Merhabalar..
Ben yıllar dolusu yaraları olan, kollarında değil ruhunda jilet izleri biriktiren biri, her hangi biri..
Senelerdir buradayım inanır mısınız çok düşündüm yazmayı. Hissettiğim her şeyi müsvedde kağıtlar ve ard arda gelen defterler dışında bi yerlere yazmayı ama yapamadım.
Korktum.
Hala korkuyorum ve bu dinmek bilmeyen korkuya rağmen gözyaşlarımın süslediği bu satırlar birilerinin yüreğine değsin istiyorum.
Benden çok da mükemmel şeyler beklemeyin,
olduğum kadar varım.
Sevdiğim kadar.
Gücüm kadar değil, güçsüzüm yüreğimin yettiği kadar yazarım. Çığlıklarımla iç sesimi susturabilcegim güne kadar, kalemlerim tükenene kadar değil yazacak şeylerim bitene kadar.. ölene kadar eksilmeyecek kelimeler.
Yapamadım adlı başlığa gelirsek evet yapamadım.
Belki buraları karalamayı başardım ama biliyor musunuz kendime verdiğim hiç bir sözü tutamadım. Mesela geçen gece kendime artık ağlama dedim.
Artık uyu dedim.
Artık unut dedim.
Artık iyileş dedim, iyileş. Dinletemedim kendimi kendime. Yapamadım.
Yaralarımı anlatmaya geldim ben. Gözyaşlarımla geldim, belki kanatmaya belki sarmaya geldim bu satırlara değen her çift göz için kelimelere tutunmaya geldim, nokta olmaya geldim.
