Hayatlarınız yalan.
Inançlarınız.
Sözleriniz.
Düşleriniz.
Hatta ve hatta belki duygularınız bile yalan.
Sıyrılın yalanlardan, görünmüyorsunuz o bataklıkta.
Boğulun sebebi olduğunuz her damla gözyaşında.
Nefes kesen her mısranız yüzünden, bir hayal daha kalsın kursağınızda.
Ve eğer yaşattıklarınızı yaşadıktan sonra, yaşama hevesiniz kalırsa,
sizi mutlu eden şeylerin ardından gidin.
Sonunda huzuru gördüğünüz yollar tabiki de asfalt dökülü olmayacak.
Can kırıkları da, cam kırıkları da kesikler açacak vücudunuza ama koşun.
Sonu her ne olursa olsun, koşun.
Ölüm var.
Belki siz ölümden korkmuyorsunuz ama bi düşünün ya her gün yüzünü gördüğünüz birini bir daha asla göremezseniz?
Ya kavgalarınızı bile özlerseniz?
Size kin dolu bakışlarını bile ararsanız ama bulamazsanız?
O zaman ne olucak?
Ne anlamı kalacak bu hırsın, bu gururun, bu savaşın.
Yağmurlarda ıslanabilceğiz biri kalmayacak.
El ele gökkuşağı görmeyi bekleyemeyeceksiniz.
Sevip sevişemeyeceksiniz.
Bir kaç bira ardından ağlamaya omuz bulamayacaksınız.
Hatta ve hatta düşman dahi olamayacaksınız ölen birine.
Kime küfürler savurup lanetler okuyacaksınız ki,
bir avuç toprağa mı?
Geride kalan anılara mı?
Kime?
Neye?
Kalmayan ya da bir küçük yalan ardına sakladığınız duygular yüzünden rahat edecek mi vicdanınız ?
Bu olasılıklara rağmen korkmuyor musunuz ölümün kapınızı çalmasından.
Açıkçası ben korkuyorum, ben çok korkuyorum.
Önlem alırsınız ya da almazsınız sizin bileceğiniz iş.
Biz koşmayı deneyenlerdendik heveslerimiz kaçırıldı.
Biz koşmayı deneyenlerdendik hayallerimiz üzerimize yıkıldı.
Biz koşmayı deneyenlerdendik okuduğumuz satırlar kursağımızda kaldı.
Biz koşmayı deneyenlerdendik ayaklarımız kırıldı.
Biz denedik ama ezildik, itildik.
Şimdi o yazılan mısralar ardından istediğiniz yeni yollarda emekleyin.
Biz parçalanmış yüreklerimizle sizler yüzünden yürümeye başladık.
Ve eğer bir gün ihtiyacınız olursa o düşürdüğünüz düşlere oturup bir sigara daha yakın çift buzlu rakının yanında.
Bizler denedik. Olmadı.
Olduğu kadar, olmadığı kader dedik.
Belki yapamadık, belki o şansı bile alamadık.
Sadece denedik.
Mutlu olmayı.
Mutlu etmeyi.
Sevmeyi, sevilmeyi.
Olmadı.
Tanrım, ölen ve öldürülmüş duygularım için rahmet istiyorum.
Kendi vicdanını katledenler için ıslah olmalarını diliyorum.
Bazı insanların o çürümüş kalplerinde kalan gramlık merhamet için ise her gece dualar ediyorum duy sesimi.
''Geç oldu ama, anladım. '', adlı listeye bir yeni madde daha ekledim bu gece.
Pişmanlıklarına bile gülümse, beklemekle zaman kaybetme, yaşam avuçlarından akıp gidiyor.
