5 CADI 1 DADI

FİNAL

5 cadı 1 dadı..

Yazar: Yaren ARAS

Bölüm :Final

Bu bölümü  kitabımı sabırla okuyan, takip eden okuyucularıma özellikle bana bu bölümü yazmama yardımcı olan ElifMENGULLUOGLU na  ithaf ediyorum yorumları için teşekkür ediyorum, sizi seviyorum, tekrar buluşmak dileğiyle. Sevgiyle kalın:)

YILLAR SONRA...

DADI:

Aradan yıllar geçmişti... Yılların verdiği yorgunluk beni yaşlandırmıştı. Hayatımı adadığım hayatımın sonuna geliyordum sanıyorum. Yorgundum, yaşadıklarım boynuma dolanmış zehirli bir yılan gibiydi. Sarıp sarmalıyor yavaşça öldürüyordu. İmtihanım bu şekildeydi sanırım. Annemin yokluğu ardından üvey anne , zorla evlendirilme, çocuğumun olmayışı ve benim kaçışım... Tam kendime yaslanacağım bir dağ buldum derken, imtihanımın son bulduğunu düşünürken, yaşadığım şeylerin tekrar etme korkusu... Alışabilirliğe sürükleyen bu hayatın sonuna gelmiş gibiydim. İmtihanım bitmiş ve sonunda, hasret olduğum hayatın hediye olarak sunulması sonsuz mutluluğa açılan bir yol olmuştu. Tabi hayatımdan fedakarlık ettiğim şeylerle..

Evet imtihanım bitmişti. İstediğim hayata kavuşabilmiştim. Nasıl mı? anlatayım:

YILLAR ÖNCE :

Tam üç gün İstanbul'un bir otelinde kalmış ve sonunda Adana'ya doğru yola çıkmıştık. İtiraz etmediğim ve konuşmadığım için araba çok sessizdi. Yanımda kocam vardı, bana bakmıyor, konuşmuyor, yokmuşum gibi davranıyordu. Yapacak bir şeyim yoktu kabullenmeliydim, hayatın verdiği şeyi kabul etmekten başka bir şey bilmezdim ben. Herşey buraya kadardı. Benim hayatım da buydu işte. Başkaları tarafından yönetilmek. Ardaların yanındayken ne zannediyordum ki Arda ile güzel bir hayatımın olacağını falan mı ? Sorun Arda da falan değildi , sorun bendeydi. Onların yanına gidemiyordum , onlarla beraber olamıyordum. İstemediğim, sevmediğim,kabul edemediğim kocamın yanında zorla tutuluyordum. Zordu, gerçekten zordu hemde her şey. Onları bırakmayı ben istememiştim. Kaçmak için elinden geleni yapan ben; artık pes etmek üzereydim.

"Neredeydin onca zaman?" diye sordu. Sustum, cevap vermedim, ne diyebilirdim?

Aradan saatler geçti, sessizdik, çocuklar.. Napıyordu? Aklıma gelen bu düşünce kalbimi derin bir boşluğa düşermişti. Telefon, telefon, haber vermem gerekiyordu.

"Telefon, telefon?"

"Ne telefon, ne yapacaksın telefonu?"

"Anlatacağım lütfen telefon , telefona ihtiyacım var."

Israr etmem sonucu telefonu vermişti. Aldığım gibi ezbere bildiğim numarayı çevirdim. Şarjı azdı kısa sürede ona herşeyi söylemeyi ve ben tarafından da terk edilen çocuklara olan durumun mecburiyetini anlatmalıydım. Çalıyordu, çalıyordu  çalıyordu , çalmaya devam ediyordu ama açan yoktu. Tekrar aradım ve çalmasını bekledim çalıyordu sadece çalıyordu... Telefonu kulağımdan çekeceğim sırada bir kadın sesi işittim.

"Alo kiminle görüşüyorum?"

"Alo asıl siz kimsiniz ben Arda'yı aramıştım.'' dedim telefonu kulağımdan çekip numarayı doğru yazdığımı teyit ederken. Kadının endişeli sesi beni ıssız bir girdaba sokarken, kocamın yandan yandan sinirle attığı bakışlar o girdaptan alıp başka bir girdaba sokuyordu.