5 CADI 1 DADI

3.Bölüm "Zindan"(düzenlendi)

5 Cadı 1 Dadı.

Yazar : Yaren ARAS

İnstagram : Yrn.ars

Bölüm : 3

Keyifli okumalar canlarım 👧🐇

" Her derdin bir çaresi vardır. Biçare! "

Sabahın ilk ışığı güneş, mutlu güne mutlu bir adım atacağından haberi varmış gibi genç kadını uyandırmaya çalışıyordu. Bugün o kadar mutluydu ki genç kadına gülümsüyordu adeta. Genç kadında gülümsedi. Hayatında ilk defa gülümseyerek uyandıran güneşe sırtını dönecek değildi ya. Gerinerek yattığı yataktan yavaşça doğruldu ve göz kamaştıran uyandırıcısına tekrar gülümsedi.

"Lütfen ..."dedi genç kadın fısıltıyla. "...lütfen her zaman böyle uyandır beni." ...

Yatakta güneşle bakışmasının uzun sürdüğünü fark eden genç kadın bir çırpıda yatağından fırlayıp banyoya ilerledi. İlk önce aynanın karşısına geçip hasret kaldığı gülümsemesine baktı. Tekrar baktı, tekrar ve tekrar...

Gittikçe artan dudaklarındaki gülümseme dün olanları hatırlayınca zafer edalı bir sırıtışa dönüştü. 'Nasıl da başardım.' diye geçirdi içinden. Bu mutluluğu ilk defa tatmış ve bu tadı beğenmişti genç kadın. Aynadan sıyrılan gözleri yavaşça bedenine inince, üstündeki elbiselerin, dünden kaldığını fark etmişti. Hızlı hareketlerle elbiseden ve iç çamaşırlarından kurtuldu.

Çıkardıklarını aldığı gibi çöp kutusuna ilerledi. Çöpe atmadan önce dilinden dökülenlere aldırmadı bile. " Sizin gibi duygularımı ve saflığımı da çöpe atıyorum. Kendinizi yalnız hissetmeyin. " Alayla karışık bu sözlerinde o kadar ciddiydi ki, kadın bile şaşırmıştı yeni benliğine. Soğuk su ile banyosunu yapan kadın hiç beklemeden bedenini kurulayıp altına siyah kumaş bir pantolon, üzerine resmi sayılabilecek beyaz bir gömlek geçirdi. Nedense böyle giyinmek istemişti. Resmi! Daha ciddi görüntü katmak istemişti belki de dış görünüşün. Öyle de olmuştu.

Odasından çıkmak üzere kapıya yaklaştığında, karşısındaki aynaya bakıp ıslak saçlarını ikiye ayırarak saçlarının omzuna düşmesini sağladı. Telefonunu ve bir miktar para da eline aldığı gibi odadan dışarı attı kendini. Kahvaltı yapması gerekiyordu. Yoksa açlıktan ölmesi an meselesiydi. Dertlerinin yanında en olmasını istemediği şey de buydu ya; açlıktan ölmek!

Kadın asansörü beklerken iki genç kız da ona eşlik ediyordu. Asansörden yayılan sesle kapının açılmasını beklediler. Asansöre adımını ilk genç kadın atmış iki genç kızın binmesini bekliyordu. Genç kızlar yavaş hareketlerle asansöre bindiğinde '-1' tuşuna basarak geri çekilip konuşmaya başladılar. Genç kadın ise onları isteksizce dinliyordu.

Kadın asansör durduğunda yavaş hareketlerle otelin restoranına doğru ilerlerken sessizdi. Hem de hiç olmadığı kadar sessizdi. Ağlamamıştı bu saate kadar mesela, bunu sevmişti kadın; sessiz olmayı...

Bulunduğu yer Anadolu kavağı kasabaydı. Harika bir deniz manzarasına sahip küçük bir yerdi. Kasaba'nın tam merkezinde, parka en yakın Otel burasıydı. İstanbul'daki beş yıldızlı otelleri aratmayacak kadar da geniş konforlu bir restorana sahipti. Kadın etrafında ki masalara göz atıp oturabilecek boş bir yer aradı. İçeride boş bir masa olmadığını fark eden kadın, çareyi kasabada herhangi bir lokanta da karnını doyurmakta buldu ve çıkışa doğru ilerledi. Otomatik dönen kapı yerine cam kapıyı itip adımını dışarıya attı. Adımını atar atmaz onu karşılayan rüzgâra gülümsedi. Biraz daha kalıp rüzgârın tadını çıkarmak isterdi ama kadının aklında bir an önce karnını doyurması gerektiği geçiyordu. Aç olan bir insanın aklından ne geçebilirdi ki zaten?