5 CADI 1 DADI

12.Bölüm "Kararsızlık."(düzenlendi.)

Yazar: Yaren ARAS.

İnstagram : yrn. ars 👧

Bölüm : 12(ON İKİNCİ BÖLÜM)

VOTE VE SATIR BAŞI YPRUMLARI UNUTMAYALIM 💋💋

Bu bölüm gizem1624 ithaf ediyorum. 😘 güzel yorumları için teşekkür ediyorum.

"Gülümsemek kelimesini bulan insan mutsuz değildi ki! Mutsuz olsa bulur muydu bu kelimeyi!"

Mutlu insan gülümserdi. Gülümseyen insan ise mutluydu. Biz böyle görmüş, böyle duymuştuk. Ama öyle değildi işte. Gülümsemeyi bulan insan mutsuz değildi ki. Mutsuz olsa bulur muydu bu kelimeyi?

Bulmazdı öyle değil mi?

Her neyse.

Şu anda gülümsüyordum. Mutluydum yani. Gerisi hikaye.

Toprak; beni ve kardeşlerini kelimenin tam anlamıyla şoke etmişti. Kurduğu cümle saçma olsa da anlamıştım. Anlamıştık. Önemli olan saçma cümlesi değil içerdiği anlamdı.

Eve geldiğimizde saat altıydı. Yarın çocukların okulu vardı. Çocuklar gelir gelmez odalarına kapanmışlardı. Ben de birazcık dinlenmeleri için sesimi çıkarmamıştım. Ama bu demek değildi ki aradan geçen iki saatin sonunda odalarını basıp ödevlerini yapmalarını söylememek.

Şu anda da tam dediğim gibi odalarının önünde durmuş baskınımı yapmak için yüzüme otoriter mimiklerimi yerleştiriyordum. Ardından beyaz gömleğimin yakalarını silkerek odaya giriş yaptım.

"Evet. Bu kadar dinlenmek yeter çocuklar."

"Bu ne demek şimdi?"

"Bu şu demek oluyor Toprak Hanım: elinizdeki telefon ve tabletlerden kurtulup ödevlerinizi yapın. Lütfen!"

"Yarın okulda yaparım."

"Ben de."

Toprak ve Kumsal'a gülümseyerek baktım.

"Hemen. Şimdi!" dedim ciddiyetle.

"Ne fark eder. Ha şimdi ha sonra!"

"Onu şu anda anlamazsın canım." Dedim kendimden emin bir şekilde.

"Niye anlamayacakmışım?" Bu sorunun geleceğini bildiğim için ukalaca sırıtıp ellerimi iki açtım.

"Ergenlik."

Ortamda sessizlik oluştuğun da korktum dersem yalan olur. Çünkü korkmamıştım. Niye korkacakmışım?

Toprak dişlerini sıktığında omuzlarımı silktim.

"Ben ergen değilim. Yapmıyorum ödev falan bizi yalnız bırak."

"Ah elbette Toprak Hanım! Emredersiniz."

Olayları ve nesneleri ağır çekimdeymişim gibi hissederek cebimden cepte taşınan wi-fi kumandasını çıkardım. Yavaş hareketlerle Toprak'ın gözüne sokarcasına düğmeye bastım.

"Hayıııır!"

Her şey normale döndüğün de wi-fi kumandasını almaya çalışan çocuklardan hızla uzaklaştım.

"İlk önce ödev! Ödevleriniz bittiğinde kontrol edeceğim. Tek bir eksik olursa dahi wi-fi asla açılmayacak. Kolay gelsin."

Odadan çıkmadan önce Toprak'ın "Lanet olsun!" sözünü duymam gururumu okşamıştı. Bu cümle; bana karşı koyamayacağının bir kanıtıydı. En azından ben öyle düşünüyordum.