5 CADI 1 DADI

20.BÖLÜM "Heyecan"

5 Cadı 1 Dadı.

Yazar: Yaren ARAS

Bölüm şarkısı : SEN BENİMSİN.

Bölüm : 20 (YİRMİNCİ BÖLÜM)

Okyns_Mira_A ithaf ediyorum 🎗

DADI:

Bugün... Bugün güzeldi ama dünün verdiği yorgunluk beni epey bir düşüncelere sokmuştu. Terk ettigimi düşünmüşlerdi. İnsan sevdiği birini neden terkederdi ki ? Neden mutlu olduğu yerden gitmek isterdi? Kimisi mecburiyetten gidebilirdi, ama ; kimi özgür olma düşüncesiyle kimi sorumluluk almaktan korktuğu için kimi zevki için terk edip gidemezdi. Nasıl oluyordu da gidebiliyorlardı? Hayatları, ona bahşedilen çocuklarından daha mı önemliydi? Yoksa nasıl ise çocuğum oluyor yine yaparım düşüncesiyle mi yola çıkıyorlardı? Acaba benim yerimde olsalar da giderler miydi? Zira onlar çocuğu olduğu için ben çocuğum olmadığı için kaçmıştım. kulağa komik bir o kadar da acı geliyordu.

Büyük bir trajedinin içerisin de gibiyim.

Ağlasam mı gülsem mi bilemiyordum.

Düşünmeyi erteleyerek yoluma baktım bir an önce şu işi halletmeliydim. Eğer çocukları eğlendiremez ve affettiremezsem...

Tamam sonra düşüneceğim.

•

Çocukların eve gelme saati yaklaşınca oturduğum yerden ayaklanarak arkadaşım Sevim'e elimi uzattım.

"Her şey için teşekkür ederim canım. Ben artık kalkayım çocuklar birazdan evde olur, Çakılı okulundan ben alıyorum da beklemesin bu soğukta beni."

"Rica ederim canım. Umarım çocuklarla aranı düzeltirsin."

Elimi sıkarak konuşması üzerine tebessüm ettim ve çıkışa doğru ilerledim. Ardından evden çıkıp arabama atladım. Çakılı almam gerekiyordu.

Ha bu arada Sevim benim üniversiteden bir arkadaşım. Kendisini pek sevmesem de işim düştüğü için mecburen gelmiştim yanına. Sevim iki sene önce üniversiteden tanıştığı biriyle severek evlenmişti. Onları ben ve bir arkadaşım tanıştırdığımız için eşini de tanıyordum. İyi biriydi. Buraya gelmemin sebebi ise yarın ki planım içindi. Çocukları lunaparka götürmek istiyordum. Ve Sevim'in eşi Murat'ta o alanın müdürü olduğu için birazcık torpil yapmasını isteğim üzerine gelmiştim.

Sonuçta Istanbul büyük bir memleketti ve haliyle böyle eğlence merkezleri de kalabalık oluyordu. Ve ben o karmaşa da çocukları en fazla iki saat eğlendirebilirdim ki o iki saatin yarısıda beklemeyle geçeceği için oraya gitmemizin pek de anlamı kalmıyordu. Bu yüzden Sevim'e kadar gelmiş ve beni yarın mahçup etmemesi için yardım istemiştim. Sağolsun o da hiç kırmamış hemen eşiyle konuşmuş halletmişti. Yani yarın istediğimiz oyuncağa binecek ve sıra kuyruğunda beklemek zorunda kalmayacaktık.

Bu çocuklar için belki de kötü bir örnek olacaktı ama herşey onların iyiliği içindi. Kendimi affettirdikten sonra bunu bana yaptırdıkları için çaktırmadan kızacak ve çok yalnış bir hareket olduğunu öğretecektim.

Umarım kendimi affettirebilirim.

Ben böyle düşüncelere dalmışken yol çoktan bitmiş okulun önüne varmıştım. Arabamı park ederek aşağı indim. Okula doğru adımlamaya başlamıştımki bana doğru koşan Çakılı görmemle gülümseyerek kollarımı açtım. Saniyeler sonra bedenime kollarını dolayan oğluma sıkıca sarılıp başına ufak bir öpücük kondurdum.