Bu savaş.
Ama olay, galibiyet ya da mağlubiyetten ibaret değil.
Kimin ne kazandığı ya da ne kaybettiği umrunda olmuyor bir süre sonra.
Kendi yaşanmışlıklarınla uğraşıyorsun.
Öyle bir hissizleşiyorsun ki zaman zaman, kalpsiz diyorlar, duygusuz, hissiz ve hiçbir şey söyleyemiyorsun.
Öyle şeyler oluyor ki zaman zaman, ulan diyorsun yeter ama yetmiyor işte.
Beterin beteri ve bunun beter soyadlı bir sülalesi var, sıyrılamıyorsun.
Bi sigara yaktım bu akşam, bi tane daha, bi tane daha ve bi tane daha.
Düşündüm.
Dur dedim be, bu ne kör cesareti.
Yorulmadın mı senelerdir?
Geçmişi konuşunca kendi kendime, çocukluğum ağladı geçip bir köşeye.
Teselli etmedim onu, ağlar ağlar susar dedim, öyle denirdi eskiden.
Bazen olgunluk gereksiz diyorum.
İstediğim gibi ağlayıp, istediğim gibi gülmeliyim onu mutlu etmeliyim, içimdeki savaşlar da, ölüme terkedilmiş o küçük çocuğu tek başına bırakamam.
Gerekirse bende ölürüm ama onu bir başına bırakamam.
Ben karanlıktan korkuyorum diye aglamadım hiç ama o her acılı gece de korkuyorum diyerek ağlıyor.
O zifiri karanlıkta seçilen tek şey kan çanağı gözleri oluyor.
Ona uzattığım elimi kesmeye çalıştılar bazen, izin vermedim.
Ona sarılmak için koşarken yoluma taşlar dizdiler önemsemedim.
Benden geriye bişey kalsın istedim, ben benden giderken, benden geriye.
Şimdi, o yıllara rağmen ölümü bir yakınımda tatmaktan çok korkuyorum.
Çünkü biliyorum ki, ben büyürüm o zaman.
Biliyorum ki savaş biter.
Ve umrumda olmasa da herkes gider.
Bu satırları da o yaz dedi zaten, ben konuşsam da duymuyolar büyümek istemiyorum dedi.
Alın sizin olsun herşey ama giderken bizi bizde bırakın, tutabilceğimiz tek dal yine kendimiz kaldık.
İstediğiniz yere gidin, biletler de bizden yeter ki içimizde ki çocuğu, çocukluğumuzu öldürmeyin.
