Başlık yok.
Konu yok.
Yaşam yok.
İçim içime sığmıyor, yine karalıyorum.
Bazen diyorum keşke, resim yapabilsem keşke.. keşke korkmadan şarkı söyleyebilsem ya da dans edebilsem, insanlardan kaçıp sığınağabilceğim başka şeyler de olsa hayatımda.
Ama sanırım herkesin gücü, derdi kadar.
Tanrı, kalem ve kağıdı bize derman olarak gönderdi bende benimsedim.
Kendimi anlatmaya, içimi kusmaya, korkularımı paylaşmaya yaradıysa da onları yenmemi sağlayamadı. Evet, evet korkuyorum.
Derinlerden korkuyorum en çok, o muazzam derinliklerde boğulmaktan.
Yüksekten korkuyorum mesela, o dipsiz kuyuları tatmaktan korkuyorum.
Yolcukluklara cesaret edemiyorum sona varamamaktan korkuyorum.
Çıkmaz sokaklardan korkuyorum.
Gecenin karanlığından değil soğuğundan korkuyorum.
Korkularımın ruhumu ele geçirmesinden korkuyorum.
He, bide senden.
Nasıl diner bu geceler ya da nasıl başa çıkılır bu sızılarla bilmiyorum.
Ona buna değil kendime uçsuz bucaksız duvarlar örüyorum sanki. Işık beni boğuyor, karanlık hüzünlendiriyor.
Ellerim titriyor sigaramı tutamıyorum.
Yüreğimde kırılıyor teker teker şişeler.
Bu yaşta küçücük bedenimle kız başıma oturup kaldırım taşlarını sayıyorum, gözlerimde ki yaşla.
Batıyor sanki kaburgalarım, batıyor yüreğime teker teker, böyle gecelere şahit oluyorum işte.
Bakışın, gülüşün, öpüşün geliyor düşlerime, hüzün getiriyor.
Biten her sigara ardından, yumruklarımı sıkıp açıyorum ve kalmayan saçlarımı yoluyorum. Duvarlara vuramıyorum, vurunca canım daha çok yanıyor sonra seni daha bi' çok özlüyorum.
Unutmadan sanırım sabır taşlarımı sen kapıları yüzüme kapattığında, bana arkanı dönüp gittiğinde yerle bir olurken düşürmüşüm, bulamıyorum.
Bir gün olur da, hani olmaz ama işte bi ümit ya olursa, gelecek olursan sarıl bana.
Ihtiyacım var.
Fazlasında gözüm yok benim, topla o çakıl taşlarını gel demiyorum yorulursun sen biraz sevsen yeter.
Düşler düşmeden biraz sev'de gel. Diyorum ya anla işte korkularımla başa çıkamıyorum hatta bu boyla cesaret bile edemiyorum. Çok korkuyorum.
Dizlerim yara.
Iyilesmem lazım biliyorum, düzeltmem gereken onlarca şey var evet, evet biliyorum ama dizlerim yara.
Anlıyor musun ?
Can kırıklarından sıyrılamıyorum cam olsa kolaydı ama bu can..
Sıyrılamıyorum.
Sen sever de gelirsen güç kalırım karanlıktan.
Yazım hatalarımla sararım yaralarımı seni de yormam.
Kalemim titrek, değerse elin elime daha sıkı tutunurum satırlara.
Severde gelirsen maziyi düşünüp avutmam kendimi, her şey bir yana mutluluğun konusu olan sen geliyorsun arada aklıma düğüm düğüm oluyor cümleler, yutkunamıyorum.
Sever de gelirsen toparlarım kaybolan düşleri, hem belki belli mi olur yine yağmur yağar bir gökkuşağı daha şahit olur omuzunda bulduğum huzura..
