5 CADI 1 DADI

8.Bölüm "BAM!"(düzenlendi.)

 5 Cadı 1 Dadı.

Yazar: Yaren ARAS.

İnstagram : yrn. ars 👧

Bölüm : 8 (SEKİZİNCİ BÖLÜM)

                                                               "Gülmek gerekir bazen insanları susturabilmek için..."

Yaptığım yemeklerin beğenilmesi gururumu okşamıştı. Ne kadar Toprağın kardeşlerini dizginlemesi canımı sıksa da keyfim yerindeydi. Belli etmemeye çalışıyordu ama Toprak da yemeklerime bayılıyordu. Çok kafiyeli bir cümle oldu, şair mi olsam?

Çocukları odalarına gönderdikten sonra mutfağı toparlayıp salona yöneldim.

"Çakıl? Neden kardeşlerinin yanına gitmiyorsun?" diye sordum salonda tek başına oturan Çakıl'a

"Hiç."

"Hm her neyse!"

Çakıl'ın yanına oturdum. Tam konuşmaya başlayacaktım ki merdivenlerden gelen tıkırtılarla kafamı o yöne çevirmiştim. Okyanusun koşarak salona girmesiyle merakla ona bakmaya başladım.

"Dadı senden bir şey isteyebilir miyim?" diyen Okyanusa tek kaşımı kaldırarak baktım. Ne zamandan beri bana dadı diyordu?

"Evet?" diye sordum.

"Şey bizim canımız peynir helvası çekti." Diyen Okyanusa şaşkınlıkla baktım.

"Ney ney?"

"Peynir helvası. Biz hafta da bir kez mutlaka yeriz ama dolapta hiç kalmamış."

Ağzım açık bir şekilde Okyanusa bakmaya devam ediyordum. Şaşırmamın sebebi peynir helvasını nerden biliyor oldukları ve Tekirdağ haricinde hiç bir şehirde olmayışıydı. Cidden peynir helvası nereden çıkmıştı? Arda Bey öğrete öğrete peynir helvasını mı öğretmişti yani! İnanmıyorum ya, bu adam ne kadar garipti böyle! Çocuklarının kime çektiği asılsız şartsız ortadaydı.

"Okyanus peynir helvasını İstanbul da bulmam imkânsız. Çok istiyorsanız babanıza söyleyin! Ben dadıyım uşak değil."

Okyanus başını eğerek arkasını dönmüştü. Ama şimdi bu çocuk üzülürse ben de üzülürdüm. Ben çocuklara kıyamazdım ki! Ah şu vicdanım yok mu! "Okyanus üzülme ama nereden bulabilirim?" diye sormamla Okyanus hızla bana dönüp gülümseyerek konuşmuştu.

"İstanbul ve Tekirdağ arası sadece iki saat dadı bence babamın arabasıyla gidip gelebilirsin."

"Onu biliyorum ama yolu bilmiyorum."

Bahane aramıyorum. Sadece gitmemek için bahane üretiyorum.

"Babamın arabasında yol tarifi var dadı."

Bu cadı çok şey biliyordu anlaşılan. Ne desem kurtulamayacaktım. Son bir bahane daha üretmiştim.

"Ama sizi evde yalnız bırakamam."

"Ablalarım var onlar bize bakar biz alışkınız. Lütfen." Diyen Okyanusla tüm bahanelerim tükenmişti.Çaresizce başımı önüme eğdim.

"Tamam. Birazdan çıkarım."

"Oley!"

Okyanus ellerini havaya kaldırmış ve bağırarak odasına doğru koşmaya başlamıştı.

"Hey hey dadı gitme." Diyen Çakıla anlamsızca baktım.

"Neden?"

"Dadı kardeşlerim... Onlar..."