5
"Go with me, don't be shy."
"นาย ไม่มีแฟนหรอ"ฉันถาม ตายล่ะ เป็นหญิงไทย ถามงี้ไม่งามเลย
"ถ้ามี ก็คงมาด้วยกันแล้วสิ"เค้าตอบคำถามแบบกวนๆ
"ไม่เห็นเกี่ยวเลยนิ่"ฉันตอบพลางยักไหล่ใส่คนตรงหน้าอย่างกวนๆ "เอาดีๆ"
"เคยมี แต่ก็ เลิกกันไป ประมาณสี่ห้าเดือนแล้ว"เค้าตอบ พลางทิ้งตัวยืนกอดอกพิงกำแพงหิน เงยหน้ามองท้องฟ้า ลุคเป็นพระเอกนิยายสุดๆ
"ไม่น่าเชื่อ คนอย่างนายไม่น่าโสด"
"จะชมว่าหล่อล่ะสิ"เค้าอมยิ้ม
"ตลอด คิดเองเออเองตลอด ก็แค่..."ก็แค่นายนี่แทคแคร์ดีขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะโสดมาได้
"แค่อะไรหรอ"เค้าเอียงหน้าถาม
"เปล่า ช่างเถอะ"ฉันส่ายหน้าเพื่อให้เค้ารับรู้ว่าไม่ได้มีอะไรหรอก แต่ก็นั่นล่ะ ลมแรงขนาดนี้ ผมยาวๆเลยพริ้วปลิวจนดูรกหน้า โทมัสที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันยื่นแขนยาวขึ้นมายกผมทัดหูให้อย่างแผ่วเบาก่อนที่จะลดมือกลับไปกอดอกต่อ "ขอโทษนะ ที่เมื่อกี้ จับผมเ...."
"แค่นี้เอง ไม่ซีเรียสหรอก"ฉันตอบกลับ
"ฉันอยากกลับแล้วแฮะ อยากกลับไปทำที่คาดผม เปลือกหอยที่เก็บเมื่อเย็นน่ะ"ฉันพูดพลางทำมือจิ้มๆบนผม ทำเอาอีกคนที่มองอยู่ลอบขำเล็กๆในท่าทีที่เหมือนเด็กๆ
"จะกลับเลยมั้ย ผมจำทางกลับได้นะ"โทมัสยืดตัวขึ้นเลิกยืนพิงกับแนวกำแพงหิน ก่อนจะชะเง้อหน้ามองอีกสามคนที่เหลือ
"รอสามคนนั้นก่อนก็ได้นะ"ให้ไปอยู่ในห้องสองต่อสองคงแปลกๆน่าดู แฟนก็ไม่ใช่ จะเพื่อนก็ยังไม่สนิท
"กลัวผมหรอ?"เค้าถาม ก้มมองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ฉันว่าฉันก็สูงแล้วนะ ในระดับความสูงของหญิงไทย แต่เจอโทมัส นายนี่สูงร้อยแปดสิบเห็นจะได้ คนที่สูง 168 อย่างฉันดูตัวจ้อยๆไปเลย
BẠN ĐANG ĐỌC
Beautiful journey
Lãng mạnเมื่อต้องเจอกับฝรั่งที่หล่อน่ารักจนคนที่ไม่ชอบฝรั่งอย่างฉันแทบจะต้านทานไว้ไม่ไหว ชอบมาอยู่ใกล้ๆ ทั้งยังสุภาพบุรุษ อ่อนโยน แต่ก็ขี้เล่นในคราวเดียวกัน ขยันมาแทคแคร์สารพัด ให้ตายสิ ฉันจะทนได้นานเท่าไหร่กัน คำเตือน นิยายเรื่องนี้หวานมากกกก หวานกว่านี้ก็...
