5 CADI 1 DADI

19.Bölüm"Sessizlik"

5 Cadı 1 Dadı.

Yazar: Yaren ARAS

İnstagram : yrn. ars (ŞU ANDA KULLANMIYORUM.)

Medya : dadı.

Bölüm şarkısı : SEN BENİMSİN.

Bölüm : 19 (ONDOKUZ BÖLÜM)

"Hayat bazen istediğin gibi yürümez. Yine de güzel yanlarından bakmayı düşündün mü ? Mesela hiç aşık oldun mu?"

BraMmineAvci ithaf ediyorum. güzel yorumları için teşekkür ediyorum:) Kitabımı sürekli takip edenlerden ve bana bölüm atmadığım için sinirlenen biri. Umarım kendimi affettirebilmisimdir. 💕💞💞😘

DADI:

Ama nasıl? Bu günü nasıl unuttururdum? Eğlenerek mi? Gülerek mi? Güldürerek mi?

Bence bu kadar kolay bir şeyle unuturamazdım. Ben olsam unutmazdım. Onlar benden inatçı olduğuna göre kesinlikle unutmazlar ve yahut her hareketimde yüzüme vururlardı. Eh haklılar da !

Hangi akla hizmet gidersin parka da dalarsın düşüncelere? Hadi onu geçtik de o kadar zamanı nasıl harcarsın?

Huzur dediğin çocuk sesiydi; evde ki çocuklar yetmiyor muydu?

Ah tamam suçluydum. Suçluydum ama bir an önce kendimi de affettirmeliydim! Ama nasıl?

Düşüncelerimle birlikte eve doğru ilerledim. Beni buraya getiren Sedat ve diğerleri çoktan gitmişti zaten. Eve adımımı atar atmaz Arda'nın sözleri kulaklarımda çınlamıştı.

"Ah! Şimdi gidip uyuyacağım ve yarın bu yaptıklarımı unutturacağım." Diye kendi kendime söylenerek odama çıktım. Odaya girer girmez elbiselerimi çıkararak geceliklerimi giyindim ve yatağımı açarak usulca uzandım. Göz kapaklarım hemen kapanmış ve derin bir uykuya geçiş yapmıştım.

●

Sabah olduğunda alarmın sesiyle uyanmış uzandığım yerden kalktığım gibi banyoya giriş yapmıştım. Elimi ve yüzümü yıkayarak aynada bir süre kendime baktıktan sonra tekrar odaya dönerek üzerimi değiştim.

Odadan çıkmak üzere kapının kolunu tuttuğumda kararsızdım. Çocuklarla ve Ardayla yüzleşebilmek için tam olarak hazır mıydım bilmiyordum. Ama eninde sonunda bu yüzleşme gerçekleşecekti. Bunun farkında olaraktan kapının kolunu indirerek geniş hole giriş yaptım. Vakit kaybetmeden mutfağa inerek kahvaltı hazırladım. Bugün günlerden cumaydı. Bugün biraz sessiz kalıp çocukları gözlemlemeli ve ona göre hareket etmeliydim. Hem de okuldan geri kalmalarını istemiyordum. O yüzden kendimi affettirmeye yarın başlayabilirdim.

Kahvaltı hazır olunca arkamı dönerek çocukların odalarina doğru ilerledim. İçimde bir yerlerde tedirginlik vardı ama olmuşla ölmüşe de çare yoktu ne yazık ki. Bir hata yapmıştım ve bunu kabullenmeli gelebilecek darbeye de hazırlıklı olmalıydım. Sonuçta az değil altı kalp kırmıştım. Hatta kendi kalbimi de sayarsak yedi...

Elbetteki bana bu yaptığım şey yüzünden kızgınlardı. Ve ben o beş cadıyı azıcık tanıyorsam onlara yaptığım şeyi karşılıksız koymazlardı. Onları bir çok kez kızdırmıştım ve yaptıkları ortayaydı.

Aklıma gelen sahnelere gülümseyerek tepki vermem saçmaydı belki de ama haklarını yememek lazımdı güzel anılar bırakmışlardı.

Çok düşündüğümü fark ederek çocukların odalarına doğru ilerledim. Kapıyı açarak içeri girdim. Tam tahmin ettiğim gibi hala uyuyorlardı. Anlaşılan bu çocuklar hiç akıllanmayacaktı.