5 CADI 1 DADI

17.Bölüm"Son günüm."(düzenlendi.)

5 Cadı 1 Dadı..

Yazar: Yaren ARAS.

İnstagram : nefes.yaprak  👧

Bölüm : 17(ON YEDİNCİ BÖLÜM)

Bu bölüm Artemisia_137 ithaf ediyorum. 😘 güzel yorumları için teşekkür ediyorum.

Ve son olarak kitabımı arkadaşlarınıza önerir misiniz? Daha geniş bir aile olalım. Kim daha geniş bir aile olmak istemez ki😍😘😘😗😉

VOTE VE SATIR BAŞI YORUMLARI UNUTMAYALIM 💋💋

"Biz bitti demeden bitmez hiçbir şey."

DADI:

Karanlık çökmüştü. Saat sekiz olmalıydı. Yıldızlar ve ay, ben buradayım dercesine tepemizdeydi. Sessizlik hâkimdi ortamda. Sessizliği sevmediğimi söylemiştim. Hatta korktuğumu söylemiştim. Yanılmıyordum da.

Ürkütücü sessizlik canımı sıkmaya başlayınca konuşmak için dudaklarımı ıslattım. Salonda oturuyorduk ailecek. Ailecek! Çocuklar ellerinde telefon ve tabletle oynarken babaları da bilgisayarın önüne oturmuştu iki saattir.

Ödevlerini yapmış oldukları için bir şey de diyemiyordum. Ve bu çok can sıkıcıydı.

Gözlerim çocuklar arasında gidip gelince Toprakla bir an göz göze gelmiştik. Öyle bir bakmıştı ki gözlerinde ki siniri okumuştum adeta. Sinsice sırıttım.

Aklıma gelen ani fikirle yerimden kalkarak Arda'nın oturduğu koltukta ki boş olan yere geçtim ve oturdum. Toprak'a baktım bir süre sonra. Sinirden olsa gerek kırmızı bir şekilde bana bakıyordu. Bu daha da hoşuma gitmişti. Biraz daha yaklaştım Arda'ya. Allah'tan fark etmemişti bile. Hala önündeki bilgisayarla uğraşıyordu.

"Şu tablet ve telefonları bırakın!" Diye bağırdım kısık bir sesle.

Arda yanından gelen sesle sıçrarken şaşkınlıkla ona baktım. Aynı bakışlar onda da vardı. Sanırım yanında oturduğumu yeni fark etmişti. Bir süre sessizce bakıştık. Bakışmamızı bölen Toprak'ın sesiyle ona döndük aynı anda.

"Yeter!"

Toprak elindeki telefonunu koltuğa atarak ayağa kalktı. Aynı hızla koşar adım odasına doğru ilerledi. Yüzümüze bile bakmamıştı üstelik. Normal bir dadı olsaydım üzülürdüm ama şu anda içimde sevinç nidaları kopuyordu . Çok değişmiştim. Bu çocuklar beni çok değiştirmişti.

Rahatsızca yerimde kıpırdandım. Arda ve çocuklar da şaşkınlardı hala. Özellikle Arda. Gözlerini milim olsun ayırmıyordu yüzümden.

"Hadi herkes odalarına! Kalk... Kalk." Diyerek çocukları kaş gözle kovarak odalarına gönderdim.

Onlar gözden kaybolunca önüme döndüm ve halıyla bakışmaya başladım.

"Arda Bey size bir şey söylemek istiyordum."

Arda beklentiyle ve birazda merakla bedenini tamamıyla bana döndürdü. Gözümü halıdan çekerek ona baktım.

"Evet?"

Genzimi temizleyerek cümleleri dilimde topladım.

"Ben... Aslında... Of... Gitmek istemiyorum." Deyip sustum. Ve vereceği tepkiyi bekledim.

En fazla kabul etmezdi. Veya çocuklarıma bu kadar işkence yeter deyip beni kovardı ama kurduğu cümleler hiç beklemediğim bir tepkiydi tabi sonrasında bana sarılması da!