Üst üste yaşanan hayal kırıklarıyla baş etmek cidden çok güç.
Derman kalmadı.
Sabır kalmadı.
Bir kişiye daha harcanacak iyi niyet kalmadı.
Güven kalmadı.
Kalmadık.
Şimdi zifiri karanlık bir gecede, ıssız bir sokakta kaldırım kenarına oturdum ard arda yanan sigaraları düşünüyorum.
Dumanı izliyorum.
Sessizliği dinliyorum.
Soğuğu tenimde hissediyorum.
Şimdi geçen giden her acıyı anıyı düşünüyorum. Mutluluklarımdan pişmanlıklarıma kadar herşeyi tekrar ruhuma kazıyarak nefes alıp veriyorum.
Kabuk tutmuş her yaramı yolup kan revan olmuş yüreğimle kalkmak için bir el bekliyorum, gelmeyeceğini bile bile.
Hiç bir elin uzanmayacağını bile bile.
Hani derler ya, ateş düştüğü yeri yakar diye.. ben sigaranın külü oldum.
Bazı cümleleri kurarken kelime aralarında dinlenmek, nefesimi düzenlemek, hatta oturup acılar yüzünden sigara yakmak zorunda kalıyorum.
Geçer değil de alışırım diyorum.
Alışırım.
Bekliyorum. Zamana yenildiğimi bilerek bekliyorum.
Belki diyorum, kapıları kapamadan.
Açmaya cesaret edemediğim aralık kapıları kapayamıyorum.
Daha kaç paket biter bu gecelerde bilmiyorum, bildiğim tek şey sevmediğim bu soğukta titrek ellerimle sigarayı yine sigarayla yakıyorum.
