Anlattım.
Zordu.
Acı dolu.
Katlanılmaz.
Gidiyorum dedim haberi olsun istedim.
Onunla arama mesafe koymak, düşman olmak değil amacım ki zaten gücüm de yetmez bunu yapmaya.
Sadece o yolları tekrar yürümek için (ki ayakları kırık olan biri nasıl yürübilir) zamanım yok.
Onun omuzu liman, gözleri, onunla yola çıkanlara kaçınılmaz mükemmeliyette ki bir okyanus, ve benim boğulmak için ondan daha iyi... daha iyi bir seçeneğim yoktu.
Boğuldum.
Bana arkasını dönmüş ama yanındayım, sözlerimi tutarım diyen bir insana güvenemezdim.
Çünkü;
Ağlamana izin vermem,
gitmem,
üzmem,
soğukta bırakmam,
düşsende yanından ayrılmam diyen ve gelecekle ilgili önüme hayaller dizen de oydu şimdi hangisini gerçekleştirebilir ki bana sırtını dönmüşken? Güvenemezdim.
Kabullenilmez. O limanda kurduğum hayaller üzerime yıkıldı benim.
Bu gece daha fazla dertleşesim yok, yazmaya gücüm yok, ağrılarım izin vermiyor.
Sadece o banktan gözyaşlarımla kalkarken onu değil kendimi terkettim ben.
