririning kundi ang mga pulis na naglalakad. Napakatahimik. Lahat ng tao sa labas ngayon ay naka-uniporme. Nalimas lahat simula no'ng nangyari ang mga pag-atake. Nagbago ang lahat noong nagdeklara ng Code Black ang presidente.

Noon, nasisilaw ka sa mga ilaw samantalang ngayon ay mabubulag ka na sa dilim. Noon, mapapatakip ka na lang tainga mo dahil sa mga tunog na maririnig mo, ngayon, mabibingi ka sa sobrang tahimik. Lahat ng 'yon ay nagbabo simula no'ng pagbobomba ng mga terorista.

Naging tahimik lang ang biyahe. Walang imik ang mga pulis na kasama ko sa loob ng kotse at ang pagtaas at pagbaba lang ng kanilang dibdib ang naririnig ko. Nararamdaman kong bumibigat ang talukap ng aking mata dahil sa nakapatong na kabagutan sa mata ko.

"Paano nga pala ako makakapasok sa spaceport?" tanong ko para naman kahit papaano'y mabasag ang katahimikan.

Hindi ko talaga alam kung paano ako makapasok doon. Wala naman akong isang matibay na plano dahil biglaan 'tong desisyon ko. Hindi ko nga alam kung anong gagawin ko kung sakaling makarating nga ako do'n sa research facility na tinutukoy ni Professor Xean. Pero bago ko muna isipin 'yon, ang unang dapat kong problemahin ay kung paano makakapasok sa loob ng spaceport sa higpit ba naman ng seguridad no'n.

Oo, kaya kong kumontrol ng isip ng tao pero hindi ko naman kayang magmanipula ng makina. For I was sure the security of the spaceport was mostly relying on robotics and electronics.

"Sorry po, hindi po namin alam. Designated lang po kami sa Sapphire District Security. Hindi po namin alam ang sagot diyan sa inyong tanong. Itanong niyo no lang po sa mga pulis na appointed sa Obsidian District," magalang at walang tono niyang sagot. Para bang nagsasalita siya ng wala sa wisyo.

"Malayo pa ba?" halos kalahating oras na kaming nasa kalsada pero wala pa rin akong nakikitang spaceport. Nalagpasan namin yung ibang district pero wala pa rin kami do'n.

"Ah, malapit na po," he sputtered. Sa paraan nang pagkakasambit niya no'n ay para bang natataranta na siya.

"Ah. Ganon ba? Pwede pakibil—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa nakita ko sa labas.

I narrowed my eyes, hoping my vision would clear and everything would make sense. There was someone outside, and he wasn't an officer. From here I could not see his face. His back was turned on us. I took my phone out and squinted at the time. There were only less than twenty minutes left before the curfew had begun.