God's Cage | WOTG #1

sixteen | not a hero

BEATRIX
Not a Hero

—

I stood there dumbfounded as if a bolt of lightning had struck me, watching Cade as he fell to the ground. The bombings had stopped at the destruction of the jets but the gunshots were still there as the people who supported this wretched cause fought the police force.

Unmanned vehicles—their engines still on—blocked the street, their windshields and headlights shattered. There were dead bodies, too. Blood stained the concrete. Buildings burned and dark pillars of smoke rose up to the sky.

Women, men, and children wept.

Isang nakamaskarang lalaki ang lumabas mula sa nasirang gusali at agad tinutok sa 'kin ang kaniyang baril nang makita niya ako. Tumakbo ako sa likod ng isang sasakyan habang pinauulanan niya ako ng bala. Nakatakip ang dalawa kong kamay sa dalawa kong tainga.

Masama 'to.

Wala na akong ibang mapupunahan. Kung susubukan kong tumakbo swerte ko na lang kung hindi niya ako matatamaan. Ayoko namang subukin pa ang tadhana dahil buti na nga lang ay nakaabot pa ako dito ng hindi nagagalusan bukod sa mga pasang nagsusumulang mamuo sa leeg ko na dulot ng mahigpit na pagkakasakal ng Italyanong terorista sa apartment namin. Hinawakan ko na lang nang mahigpit ang baril ko at huminga nang malalim. Walang magagawang mabuti ang pagpa-panic ngayon.

Hindi ko na kailangang i-check pa ang magazine ng pistol ko para masabing kakaunti na lang ang bala ko. Tulad nga ng sinabi ko, swerte na ako na kahit papaano ay nakaabot ako dito.

Huminto na ang putok ng mga rifle. Nanatili pa rin akong nakatago sa likod ng sasakyan at hindi nagmatapang na sumilip at dahil baka mamaya pagdungaw ko'y isang bala ang pumasok sa bungo ko. Iilang segundo ang lumipas bago ako naglakas ng loob na iangat ang aking ulo para tumingin. Nakahiga at nanginginig na lang 'yong lalaking bumabaril sa 'kin sa sahig. Kita ko na binaril pala siya ng pulis ng Taser gun.

Many enforcement arrived on the streets. The terrorists fell back as the police started to pour from every corner of the street, overwhelming their forces. Some tried to hide but were too slow for the police's bullets. Some still fought, yelling at the top of their lungs.

Ito na ang pagkakataon ko.

I sprang to my feet and bolted toward Cade when a dark van appeared from the left street of the intersection. The vehicle was different from the police's. There was a logo on its side—a large triangle overlapping a smaller hexagon. I had never seen that logo before. Not from any hospitals.

The van stopped near where Cade collapsed and men wearing an unusual paramedic uniform I had never seen from any hospital before came out behind the van, a hovering stretcher following behind. One of the men carried Cade and placed him on the stretcher.

"Cade!" Wala na akong pakialam sa sakit ng lalamunan ko.

I broke into a sprint. The gunshots and yells drowned my voice. I wouldn't reach him in time.

The men hurried back to the van with Cade in tow.

"Cade!" sigaw ko. "Saan niyo siya dadalhin!" Habang ako'y kumakaripas papunta sa kaniya ay natisod ako sa mga durog na bato na nagkalat sa daan. Mangungudngod na sana ako pero buti na lang ay naitukod ko ang aking kamay. Nagkaroon ako ng mga maliliit na sugat sa aking palad at ramdam ko ang hapdi. May mga maliliit na butil ng dugo ang nagsilabasan mula rito.

Nang ako ay makatayo wala na ang sasakyan.

•

"Everyone please clear the site at once!" an officer yelled on his megaphone. "The injured will be taken care of by our medics. For your own safety follow the authorities!"