5 CADI 1 DADI

1. Bölüm "Tesadüf"(Düzenlendi.)

5 Cadı 1 Dadı

Yazar: Yaren ARAS

İnstagram : yrn. ars (ŞU ANDA KULLANMIYORUM.)

Bölüm şarkısı : SEN BENİMSİN.

Bölüm : 1 (BİRİNCİ BÖLÜM)

(Birinci bölüm & Tesadüf.)

  "Her yara acıtır. Her gülün dikeni varsa, her yaranın da merhemi vardır. " 

YAREN ARAS

Tesadüfler her zaman aşka sürüklemez insanı. Her tesadüf aşktan ibaret değildir. İnsan âşık olduğu veya olacağı zaman mutlu olacağını sanır. Çünkü onun eksiği aşktır. Genç kadının eksiği ise çoktu. Kadın aşk değil, sevgi istiyordu. Anne çocuk ilişkisi, evlat sevgisi, çocuğunun her anne deyişinde kalbi sevgi dolsun istiyordu...

Genç kadın yorgundu. Yaşadıkları ağır geliyordu artık. Çok yara almıştı zaten. Ama bu son başına gelen de neydi böyle? Bu acı haber tam anlamıyla yıkmıştı genç kadını. Üzülmüyordu katiyen aksine gülüyordu haline. 'ağlanacak halimize gülüyoruz derlerdi ya .' Tam da onu andırıyordu.

Gözlerinden dökülen sicim gibi yaşlar, yanaklarını ıslatmasına rağmen gülüyor, asla isyan etmiyordu. İsyan etmek bu kadına yakışmaktan ziyade aynı cümle içerisinde bile geçemezdi adı. Öyle bir kadındı ki isyan ve keşke kelimesine katiyen inanmıyor, o iki kelimeyi hayatına sokmuyordu. Sokmayacaktı da!

Yine her zamanki; Üzgün, mutlu veya heyecanlı olduğu zaman gelip oturduğu banktaydı. Bulunduğu konum ne ıssız ne de kafa dinlenecek bir yerdi. Aksine burası bir parktı; Çocuk parkı... Burayı severdi. Hatta çocukların sesi ona huzur gibi gelirdi. Çoğu anne baba bu sesten kurtulmak için bırakmaz mıydı zaten çocuğunu parka? Bunu duydukça ağır bir yük çöküyordu genç kadının kalbine. Yüreğine bir kor düşüyor, düştüğü yeri yakıp kanatıyordu. Her aklına geldiğinde de kabuk tutan yarası sızlıyordu. Merheme ihtiyaç vardı. Genç kadın için ise merhem sadece çocuktu, anne gibi sevilmek... Nasıl bir zihniyetti ki hem bu? Kadın bir ah çekti içinden. 'Ah' dedi '...bir bilseniz benim şu halimi. '

Yorulmuştu her şeyden. Konuşmaktan, ağlamaktan, her yaşadığı acıya rağmen kafasını eğip olacakları beklemekten yorulmuştu. "Şimdi ne yapacağım?" diye mırıldandı karşısında biri varmışta ona soruyormuş gibi. Arada dalıyor, gözlerini sabitlediği yerle konuşuyordu sanki. Ne utandı ne de sıkıldı bu durumdan. İnsanların ona deli gözüyle bakmalarına aldırmadı bile. Aldırsa ne olurdu ki? İnsancıkları görmekten de yorulmuştu genç kadın.

Tek, tek akan damlalar yüreğini ıslatıyordu ama kadın buna ağlamak kelimesini yakıştırmıyordu. 'Yanan kavrulan yüreğimi serinletiyor, daha ne olsun? 'diye geçirirdi her daim içinden. Sol eliyle silmeye başladı yanaklarında damla, damla donan gözyaşlarını. Sağ eliyle değil sol eliyle yapmıştı bu sefer.

Hep saftı, iyi kalpliydi, sessizdi, her şeye gülümserdi. Ama artık bunu istemiyordu. "Sağ elim melekse sol elim şeytan! "..."Sessiz kalmak mı? Asla!" Delirmişti kadın. Bu ağzından çıkanlarda neydi böyle? "Bu sefer ben kazanacağım! " diye bağırdı gökyüzüne ve ardından ayaklanarak yeni taşındığı otele doğru ilerledi. Kaldığı otel ve bu park arası beş dakikaydı zaten. Bilerek en yakın otele yerleşmişti. Biliyordu buraya sıkça geleceğini.

Kadın halsizdi, açtı. Gözleri ve başı feci şekilde ağrıyordu. Saatlerce odasından çıkmamış, yorganın altına hapsolmuştu. Bu oteli de seviyordu. Aile oteliydi. Ne kadar ses; o kadar huzur demekti; ama bu dışarıdan gelen çocukların bağırma sesleri canını sıkmıştı. Yorganı başından rastgele bir yere fırlatıp, ağrıyan başını umursamadan bir anda ayaklandı. Saniyesinde gelen göz kararmasıyla; kalktığı yatağa tekrar çökmek zorunda kaldı. Geçen saniyeler sonunda yavaşça kalkmayı denedi bu sefer. Başı ağrıdan zonklamaya başlamıştı. Gelen sesler de çabası.